tag:blogger.com,1999:blog-71532757935674093162024-03-04T21:02:41.872-08:00نمایشگاه کتاب دگرباشKetabkhaneh Degarbashhttp://www.blogger.com/profile/10084207466319457038noreply@blogger.comBlogger42125tag:blogger.com,1999:blog-7153275793567409316.post-4554758816072195232013-10-19T10:23:00.001-07:002013-10-19T10:23:10.045-07:00دستیست که بر گردن یاری بوده است، سروده پرند شوشتری<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0Vki4oBk1YhwSpck5R_ZJ9bsetYqbOa956otEsSUYsFSQlDx8tQu3Upzn0Rh2Q8yfMV67vd-ZW7sxAWSz57NTZz3qeCXbCumOQyAdgBVY9SAvJCv0Tj_tuaxAQDonEsLDLVu_20wOi6A/s1600/el2.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0Vki4oBk1YhwSpck5R_ZJ9bsetYqbOa956otEsSUYsFSQlDx8tQu3Upzn0Rh2Q8yfMV67vd-ZW7sxAWSz57NTZz3qeCXbCumOQyAdgBVY9SAvJCv0Tj_tuaxAQDonEsLDLVu_20wOi6A/s1600/el2.gif" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>دستیست که بر گردن یاری بوده است</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>سروده پرند شوشتری</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>دفتر شعر</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>چاپ نخست: پاییز 1392 / 2013</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>انتشارات گیگلمیشان</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>تورنتو، کانادا</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><a href="http://www.gilgamishaan-books.org/PDFs/parand.pdf" target="_blank">لینک دریافت فایل پیدیاف کتاب</a></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><a href="http://www.gilgamishaan-books.org/Show1.aspx?ID=533" target="_blank">لینک کتاب در سایت انتشارات گیلگمیشان</a></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><br /></b></div>
Ketabkhaneh Degarbashhttp://www.blogger.com/profile/10084207466319457038noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7153275793567409316.post-69832642965110230092013-09-26T00:20:00.000-07:002013-09-26T00:20:54.230-07:00پاک شده نوشته سارا کین<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimqhqjaHADtCq6yK0SCK0gncyULejL2UU2wNeU1TF6SEGHDm_KothDfTe4xeDd53Md5Aykpi22va_dl3bcRWv5vX-GX_aTjFW7wdRyPHsH83INYayvJoJHt91YaB9yrzbeQxPn1RfW-vA/s1600/cleansed.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimqhqjaHADtCq6yK0SCK0gncyULejL2UU2wNeU1TF6SEGHDm_KothDfTe4xeDd53Md5Aykpi22va_dl3bcRWv5vX-GX_aTjFW7wdRyPHsH83INYayvJoJHt91YaB9yrzbeQxPn1RfW-vA/s320/cleansed.jpg" width="247" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>پاک شده</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>نوشته سارا کین</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>ترجمه رامتین شهرزاد</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>مجموعه آثار نمایشی سارا کین</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>جلد سوم</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>پاییز 1392</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>تورنتو، کانادا</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><a href="http://www.gilgamishaan-books.org/PDFs/cleansed.pdf" target="_blank">برای دریافت مستقیم فایل پیدیاف کلیک کنید</a></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><a href="http://www.gilgamishaan-books.org/Show1.aspx?ID=531" target="_blank">صفحه سارا کین در وبسایت گیلگمیشان</a></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><br /></b></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; text-align: justify; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="font-family: "B Lotus"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-font-size: 12.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: FA; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">دربارهی نویسنده
و نمایشنامه<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; line-height: 85%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 19.85pt; text-justify: kashida; text-kashida: 0%; unicode-bidi: embed;">
<span lang="AR-SA" style="font-family: "B Lotus"; font-size: 13.0pt; line-height: 85%; mso-ansi-font-size: 11.0pt; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">سارا
کین<a href="file:///D:/Hall/Flash/00%20Published/20%20-%20CLEANSED/cleansed%20-%20Publishing%20Format.doc#_ftn1" name="_ftnref1" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span dir="LTR"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "B Lotus"; mso-bidi-font-size: 13.0pt; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EN-US;">[1]</span></span><!--[endif]--></span></span></a>،
در سوم فوریهی 1971 در انگلستان متولد و در 20 فوریهی 1999 درگذشت. نمایشنامههای
او به مسألهی عشق و رستگاری، علایق جنسی، رنج، درد، شکنجه و سرانجام موضوع مرگ میپرداختند.
او از مهمترین نمایشنامهنویسهایِ پستمدرن و آوان-گارد در قرن بیستمِ انگلستان
حساب میشد. در آثار او نثر اهمیت فراوانی دارد و جنبههایی شاعرانه پیدا میکند.
او از زبانی سنگین و کهن استفاده میکند، به کنکاش در فرمهای نمایشی مشغول شده
است و بر روی صحنهی تئاتر، تصویرهایی افراطی خشن و جنسی را به نمایش میگذارد.
کین در طول عمر خود پنج نمایشنامه نوشت، یک فیلم کوتاه با نام <i>پوست<a href="file:///D:/Hall/Flash/00%20Published/20%20-%20CLEANSED/cleansed%20-%20Publishing%20Format.doc#_ftn2" name="_ftnref2" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span dir="LTR"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><b><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "B Lotus"; mso-bidi-font-size: 13.0pt; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EN-US;">[2]</span></b></span><!--[endif]--></span></span></a></i> و دو مقاله در
روزنامهی <i>گاردین</i> منتشر ساخت.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; line-height: 85%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 19.85pt; unicode-bidi: embed;">
<b><span lang="FA" style="font-family: "B Lotus"; font-size: 13.0pt; line-height: 85%; mso-bidi-language: FA;">پاک شده / </span></b><b><span dir="LTR" style="font-size: 13.0pt; line-height: 85%; mso-bidi-font-family: "B Lotus"; mso-bidi-language: FA;">Cleansed<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" dir="RTL" style="direction: rtl; line-height: 85%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 19.85pt; unicode-bidi: embed;">
<span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span><span lang="FA" style="font-family: "B Lotus"; font-size: 13.0pt; line-height: 85%; mso-bidi-language: FA;"><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span>«پاک شده» در داوناسترز (طبقهی
پایین) تئاتر رویال کورت در سال 1998 با کارگردانی جیمز مکدونالد برای اولین بار
به روی صحنه رفت. این نمایشنامه، پرخرجترین اثر در تاریخ تئاتر رویال کورت بهشمار
میرفت. کین اثر را تحتتاثیر جملهی رونالد بارت نوشته بود: «عاشق بودن مانند این
است که در آشوویتس باشی.» «پاک شده» در فضای دانشگاه میگذرد اما درحقیقت چهارچوب
آن بیشتر شبیه سالن شکنجه یا کمپ کار اجباری است و تینکِر، یک سادیست، آنجا را
اداره میکند. تینکر در اینجا زنی جوان و برادر او، یک پسربچهی آسیبدیده، یک زوج
همجنسگرا و یک رقاص را در جهانی لبریز از خشونت قرار میدهد و در اینجا ابراز
نفرت از عشق را با قساوت تمام از این افراد میخواهند. این اثر محدودیتهای صحنهی
نمایشنامه را کنار میزند: توصیفهای صحنه شامل میشوند بر «یک آفتابگردان بر
زمین میافتد و به گلی بلندتر از همه تبدیل میشود» و «موشهای پای کارل را با خود
میبرند.»</span><span lang="FA" style="font-family: "B Lotus"; font-size: 13.0pt; line-height: 85%; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: FA; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";"><o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: center;">
</div>
<div>
<!--[if !supportFootnotes]--><br clear="all" />
<hr align="left" size="1" width="33%" />
<!--[endif]-->
<div id="ftn1">
<div class="MsoFootnoteText" style="line-height: 80%;">
<a href="file:///D:/Hall/Flash/00%20Published/20%20-%20CLEANSED/cleansed%20-%20Publishing%20Format.doc#_ftnref1" name="_ftn1" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Arial; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EN-US;">[1]</span></span><!--[endif]--></span></a><span dir="RTL"></span><span dir="RTL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span dir="RTL"></span>
</span>Sarah Kane<o:p></o:p></div>
</div>
<div id="ftn2">
<div class="MsoFootnoteText">
<a href="file:///D:/Hall/Flash/00%20Published/20%20-%20CLEANSED/cleansed%20-%20Publishing%20Format.doc#_ftnref2" name="_ftn2" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Arial; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EN-US;">[2]</span></span><!--[endif]--></span></a><span dir="RTL"></span><span dir="RTL" style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span dir="RTL"></span>
</span><i>Skin</i><o:p></o:p></div>
</div>
</div>
Ketabkhaneh Degarbashhttp://www.blogger.com/profile/10084207466319457038noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7153275793567409316.post-3269874267621394112013-08-18T05:02:00.004-07:002013-08-18T05:02:52.946-07:00آه ماهیها سروده باهار نارنج<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitvhPfwYFMGQ2RPPU2BaDPU1eL2MLGi3uHyOd9uIYT8g4R7RQhl_3A1JZZaye98xspw6-MgCzt1vveXiqntgf63Jdig5Huk3YW1OdqFzrJ365nLl-UlfvA4FEMRD12uoe5ontt_5hJ_k0/s1600/sara.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitvhPfwYFMGQ2RPPU2BaDPU1eL2MLGi3uHyOd9uIYT8g4R7RQhl_3A1JZZaye98xspw6-MgCzt1vveXiqntgf63Jdig5Huk3YW1OdqFzrJ365nLl-UlfvA4FEMRD12uoe5ontt_5hJ_k0/s1600/sara.gif" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b>آه ماهیها</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>باهار نارنج</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>دفتر شعر سپید</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>تابستان 1392</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>شصت و یک صفحه</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><a href="http://www.gilgamishaan-books.org/PDFs/AhMahiha.pdf" target="_blank">لینک دانلود فایل پیدیاف</a></b></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b><a href="http://www.gilgamishaan-books.org/Show1.aspx?ID=530" target="_blank">صفحه کتاب در وبسایت گیلگمیشان</a></b></div>
Ketabkhaneh Degarbashhttp://www.blogger.com/profile/10084207466319457038noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7153275793567409316.post-48712964059510337252013-08-01T00:06:00.002-07:002013-08-01T00:06:12.511-07:00ترکیده جلد دوم مجموعه آثار نمایشی سارا کین<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiED90uh8xMatJ7NZ62o2PAQ6n14SkFKp4TJD-xYkxVs-fywMRWtZyCPAgv47wE89vJsGSwTYn88l8_AAq9_iOMOQJf08Gi0ktPp44ughLFPAQk5UDhjmFwTtu_nvfKYy9uvhsz_5LRhSc/s1600/blasted2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiED90uh8xMatJ7NZ62o2PAQ6n14SkFKp4TJD-xYkxVs-fywMRWtZyCPAgv47wE89vJsGSwTYn88l8_AAq9_iOMOQJf08Gi0ktPp44ughLFPAQk5UDhjmFwTtu_nvfKYy9uvhsz_5LRhSc/s320/blasted2.jpg" width="247" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>ترکیده</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>نوشته سارا کین</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>مجموعه آثار نمایشی سارا کین</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>جلد دوم</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>ترجمه رامتین شهرزاد</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>نود و یک صفحه</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>چاپ اول نسخه الکترونیکی: تابستان 1392</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>تورنتو، کانادا</b></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b><a href="http://www.gilgamishaan-books.org/PDFs/blasted.pdf" target="_blank">نسخه پیدیاف کتاب را از لینک دریافت کنید</a></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><br /></b></div>
Ketabkhaneh Degarbashhttp://www.blogger.com/profile/10084207466319457038noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7153275793567409316.post-70640172214614301662013-07-13T05:14:00.002-07:002013-07-13T05:14:11.845-07:00دو نمایشنامهی احمقانه برای خاک خوردن نوشته الیاس قنواتی<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAdvV1kaCqmomDyJjraP-qH0FvMGK2P22BjMHLiTUhZ5PCi6muOQfbQIEA6_0e1S0zYKoMIQ9Ysdsr9u_sU_tflKpmw4eD9Tyv3wqPWPmr_b0qfG-urpLdXjTYL0Z1V_4xNMIKmQyMTRc/s1600/two_plays2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAdvV1kaCqmomDyJjraP-qH0FvMGK2P22BjMHLiTUhZ5PCi6muOQfbQIEA6_0e1S0zYKoMIQ9Ysdsr9u_sU_tflKpmw4eD9Tyv3wqPWPmr_b0qfG-urpLdXjTYL0Z1V_4xNMIKmQyMTRc/s1600/two_plays2.jpg" height="320" width="226" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>دو نمایشنامهی احمقانه برای خاک خوردن</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>نوشته الیاس قنواتی</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><a href="http://www.gilgamishaan-books.org/PDFs/elyas%20-%20two%20plays.pdf">برای دریافت کتاب در فرمت پیدیاف اینجا را کلیک کنید</a></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><a href="http://cheragh.org/article/a-140.html" target="_blank">برای خواندن بخشی از کتاب در فرمت اچتیامال اینجا را کلیک کنید</a></b></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
Ketabkhaneh Degarbashhttp://www.blogger.com/profile/10084207466319457038noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7153275793567409316.post-58197678976187390412013-07-13T05:12:00.002-07:002013-07-13T05:12:17.379-07:00عشق فائدرا نوشته سارا کین<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnT6xqvEr_0VGEV1xqEP420dBwg5z3k0mdOJM-RDJ54Z9whMDUB2x_48aGm9HQi2vdpVANKLJXu0CDJUDPqohvOrIW3kcW6Vt39a5Z6Vk1EYfmAop-2QA7u68tT_YPb-x591lCnq5Dl5U/s1600/fffffff.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnT6xqvEr_0VGEV1xqEP420dBwg5z3k0mdOJM-RDJ54Z9whMDUB2x_48aGm9HQi2vdpVANKLJXu0CDJUDPqohvOrIW3kcW6Vt39a5Z6Vk1EYfmAop-2QA7u68tT_YPb-x591lCnq5Dl5U/s1600/fffffff.jpg" height="320" width="225" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b>عشق فائدرا</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>نوشته سارا کین</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>ترجمه رامتین شهرزاد</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>جلد نخست مجموعه آثار نمایشی سارا کین</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><a href="http://www.gilgamishaan-books.org/PDFs/Sara%20Kane%20-%20Volume%20One.pdf">برای دانلود کتاب در فرمت پیدیاف اینجا را کلیک کنید</a></b></div>
Ketabkhaneh Degarbashhttp://www.blogger.com/profile/10084207466319457038noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7153275793567409316.post-67666235143108591352013-07-13T05:10:00.001-07:002013-07-13T05:10:26.085-07:00فهم همجنسگرایی ایرانی نوشته مهدی طائب<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbg3yVBrADMrQLi8K9EbSI5oKQ05RF3GoBT0hxTkuqW7JpJBzODAWpt9ypWStxb5VwGwdTtS2RakNOiendr9ZHMV1kA4nt3TWUAiRcOO8u2jgs1ZCG9DwBDsIQJ6j_jNf0TXI6d7k-1z8/s1600/2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbg3yVBrADMrQLi8K9EbSI5oKQ05RF3GoBT0hxTkuqW7JpJBzODAWpt9ypWStxb5VwGwdTtS2RakNOiendr9ZHMV1kA4nt3TWUAiRcOO8u2jgs1ZCG9DwBDsIQJ6j_jNf0TXI6d7k-1z8/s1600/2.jpg" height="320" width="222" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b>فهم همجنسگرایی ایرانی</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>نوشته مهدی طائب</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><a href="http://www.gilgamishaan-books.org/PDFs/darke%20hamjensgaraye%20iran.pdf">برای دریافت کتاب اینجا را کلیک کنید</a></b></div>
Ketabkhaneh Degarbashhttp://www.blogger.com/profile/10084207466319457038noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7153275793567409316.post-21094108758251225312012-11-21T16:02:00.000-08:002013-01-02T10:00:20.911-08:00فرار از چهارچوب شیشه یی - مجموعه شعر - رامتین شهرزاد<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUY-_gNGs79qG2KR7h5HoXAcOMj7l39uZ8wwyDzhOpy72VINhF9kxZ7-l-qUIZbqshxomImJYZydTYl65wGUaG88hah3tA1yaR2bHb3277oVh7n12m0YBLaBONCKITgYPKqkt9D5Qn048/s1600/jeld-small.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUY-_gNGs79qG2KR7h5HoXAcOMj7l39uZ8wwyDzhOpy72VINhF9kxZ7-l-qUIZbqshxomImJYZydTYl65wGUaG88hah3tA1yaR2bHb3277oVh7n12m0YBLaBONCKITgYPKqkt9D5Qn048/s1600/jeld-small.jpg" height="320" width="227" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
کتاب را از <a href="https://docs.google.com/open?id=0ByR9k_W_W_bJZDhGbHNyQlJMWmc">اینجا </a>میتوانید دانلود کنید</div>
Ketabkhaneh Degarbashhttp://www.blogger.com/profile/10084207466319457038noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7153275793567409316.post-7662495354812121202012-09-18T23:02:00.000-07:002012-09-18T23:12:21.467-07:00نسخهی گویا (صوتی) «حسنک» - پیام فیلی<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0GTv_qOrXTCLuibCUIcvl9oEjGWGsm7ZaA5QUhUvunr-YoAwOKP1NR-OGB9CEzozfQRLTW8zUkzyXIhVT7f4JK47JgTCgW-OY5hywTf-jNZA2kC9W2K3lTz1Mt6lnJvZumYnCGljZnSM/s1600/Cd+cover+Hasanak.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0GTv_qOrXTCLuibCUIcvl9oEjGWGsm7ZaA5QUhUvunr-YoAwOKP1NR-OGB9CEzozfQRLTW8zUkzyXIhVT7f4JK47JgTCgW-OY5hywTf-jNZA2kC9W2K3lTz1Mt6lnJvZumYnCGljZnSM/s320/Cd+cover+Hasanak.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<div style="text-align: center;">
نسخهی گویا (صوتی) کتاب حسنک بهروایت پیام فیلی را از <a href="http://www.4shared.com/folder/sEdaTHSu/Hasank.html">اینجا </a>دانلود کنید</div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<div style="text-align: center;">
همین نسخهی گویا در چهار حجم مختلف نیز در دسترس است:</div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.4shared.com/mp3/GkGI73yI/Hasanak_-_Payam_Feili_-_192.html?">فایل ۲۲ مگابایت</a> </div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.4shared.com/mp3/SbTkC2Ik/Hasanak_-_Payam_Feili_-_96.html?">فایل ۱۱ مگابایت</a></div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.4shared.com/mp3/OdgXxCCP/Hasanak_-_Payam_Feili_-_56.html?">فایل ۶ مگابایت</a></div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.4shared.com/mp3/SP3UL47S/Hasanak_-_Payam_Feili_-_32.html?">فایل ۴ مگابایت</a></div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
همین نسخههای گویا را از اینجا هم میتوانید دانلود کنید:</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<a href="https://docs.google.com/open?id=0ByR9k_W_W_bJdGJ2SlJObXNGdTA">فایل ۲۲ مگابایت</a></div>
<div style="text-align: center;">
<a href="https://docs.google.com/open?id=0ByR9k_W_W_bJaGhlSXpUTVNEUzQ">فایل ۱۱ مگابایت</a></div>
<div style="text-align: center;">
<a href="https://docs.google.com/open?id=0ByR9k_W_W_bJZ05oVllNMkZTOHM">فایل ۶ مگابایت</a></div>
<div style="text-align: center;">
<a href="https://docs.google.com/open?id=0ByR9k_W_W_bJSFZjVnVVUXdwM0E">فایل ۴ مگابایت</a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
<div style="text-align: center;">
.<br />
<br /></div>
Ketabkhaneh Degarbashhttp://www.blogger.com/profile/10084207466319457038noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7153275793567409316.post-27788608665713277822012-09-09T20:54:00.000-07:002012-10-06T08:09:25.007-07:00زهیر (مجموعهی شعر) - ریحانه محمدی<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjC-6BTtinpGjPRIicYoS0vtJkbmqdIc0aqBPwJHAK2L0H8pJW2q8rFpJWL28j70bRs3cNynXKoqAY5UOYCxnaf1RAgoLIXYIlfH51S1LkJ15okRIveeYeOZE9fzf6RiV8QaATaD-enQ3I/s1600/small.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjC-6BTtinpGjPRIicYoS0vtJkbmqdIc0aqBPwJHAK2L0H8pJW2q8rFpJWL28j70bRs3cNynXKoqAY5UOYCxnaf1RAgoLIXYIlfH51S1LkJ15okRIveeYeOZE9fzf6RiV8QaATaD-enQ3I/s320/small.jpg" width="248" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: center;">
کتاب را از <a href="https://docs.google.com/open?id=0ByR9k_W_W_bJNjg5NTItd1VMUTQ">اینجا </a>میتوانید دانلود کنید<br />
<br />
<br /></div>
Ketabkhaneh Degarbashhttp://www.blogger.com/profile/10084207466319457038noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7153275793567409316.post-25802607442319106782012-03-02T14:07:00.002-08:002012-10-06T08:08:04.770-07:00منظومه حسنک<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNsULlA-txVC8KxBvmL2ztcmnD4bAVtWY4uHv2mR8KNi4VT9NKnmXntRwWv2bdKNuOtwKQkWIRPEdueyRTTAeU_NqZ_UOS28wQoyH62ODO7mjXcn4IVjmJGwZj9dGMbm5KCBxAlj2PcCk/s1600/resized+cover+front.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNsULlA-txVC8KxBvmL2ztcmnD4bAVtWY4uHv2mR8KNi4VT9NKnmXntRwWv2bdKNuOtwKQkWIRPEdueyRTTAeU_NqZ_UOS28wQoyH62ODO7mjXcn4IVjmJGwZj9dGMbm5KCBxAlj2PcCk/s320/resized+cover+front.jpg" width="240" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
کتاب را از<a href="https://docs.google.com/open?id=0ByR9k_W_W_bJR2FwQTluWUROdWc"> اینجا</a> داون لود کنید</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
Ketabkhaneh Degarbashhttp://www.blogger.com/profile/10084207466319457038noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7153275793567409316.post-65317326945707040202011-03-28T06:03:00.000-07:002012-10-06T08:07:22.298-07:00در این سیاره هوا نیست<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7pLnWX20s5AFGTdRbwes0buYI6A9RiAeZNpSFMlcCxgS0DmHxTKm85kIq7FsgprQ1EtoZJCTemNvBs-XTblCixJCVWdabRRwjQ1z0NJFkoTM50kUQskT9cMzflK2A_mtuPn1eF7w74DM/s1600/small+Cover.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" r6="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7pLnWX20s5AFGTdRbwes0buYI6A9RiAeZNpSFMlcCxgS0DmHxTKm85kIq7FsgprQ1EtoZJCTemNvBs-XTblCixJCVWdabRRwjQ1z0NJFkoTM50kUQskT9cMzflK2A_mtuPn1eF7w74DM/s320/small+Cover.jpg" width="226" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<br />
کتاب </div>
<div style="text-align: center;">
را </div>
<div style="text-align: center;">
<a href="https://docs.google.com/open?id=0ByR9k_W_W_bJUVFScUtQa1pkMFk">اینجا</a></div>
<div style="text-align: center;">
داون لود کنید</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
Ketabkhaneh Degarbashhttp://www.blogger.com/profile/10084207466319457038noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7153275793567409316.post-81383940471129202082011-02-27T22:51:00.000-08:002012-10-06T08:06:36.992-07:00قایم باشک ابرها<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrUnNcsbEkJ8EANAgoN2PuBgP-9jQ9lWLdDDKfuLUY4He2zLGAi_Y8s1MihlWNcYSVY3TAXCFUZUzeRCsdjrxBYVVBj43AqLXT1s46FmEdBwYBkS92vu2ZJfe30tJO9L4y_wl6uB5s6kI/s1600/ramtin-jeld.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrUnNcsbEkJ8EANAgoN2PuBgP-9jQ9lWLdDDKfuLUY4He2zLGAi_Y8s1MihlWNcYSVY3TAXCFUZUzeRCsdjrxBYVVBj43AqLXT1s46FmEdBwYBkS92vu2ZJfe30tJO9L4y_wl6uB5s6kI/s320/ramtin-jeld.png" width="226" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<b><br />
</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b></b></div>
<div style="text-align: center;">
کتاب را<br />
از <br />
<a href="https://docs.google.com/open?id=0ByR9k_W_W_bJam5QMVgzWXo5SjQ">اینجا</a><br />
داون لود کنید</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
Ketabkhaneh Degarbashhttp://www.blogger.com/profile/10084207466319457038noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7153275793567409316.post-89630164874330767042011-01-03T07:38:00.000-08:002012-10-06T08:02:01.612-07:00شکریست با شکایت<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEik3BV8x5XUBTL9r7X0OzhZpSjADSS6ns5UQYxUl-TOTCtq2gcFHLEjHYKBdGo26W1IEtN8_BG1QZX2BpFQZGQ89Px6_QZfTjBH4GTSsXrU71-z7KdOe_0FlbfXYjFEwWW7fwgRBtev71g/s1600/JELD-+Shokr.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEik3BV8x5XUBTL9r7X0OzhZpSjADSS6ns5UQYxUl-TOTCtq2gcFHLEjHYKBdGo26W1IEtN8_BG1QZX2BpFQZGQ89Px6_QZfTjBH4GTSsXrU71-z7KdOe_0FlbfXYjFEwWW7fwgRBtev71g/s320/JELD-+Shokr.jpg" width="240" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
کتاب را از </div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<a href="https://docs.google.com/open?id=0ByR9k_W_W_bJS3d4VjZQWXRDblE">اینجا</a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
داون لود کنید</div>
Ketabkhaneh Degarbashhttp://www.blogger.com/profile/10084207466319457038noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7153275793567409316.post-37864082682506233742010-10-23T21:36:00.000-07:002010-10-23T21:36:58.281-07:00خطهایی که با منطق نفسبریدگی تقطیع میشوند<div style="text-align: center;"><span id="kicker">گفتوگوی دفتر خاک با ساقی قهرمان، دربارهی ادبیات دگرباشی</span></div><h4 style="text-align: center;"></h4><h5>دفتر خاک</h5><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;"><b>خانم قهرمان، ما میخواهیم امروز دربارهی نوعی ادبیات صحبت کنیم که به ادبیات دگرباشان معروف است و در شعر و داستان و البته بیشتر در شعر نمودش را در فضاهای غیررسمی و به یک معنا زیرزمینی میبینیم. اولین پرسش ما از شما این است: اصولاً تقسیمبندی ادبیات به این شکل که بگوییم ادبیاتِ دگرباش، یا ادبیات زنان، یا ادبیات زندانیان، و به این ترتیب در داخل یک مفهوم کلی که از ادبیت اثر میبایست نشان داشته باشد، به اصطلاح قائم به ذات باشد و روی پای خودش بایستد، مدام پرانتز باز کنیم، آیا این کار صحیح است یا این که با این کار ما تبعیض قائل شدهایم. <a name='more'></a>میدانید که بسیاری از نویسندگان و شاعران که ممکن است بسیار هم موفق باشند در کارشان، دگرباش هستند، و با این حال از جنسیت خود نمیخواهند به تشخص ادبی برسند.</b></div><div></div><div style="text-align: right;">فکر می کنم فراموش کرده باشی که ادبیاتی که ما الان داریم، یک مقدار از عناویناش حذف شده است. اگر با دقت نگاه کنیم این ادبیات معاصر ناماش ادبیاتِ خالی نیست، ادبیات مردانهی فارس زبانهای طبقهی متوسط ایرانی است. حالا چرا باید زنان و کارگران و ترک/کرد/بلوچ/عربزبانان و زندانیها و دگرباشان جنسی و تمام دیگر کسانی که نویسندگانِ مردِ (زنان متعلق و مقید به قوانین مردسالار، زیر چتر نوشتار مردانه می نویسند) فارسزبان طبقهی متوسط نیستند، بروند زیر این چتر.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;"><img id="photow" src="http://zamaaneh.com/pictures-new/Saghi%20-%20Green%20Party-%20Austria.jpg" /><br />
<small><small>ساقی قهرمان، شاعر و نویسنده، و مدیر شورای سازمان دگرباشان جنسی ایرانی</small></small> </div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">این سوال نشان از عادتهای قوم غالب دارد، یعنی قومی که ادبیات را نمیخورد و نمیپوشد و نمیکند؛ برای سرگرمی با ادبیات ور میرود. اما قوم مغلوب یا قوم محروم از چنین تجملی برخوردار نیست. برای ما، یعنی اقلیتهایی که زیر فشار یک فرهنگ غالب سرکوبگر و یک رشته قوانین حاکم سرکوبگر زندگی میکنیم، همه چیزی ابزار زندهنگه داشتن ماست، ادبیات هم. کلن ماهایی که در حال جنگیدنایم، ادبیت یک اثر را از منظر دیگری معنی میکنیم. از این منظر، آثاری ادبیت دارند که در مسیر خود سیل میشوند و تاثیر یک انقلاب اجتماعی را به جا می گذارند. غیر از آن هر چه باشد به حساب بیادبی میگذاریم.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">من شخصن با این بی چهرگی یکسویه، یا این چهرهی مشترک بیشکل، یا چهرهای که در آن همهی چهرهها به جز چهرهی قوم غالب رنگ باخته است و در چارچوباش "آدم" فقط به مرد گفته میشود، و مردم فقط «دگرجنسگرا»ها هستند و ایرانی فقط به «فارس»ها گفته میشود و مسلمان معتقد یعنی «شیعه»ی اثناعشری، دست نمیدهم.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">با این ذهنیت نیز که معتقد است آدم وقتی شعر میگوید شاعر است و بعد دوباره میشود همان آدمی که بود، و این دو حوزه به هم مربوط نیستند، مخالفم. آدمی که شاعر است در تمام لحظههای زندگیاش همان شاعر است و دنیا را از همان دریچه میبیند و شعرش بازتولید آنگونهآدم بودناش است.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">یعنی ادبیات چیزی بیرون از حضور آدم نیست که بیارتباط با این آدم تولید شود و چیزی بشود بیشکل، یا دارای یک شکل همگانی و بیتمایز. به همان دلیلی که ادبیات ایران و ادبیات اروپا هر کدام شکلی دارند و در شرایط زمانمکانیای تولید شدهاند که ویژگیساز است، و مانع میشود هر دو به یک نام واحد خوانده شوند، ادبیات زنان و دگرباشان جنسی و زندانیان هم دارای شناسنامه است. به این شناسنامه برای اثبات حضور یا گواهی نقض حق حضور کارگزاران این بخش از ادبیات، نیاز داریم.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">شعری که یک زن مینویسد باید نام جنسیتی که من را تبدیل به شهروند درجه دو، و سابقهی نوشتناش را محدود به این صد سالهی اخیرکرده است، روی پیشانیاش نوشته شده باشد و شعر زن همجنسگرا<span class="skype_name_highlight_offline" height="12px" title="hamjensgera" width="15px"><span class="skype_name_mark"> begin_of_the_skype_highlighting</span> <span class="skype_name_mark">end_of_the_skype_highlighting</span></span> که همان حضور زخمی را هنوز که هنوز است ندارد، باید شناسنامهاش روی پیشانیاش نوشته باشد.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">شعر دگرباش، فقط برای افزودن به صفحههای ادبیات فارسی سروده نشده، برای اعلام یک حضور و خبررسانی از حذف یک حضور تولید میشود، پس محو شدن در تصویر عمومی ادبیات، معنا ندارد اینجا.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">شاید شما این تصویر را درک نکنید، اما برای شاعر همجنسگرای ایرانی، شعر دگرباشی جنسی بازخورد یک جنایت در جامعه است، با انکار همجنسگرایی در جامعه، یا با له کردن همجنسگرایان در جامعه، از دید ما، یک قتل اتفاق افتاده است، شاعر همجنسگرا از دست رفتن یک عمر را در این انکار اجتماعی در تمام طول شبانهروز حس میکند.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">شعر دگرباش جنسی جای غیبت شاعر دگرباش جنسی را در جامعه پر می کند یا باز می کند. یعنی در جامعهای که شعر «همسرشت»، با این حضور پررنگ و عظیم، بعد از ده سال هنوز راز مگوی ادبیات دگرباشی است و برای ادبیات فارسی فاش نشده، و خود همسرشت همجنسگرا<span class="skype_name_highlight_offline" height="12px" title="hamjensgera" width="15px"><span class="skype_name_mark"> begin_of_the_skype_highlighting</span> <span class="skype_name_mark">end_of_the_skype_highlighting</span></span> در جامعهی ایرانیان، بیچهره و ناشناخته و زندگینکرده و حقنداشته راه میرود، ما نمی توانیم شعر او را برداریم و توی جیب مشترک ادبیات بگذاریم.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">ما این ادبیات را با شناسنامه میخواهیم و اجازه نمیدهیم به عنوان جزوی و بخشی و لایهای از ادبیات کلی و عمومی و رسمی و مردانه و، و مردانهوزنانهی دگرجنسگرای حقبهجانب، یک بار دیگر به زیرزمین رانده شود یا حضوری شبحوار داشته باشد.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">من در مقابل پیشنهادی که معتقد است برای ادبیات پرانتز باز نکنیم، پیشنهاد میکنم همیاری کنیم و ساختار جامعه را از این پرانتزهای تو در تو آزاد کنیم، و واقعیت حذف فیزیکی و حقوقی را در جامعه از بین ببریم، و بعد، چشم، در آن شرایط ما مخالفتی با حذف پرانتزهای ادبیات نخواهیم داشت. در آن صورت ادبیات خود به خود یک ادبیات واحد خواهد بود.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">در حال حاضر، این پیشنهاد که حتی خیلی خیرخواهانه و مثبت به نظر می آید، چیزی شبیه به خوشبینی یک بخش عزیز دیگر از جامعه است، یعنی اصلاحطلبها، که در واویلایی که در سی سال گذشته در ادامهی واویلاهای دهههای پیش از آن جریان پیدا کرده، بدون در نظر گرفتن سالهای نقض حقوق بشری اقلیتها، یعنی همان سالهایی که اصلاحطلبها بخش برگزیده و ممتاز و برخوردار جامعه بودهاند، از همهی دیگران میخواهند که همین الان همهی سالهای رفته را فراموش کنند و همه زیر یک سقف و یک رنگ جمع شوند... کار خوبی است، اما شرایطاش را هم باید فراهم کرد.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">این ترس و دق و دلشوره و زخمهایی که در این هشت ماهه دارند در تهران سبز، تبدیل به زخم کهنه میشوند، در کردستان و بلوچستان و خوزستان و آذربایجان سی سال است که تبدیل به زخم کهنه شدهاند. باید شرایطی ایجاد شود که زخمهای تازه به زخمهای کهنه بگویند «حالا درد زخم شدن را درک میکنم حالا میتوانم کنار شما بایستم.» نه این که بگویند، «ما زخمی شدهایم، شما هم که انگار زخمی هستید، خب بیایید توی صف ما دیگه.»</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">با احترام به این سوال، اما، درست نیست که یک آقای نویسنده به زنان و زندانیان و همجنسگرایان ... پیشنهاد کند که ادبیات را تکهتکه نکنند و توی پرانتز نبرند. و یا به زبان دیگر، تا زمانی که به عنوان عضو رسمی جامعه و شهروند در درجهی اول جامعه و صاحب حق دفاع از خود امکان حضور ما در جامعه فراهم نیست این پرانتزهای در ادبیات و هنر وجود خواهند داشت، برای اعلام حضور، برای کسب حق. ادبیات در جایی که به صحنهی حضور شاعر همجنسگرا تبدیل شده که در فضاهای واقعی این حضور امکان حضور ندارد.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">جامعهی همجنسگرا<span class="skype_name_highlight_offline" height="12px" title="hamjensgera" width="15px"><span class="skype_name_mark"> begin_of_the_skype_highlighting</span> <span class="skype_name_mark">end_of_the_skype_highlighting</span></span> در ایران شبحوار زندگی میکند. برای به دست آوردن امکان آشکار زندگی کردن، خطر میکند و مینویسد. مینویسد که حضور داشته باشد. در شرایطی مینویسد که نوشتناش حکم راه رفتن روی زمین مینگذاری شده را دارد. همین وضعیت هر جا در شعر ترسیم شده، زیباترین تاثیر را روی این شعر گذاشته. در شعرهای همسرشت، کمتر شعری است که ساختار بیرونی شعر، تصویر کامل تصویر درونی شعر نباشد.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">و یک نکتهی دیگر، شاعر همجنسگرا<span class="skype_name_highlight_offline" height="12px" title="hamjensgera" width="15px"><span class="skype_name_mark"> begin_of_the_skype_highlighting</span> <span class="skype_name_mark">end_of_the_skype_highlighting</span></span> در مرحلهای از تاریخ اجتماعی است که اصلن از «تشخص ادبی» که شما اشاره کردید یادش نمیآید. شاعر همجنسگرا<span class="skype_name_highlight_offline" height="12px" title="hamjensgera" width="15px"><span class="skype_name_mark"> begin_of_the_skype_highlighting</span> <span class="skype_name_mark">end_of_the_skype_highlighting</span></span> هنوز برای کسب حق شخصبودن مینویسد. کسانی که از تجمل شهروند درجهی اول بودن برخوردارند، این رفاه را دارند که برای کسب تشخص ادبی خودشان را اسمگذاری بکنند و یا از این تشخص، روزه بگیرند.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">شاعر همجنسگرا<span class="skype_name_highlight_offline" height="12px" title="hamjensgera" width="15px"><span class="skype_name_mark"> begin_of_the_skype_highlighting</span> <span class="skype_name_mark">end_of_the_skype_highlighting</span></span> فقط تولید ادبیات میکند، بی دغدغهی تشخصی که اصولن برای شاعر همجنسگرا<span class="skype_name_highlight_offline" height="12px" title="hamjensgera" width="15px"><span class="skype_name_mark"> begin_of_the_skype_highlighting</span> <span class="skype_name_mark">end_of_the_skype_highlighting</span></span> وجود خارجی ندارد. شما، اسم همسرشت را تا بحال در جایی شنیدهاید؟ آیا ناشری تابهحال آثارش را منتشر کرده؟ آیا در جلسهای اشعار همسرشت رونمایی یا تحلیل شده؟ آیا همسرشت برای شعرخوانی به جلسهای بیرون یا توی ایران دعوت شده؟ دیگر شاعران همجنسگرای ایران چطور؟ آیا همسرشت بدون دست شستن از زندگی خودش، می تواند کتاباش به ناشری در ایران بسپارد؟ این تشخص ادبی، در جامعهی دگرباشان جنسی اصلن معنی ندارد.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;"><b>ما پیش ازین گفت و گو از طریق شما نمونههایی از بهترین اشعار دگرباشان را به دست آوردیم و این اشعار الان محور گفتوگو ما قرار گرفته است. در این اشعار، سویههای قوی تغزلی به چشم میخورد. مثلاً یکجا شاعر میگوید: آرام گرفت من من/ موجام بگیر تا تلاطم من به در شود/ ساحلنشین دریای عشق من. اگر نمیدانستیم که شاعر جزو دگرباشان است، این شعر را ما به شکل دیگری میخواندیم. یعنی این مفهوم «دگرباش» به نوعی سایه میاندازد روی شعر و قرائت خواننده را به نظر ما تحت تأثیر قرار میدهد. چرا حتماً باید بگوییم این شعر، شعر دگرباشان است و نه یک شعر تغزلی ساده؟</b></div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">همانطور که در اول صحبتهامان در ایمیلهایی که با هم رد و بدل کردیم گفتم، بحث ادبیات دگرباشی را با همسرشت شروع میکنم چون با فاصلهای چشمگیر در بین چهرههای ادبیات همجنسگرایی ایستاده است.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">شعری که اشاره میکنی یکی از شعرهای همسرشت است که در سال ۸۷ نوشته شده و تفاوت زیادی با بقیهی کارهای او دارد؛ شعرهای دیگر او به آن معنای متداول، تغزلی نیستند.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">بله، حتمن باید بگوییم این شعر یک شاعر دگرباش است، چون این شعر یک شعر تغزلی ساده نیست. شما به این نهایت عشقی که در این شعر موج میزند نگاه کنید، و بعد سرنوشت این عشقی که در این شعر موج میزند را دنبال کنید میرسید به آخر خط: «تو را فقط برای حضرت عشق میخواهم.» بعد این واقعیت را در نظر بگیرید که ما در زمانی زندگی میکنیم که عشق دیگر همزاد رنج و حسرت دوری نیست. آدمها از هم خوششان میآید، عاشق هم میشوند، با هم میروند، یک شبه یا چندین ساله. حالا شما مجسم کنید که خواننده، این شعر را با فرض این که یک شعر تغزلی ساده است میخواند، و نمیداند این شعر، یک شعر همجنسگرایی است، با خودش میگوید، (بسته به این که خودش زن باشد یا مرد باشد) چرا «دختره» (یا پسره) را فقط «برای حضرت عشق» میخواهد، چرا برای خودش نمیخواهد، احتمالن دیوانه است.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">خواننده معنای این روزهداری عاشقانه را درک نمیکند. بعد میرود با خودش دلیل میآورد که حتمن شراب دوساله و معشوق چهاردهساله و شخص حافظ همه از زیر پوستین محمد بیرون آمدهاند، و نتیجهاش قرنها انکار و کجفهمی میشود. شاعر همجنسگرایی که حتی همان حق جرمانگاشته شدهی دیگر اقلیتها برای تشکیل تجمعهای اعتراضی را و ایجاد انجمنهای فعالیت مدنی را ندارد، در شعر هم بهعنوان تنها صحنهی بازیگریاش، صدایش، صدای عشق و تغزلاش پشت صدای «عمومی» ادبیات فارسی، خفه میشود. در نتیجه این شرایط شامل اصلاح و تغییر نمی شوند، تغییر برای برابری، سهم ما نمیشود.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">در این شعر تغزلی ساده، شاعری که در قرن بیست و یکم، معشوقاش را از دور تماشا میکند، مجنون نیست، از شهر بیرون نرفته است، همینجاست، همجنسگرا<span class="skype_name_highlight_offline" height="12px" title="hamjensgera" width="15px"><span class="skype_name_mark"> begin_of_the_skype_highlighting</span> <span class="skype_name_mark">end_of_the_skype_highlighting</span></span> است و اجازهی نزدیکشدن و همپاشدن و همبسترشدن و همخانهشدن با معشوقاش را ندارد. دسترسی او به حضور معشوق در شرایطی بسیار هولناک و یا بسیار ناپایدار به دست میآید. در این شرایط، عشقبازی و همسری عاشقانه، رویایی دور از دست میشود و تن و روان مایل به چله نشستن میشوند.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">حالا شما به من بگویید چرا ما باید خیال کنیم که این شعر یک شعر تغزلی ساده است؟ چون تمام ادبیات کلاسیک ما مملو از همین شعرهای تغزلی بسیار سادهاند؟ فکر نمیکنی اگر ما تمام این ادبیات کلاسیک را با خوانشی نزدیک به واقعیت، قرائت میکردیم، کشف میکردیم که هیچکدامشان تغزلی ساده نیستند بلکه جریانی هستند خلاف جریان جاری حاکم و برای این جاریشدن تاوانی پرداختهاند که ساده نبوده؟ سر شمس در همین لابلای همین تغزلهای ساده بود که بریده شد.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">من در سالهای نوجوانیام، وقتی ادبیات کلاسیک فارسی را میخواندم، و نمیفهمیدم، همیشه فکر میکردم چرا زنهای جوان معشوق حافظ به چارده سالگی که میرسیدهاند ریش در میآوردهند و چطور اجازه داشتند راحت در کوی و برزن راه بروند و موهاشان همیشه از زیر مقنعهشان بیرون بیاید و تا زیر بناگوش و روی سینهشان تاب بخورد و با کجخلقی بازار را به هم بریزند و هر وقت که بخواهند دست به شمشیر ببرند و هر وقت که بخواهند روی اسب بپرند. خیلی سخت بود ساختن این تصویر با زنهایی که آزادی گشتن در کوی و برزن و میخانه و مسجد را داشتند و در همان زمان توی حرمسرا زندانی بودند.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">چرا ما نباید خوانشی نزدیک به واقعیت از ادبیات داشتهباشیم. چرا نباید بدانیم که شعر تغزلی سادهی حافظ برای مردانی که عاشقشان بوده سروده شده، و آن شاخنباتها همه دروغهایی هستند که ما برای فرار از واقعیت به زور روی مینیاتورهاشان دو تا پستان کشیدهایم؟</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">چرا نباید بدانیم که در طول چندین قرن متمادی، از این همه احساسات عاشقانه و شور جنسی که در غزل فارسی موج میزند چیزی نصیب زنان این جامعه نشده و همهاش را مردان این جامعه برای مردانی دیگر، که معشوقشان بودهاند، سرودهاند؟</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">چرا نباید روی این واقعیت، که سهم زنان از عشق و لذت جنسی توسط مردان و مردان، در جامعه خورده شده انگشت بگذاریم؟ اگر ما از اول ادبیات را درست دستهبندی و نامگذاری کرده بودیم، و هر دسته را توی پرانتز خودش گذاشته بودیم، خیلی پیشتر از اینها مشخص میشد که بعضی از پرانتزها خالیاند. خیلی زودتر از اینها به ضرورت برابری جنسیتی و جنسی پی برده بودیم. میفهمیدیم که اگر از این همه شاعر، فقط یکی یا دوتاشان نظری به زنی داشتهاند و دیگران فقط برای مردان غزل عاشقانه سرودهاند و میفهمیدیم که پس لابد زنهای زندانی اندرونی رمانس نداشتهاند و نیازهای جنسیشان جواب نمیگرفته. عجب.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">از طرف دیگر، خیلی سریعتر به این سوال میرسیدیم که آخر چرا هیچکدام از این مردانی که قلپقلپ احساسات عاشقانه سر کشیدند همیشه غیرقانونی ماندند و کوچکترین حق قانونی در زندگی و در واقعیتهای روزمرهی زندگی رسمی معشوق خود نداشتند. در این جامعهی هزار و سیصد ساله چیزی لنگ میزند و وحشتناک خندهدار هم لنگ میزند چون ما کوریم و یا مایلیم که نبینیم.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">به خاطر حقیقت، به خاطر پرهیز از گیجی و گنگیای که در جامعه موجود است و فرهنگ فارسی را دروغگو و متظاهر و بیمار کرده است، به خاطر پرهیز از کجفهمی و اصلاح نارواییهای اجتماعی، به خاطر «حق رای»، ما باید شعر زنان را و شعر زندانیان را و شعر شاعران همجنسگرا<span class="skype_name_highlight_offline" height="12px" title="hamjensgera" width="15px"><span class="skype_name_mark"> begin_of_the_skype_highlighting</span> <span class="skype_name_mark">end_of_the_skype_highlighting</span></span> را با نام و نشان بشناسیم و این جامعه و فرهنگ و قانون خندهدار را هر چه زودتر «نگاه» کنیم و بعد درمان کنیم.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;"><b>یکی از مهمترین درونمایههای اشعاری که ما درین مدت خواندهایم، تمِ تجاوز جنسی بود که مدام درین اشعار تکرار میشد و البته شرم. برای مثال شاعر میگوید: بوی تجاوز/ تنی/ به مردهای ناتنی/ بوی هزار عاشقی و صد هزار بیکسی. که البته این سطر آخر واقعاً دردناک است و در همان شعر، چند خط بعد میخوانیم: شرم تن/ میچکد از درون من/ زنای من و ...</b></div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">زندگی همجنسگرایان مرد، و زن، با تجاوز زنها و مردهای غیرهمجنسگرا به تن و حریمشان، نه که عجین شده باشد، اشباء شده. یعنی جای نفس کشیدن باقی نمانده از این هجوم. فضایی که از خشم و درد در ادبیات همجنسگرایی دیده می شود، مال آن نفستنگی است. اما در مورد این شعر، من مطمئن نیستم شما از شعر همسرشت خوانشی نزدیک به خوانش من داشته باشید.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">در این شعر، مثل بقیهی شعرهای همسرشت، منظره از دید یک همجنسگرا<span class="skype_name_highlight_offline" height="12px" title="hamjensgera" width="15px"><span class="skype_name_mark"> begin_of_the_skype_highlighting</span> <span class="skype_name_mark">end_of_the_skype_highlighting</span></span> دیده می شود نه از دید یک دگرجنسگرا. کلمهی تجاوز فقط یک بار در شعر آمده اما تمام شعر با کلمه و تصویر زنا ساخته شده . زنا، رابطهای است غیرمشروع، و به جز غیرمشروع بودن، هیچ تفاوتی با بقیهی روابط جنسی و با عشقبازی ندارد.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">غیرمشروع بودن هم تنها موقعیت و نظر شرع به مثابهی قانون حاکم یا قانون رایج را در خصوص یک مورد خاص از عشقبازی نشان می دهد، یعنی حکم صادر می کند که این عشقبازی بهخصوص، مطابق موازین شرع/قانون انجام نشده است. خب، این به ما چه نوع اطلاعاتی در مورد این عشقبازی میدهد؟ هیچی.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">هنوز در این مرحله، که قانون این عشقبازی را به دلیل عدم تطابق با قوانین شرع، غیرمشروع میخواند، و اسمش را زنا میگذارد، ما، به مثابهی گیرندهی خبر، نمیدانیم که این عشقبازی خوب بود یا بد بود. لطیف و ملایم بود یا داغ و پرتنش بود. درد داشت یا نداشت. ارگاسم داشتند دو طرف یا یکی آندیگری را نیمهراه ول کرد رفت سیگار بکشد. کاندوم گذاشته بودند، یا سکس بیملاحظه بود. منظورم این است که زنا، به جز این که از طرف شرع حمایت نمیشود، هیچ تفاوتی با انواع دیگر سکس، و عشقبازی، ندارد.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">در تمام دورانی که شرع قانونِ حاکم بوده، عشقبازیهایی که در چارچوب شرع نگنجیدهاند غیر مشروع بهشمار آمدهاند و زنا نامیده شدهاند و با یک سرنوشت فجیع از بقیهی انواع عشقبازی جدا شدهاند. زنا با مرگ مجازات میشود. انواع اعدام، و سنگسار. حالا اگر در نظر بگیریم که عشقبازی مردان با مردان همیشه از نظر شرع نامشروع است به این شناخت میرسیم که عشقبازی مردان با مردان یک فاکتور اضافی همیشگی هم دارد: خوف. با غم اشتباه نشود. این خوف است.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">در شعر زنای بیبهانهی همسرشت، ما شعری را میخوانیم که مثل بقیهی شعرهای همسرشت در فاصلهی ۱۳۸۳ تا ۱۳۸۵، همان تقطیعهای غیرمعمول مهجور شعرهای همسرشت را دارد، و همان نفسبریدگی معمول که خطهای شعری را در جاهایی که به نظر نابهجا می آید، پاره میکند و روی خط بعد ول میکند:</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">بوی زنای بیبهانه میدهی<br />
بوی زنای عا<br />
شقانه<br />
میدهی</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">مجسم کن کسی را که در حال دویدن است و با یک مخاطب حرف میزند. یعنی باید حرفی را به گوش یک مخاطب برساند اما در حال دویدن است و کنترل نفس دست خودش نیست. جملههایش بریدهبریده است. عین این اتفاق در شعر همسرشت میافتد. خطها با منطق نفسبریدگی تقطیع میشوند تا فضایی را مجسم کنند از یک فرار مدام از یک دشمن مدام که همیشه پشت سرت دارد میدود. حالا مجسم کن این دلهره در زمان عشقبازی اتفاق بیافتد. دلهرهای که عشقبازی را از رخوت اتاق خواب بیرون میکشد و در معبر میگذارد، جایی که همه در هر لحظهای میتوانند اعلام حضور و بعد اقدام به حمله بکنند. این شعر اینطوری تقطیع میشود. تقطیع در شعر بخشی از بار معنایی شعر را به عهده دارد:</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">زنای من<br />
|<br />
کشیدن نوک قلم<br />
|<br />
به پرده ی سفید کاغذی<br />
|<br />
کشیدن<br />
|<br />
صورت تو<br />
|<br />
نگاه بیفروغ من<br />
|<br />
کشیدن صدای آه ِ هر شبم<br />
|<br />
نشستنِ<br />
|<br />
عرق<br />
|<br />
به روی چشمهای<br />
|<br />
پر تبم<br />
|<br />
نفسزدن<br />
|<br />
نفسنفس<br />
|<br />
به زیر سایهی تنات</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">این عشقبازی است که در این شعر تصویر شده. انتظار دارد، کشش دارد، حسرت دارد، دلهره و خشم دارد. غم ندارد.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">زنا، که موضوع این شعر است، ربطی به تجاوز ندارد. زنا، رابطهی عادی و طبیعی و مرسوم و معمول، و تنها رابطهی ممکن و موجود برای یک زوج همجنسگراست. زیباست، خواستنی است، دلهرهآور است، ترسناک است و شیرین است. همجنسگراها، چون امکان «ازدواج» و «صیغه» و پیوند شرعی را ندارند، برخلاف دگرجنسگراها که هزار راه شرعی برای کارهای غیراخلاقیشان دارند، همهی پیوندهاشان از نظر جامعهی رسمی خلاف و ناپاک و زنا به شمار میآید.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">در این شعر، عشقبازی با مفهوم نوشتن القا شده، با قلمی روی کاغذی نوشتن و منتقل کردن مفهومی از تنی به تنی. نوشتن، یعنی عملی که شده اما هنوز نشده، روی کاغذ مانده است.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">راوی ماجرا را نفسنفس زنان تعریف میکند، و دستخوش خاطرههایی میشود که خودبهخود جریان سیال ذهن میشوند، از سر ناچاری. تنی با تن دیگری عشقبازی (زنا) میکند تنی بر تن دیگری فرو میرود و در این فرورفتن مثل نوک قلمی است که از نوشتناش، ترانه میچکد. در مقطعهایی خط قطع میشود و به خط بعدی میافتد و تکانههای دخول و اضطراب حاضر در فضا و اتفاقی که نیافتاده در ذهن شاعر افتاده تا حادثه را تداعی کند. و من به عکس/ تو نگاه میکنم/ و من به عکس تو/ بوی زنای مردانه میدهم، میتواند این باشد: من بوی زنا به تصویر تو میبخشم. با تو جلق میزنم، در خیال با تو میخوابم. تویی که اگر اینجا حضور میداشتی سرنوشت این عشقبازی فاجعه میشد. (به مرگ و یا بیآبرویی منجر میشد).</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">اما بیرون از این شعر، تجاوز در فرهنگ جامعهی همجنسگرا<span class="skype_name_highlight_offline" height="12px" title="hamjensgera" width="15px"><span class="skype_name_mark"> begin_of_the_skype_highlighting</span> <span class="skype_name_mark">end_of_the_skype_highlighting</span></span> - تجاوزی که بر یک همجنسگرا<span class="skype_name_highlight_offline" height="12px" title="hamjensgera" width="15px"><span class="skype_name_mark"> begin_of_the_skype_highlighting</span> <span class="skype_name_mark">end_of_the_skype_highlighting</span></span> از سوی یک دگرجنسگرا اعمال میشود - یک جور مجازات برای آزار و تنبیه همجنسگرا<span class="skype_name_highlight_offline" height="12px" title="hamjensgera" width="15px"><span class="skype_name_mark"> begin_of_the_skype_highlighting</span> <span class="skype_name_mark">end_of_the_skype_highlighting</span></span> به خاطر انحرافاش از هنجارهای فرهنگ حاکم است. در این تجاوز فقط حریم فرد همجنسگرا<span class="skype_name_highlight_offline" height="12px" title="hamjensgera" width="15px"><span class="skype_name_mark"> begin_of_the_skype_highlighting</span> <span class="skype_name_mark">end_of_the_skype_highlighting</span></span> به دلیل لذتجویی فرد دگرجنسگرایی که بدون توافق دوجانبه اعمال زور کرده، پاره نمیشود، بلکه یک بیانیه هم از طرف عضو جامعهی رسمی بر علیه عضو غیررسمی جامعه صادر میشود.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">این تجاوز، تاثیر فاجعهباری روی جامعهی همجنسگرا<span class="skype_name_highlight_offline" height="12px" title="hamjensgera" width="15px"><span class="skype_name_mark"> begin_of_the_skype_highlighting</span> <span class="skype_name_mark">end_of_the_skype_highlighting</span></span> داشته. تجاوز به زنهای همجنسگرا<span class="skype_name_highlight_offline" height="12px" title="hamjensgera" width="15px"><span class="skype_name_mark"> begin_of_the_skype_highlighting</span> <span class="skype_name_mark">end_of_the_skype_highlighting</span></span>، به خاطر آن که این زنها به اندازهی مردهای همجنسگرا<span class="skype_name_highlight_offline" height="12px" title="hamjensgera" width="15px"><span class="skype_name_mark"> begin_of_the_skype_highlighting</span> <span class="skype_name_mark">end_of_the_skype_highlighting</span></span> آشکار نبودهاند مثل همهی تجاوزهای دیگری که به حریم زن در جامعه میشود مسکوت مانده و گفته و شنیده نشده، تاثیرش هم هنوز گوش به گوش نرسیده. ما همینقدر شنیدهایم که طبق یک سنت قدیمی، اگر زنی مشکوک به همجنسگرایی باشد، مردها به او تجاوز میکنند تا پس از «چشیدن» لذت دخول جنسی مرد، از همجنسگرابودن دست بردارد و «نرمال» بشود.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">اما تاثیر تجاوز به همجنسگرای مرد، به عنوان جنگ اعلام شدهی مردانگی حاکم به مردانی که قوانین مردبودن را رعایت نکردهاند، آشکار است. بخشی از حساسیتی که در مسالهی «آشکارگری» یا «ابراز گرایش جنسی» مردان همجنسگرا وجود دارد همین است که بلافاصله پس از آشکارگری، یک مرد همجنسگرا در چشم جامعهی دگرجنسگرا تبدیل به شکار میشود، شکاری که هر لحظه امکان دارد هدف تیر آخر بشود، یک موقعیت متزلزل برای هر دو طرف چون هر دو طرف کار و زندگیشان را میگذارند و نقش شکارچی و شکار هم را بازی میکنند. یک محکوم و یک جامعهی حاکم در مقابل هم.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">مسلم است که این تاثیر در ادبیات همجنسگرایی نمود پیدا می کند. مسلم است که مسالهی تجاوز تبدیل میشود به زمینهای که صدای همسرشت را بهعنوان بلندترین صدای ادبیات دگرباشی، بدل به صدایی خشن و سلطهگر/مسلط میکند. یکی از هوشمندیهای همسرشت در شکلدهی کار خودش درک جای خالی قدرت در جامعهی همجنسگرایی بود و این جای خالی را با صدای «سلطانی» خود در لحن شعرها پر کرد.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">در شعر همسرشت، خواننده با یک موجودیت عظیم روبهرو می شود که هیبتاش بر سر فرهنگ حاکم میغرد - پاسخ کجبینی این فرهنگ. در این شعر، حافظهی تاریخیِ همجنسگراییِ تجاوز دیده و شکسته، شکایت نمیکند، حمله میکند و سر این فرهنگ داد میزند و اشتباهاتش را یکییکی مثل چکش روی ذهن این فرهنگ میکوبد. گوشزد میکند که جامعهی متجاوز است که باید به عنوان متجاوز شرمنده باشد، نه جامعهای که تجاوز دیده.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">این دیدگاه مدرن در مقابله با خشونت خانگی و اجتماعی است و جالب است که پیش از آن که این ذهنیت از تجربههای چندین دههی غرب به جامعهی زنان ایران منتقل شود، از مسیر ادبیات همجنسگرایی به جامعهی همجنسگرا منتقل شده. در فرهنگ ما، قربانی همیشه باید به دلیل قربانیشدن، ضعیف و قابل ترحم هم باشد. ما حتی برای یک جنگجو که نترسید اما جنگید، و کشته شد، مثل حسین امام دوم شیعه هم دلسوزی میکنیم و غصه میخوریم. در فرهنگ ما «جاهل محل» از جاهلبودن خودش نباید خجالت بکشد، اما زنانی که از طرف این جاهلهای محل آزار زبانی میبینند، چون آزار دیدهاند، باید خجالت بکشند.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">یک مرد دگرجنسگرا لزومی نمیبیند به خاطر متجاوز جنسی بودن خود، خجالت بکشد اما مردی که به او تجاوز شده است باید خجالت بکشد. خب همسرشت این معادله را عوض کرده. در شعرهای متعددی که با مضمون هموفوبیا دارد، میگوید خلافکار باید خجالت بکشد، نه کسی که خلاف دیده، و تیغ طعنه و کنایه و توهین و پرخاش و دزدبگیری را به طرف متجاوز برمیگرداند.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">نگاه همسرشت به حقوق شهروندی نگاهی نو و آگاه است. خشمی که در شعرش ابراز میکند خشمی آگاهانه و آموزنده است. شاید بد نباشد که جامعهی زنان و جنبش زنان از نگاه همسرشت برای تشخیص جایگاه شاکی و متهم بهره بگیرد.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;"><b>در برخی از اشعار زبان پرخاش بر شعر غلبه میکند و به نظر ما هر چند که از نظر تخلیهی روانی برای شاعر میتواند مفید باشد، اما ساختار متن را به کل به هم میزند. به نظر شما تا چه حد اشعار دگرباشان، جزو اشعار ساختارمند است؟</b></div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;"><b>همسرشت در پیشگفتار یکی از کتابهایش نوشته است: «شاعر یا نویسنده یا هنرمند یا هر چی، باید خالق باشد، یعنی کارخانه نباشد که چیزهایی که هست را با شکل دیگری بازتولید کند بلکه باید چیزهایی که نیست را خلق کند. باید خداوندگار باشد شاعر، یک خالق محشر باشد در یک سرزمین بکر بکر.»</b></div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">وقتی شاعری این نظر را دارد، و به خلق اثر فکر میکند و کارخانهبودن را قبول ندارد، و بعد در نمونهی شعرهای خودش این توجه به ساختن و پرداختن شعر با این دقت دیده میشود، قاعدن میتوانیم بگوییم اشعار این شاعر ساختارمند است. اما اگر ساختارمندی را به معنای ساختارگرایی و در تقابل با ساختارشکنی به کار می بری:<br />
شعر معاصر (متعلق به جامعهی رسمی) فارسی، در اول این قرن، با آموزگاری نیما، از ادبیات «منظم» کلاسیک فارسی جدا شد و تجربهی شعر نیمایی و بعد از آن را دههبهدهه برد تا رسید به شعری که الان به دست شاعران معترض نوشته میشود و بدون ساختارشکنی از گلو به قلم نمیریزد.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">اما ادبیات دگرباشی در چارچوب دگرباشی در این مرحله، که تنها یک دهه از شروع تولید شعر همجنسگرای معاصر میگذرد، و یک دفعه از مولانا و عراقی و سعدی و حافظ و به همسرشت و خشایار خسته و حمید پرنیان و مهدی همزاد و حالا، کورش زندی رسیده، نیاز به ساختارگرایی دارد تا جهان خود را پایهگذاری کند.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">یعنی اول باید ادبیات دگرباش زمینههای نوشتن ادبیات دگرباشی به زبان غیرکلاسیک را به دست بدهد، و بعد این زبان را دگرگون کند. شعر همجنسگرایی معاصر، با شاعران «گی» هم نسل همسرشت آغاز میشود. در شعر، خشایار خسته، حمید پرنیان، باربد شب، مهدی همزاد، کورش زندی ما با شعری روبهرو هستیم که با بهکارگیری نشانهها و تکیه بر اصول مکالمه، صریح و ساده و با منطق دستور زبان رایج حرف میزند تا بهخوبی مفهوم باشد و امکان بدفهمی در کار نباشد.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">این نیاز شعر دگرباش در دههی گذشته است. این ادبیات باید کلماتاش به خوبی شنیده و درک میشد. درست نبود که جملهها متلاشی شوند، این جملهها ستونهای هویتسازی جامعهی دگرباش بودند.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">شعر خشایار خسته با تسلط به نمایشگونگی لحن روایت میکند؛ شعر مهدی همزاد سپید است اما سردرگمی و وردگونگی سپیدهای گنگ اولیهی شاملو را رد کرده و با تسلط به دستور زبان، سپید مینویسد؛ شعر باربد شب دو سه نمونهی موفق و ماندنی دارد؛ شعر حمید پرنیان، کارخانهی اروتیکسازی ناب فاخر پلشت است؛ و شعر نسل بعد از این اسمها، کارهای کورش زندی، بعضی از کارهای امیدرضا، ساختارگرا هستند، نیاز اجتماعی پشت این تعیین شیوه ایستاده است.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">این ضرورت، همیشه عمدی نیست، شاید همان نیاز به صریح و ساده و مفهوم سخن گفتن باشد که شاعر همجنسگرا<span class="skype_name_highlight_offline" height="12px" title="hamjensgera" width="15px"><span class="skype_name_mark"> begin_of_the_skype_highlighting</span> <span class="skype_name_mark">end_of_the_skype_highlighting</span></span> را از دنبالهروی معمول و تولید انبوه شبهساختارشکنها باز داشته است.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">اما در شعر همسرشت، بهعنوان تنها شاعر همجنسگرا<span class="skype_name_highlight_offline" height="12px" title="hamjensgera" width="15px"><span class="skype_name_mark"> begin_of_the_skype_highlighting</span> <span class="skype_name_mark">end_of_the_skype_highlighting</span></span> که چندین مجموعه در کارنامهاش دارد و بهصورت حرفهای مینویسد، با قدرت و هدفمند مینویسد، سادهگویی بهضرورت، به ساختارشکنی بهضرورت هم میرسد. در شعرهای سال ۱۳۸۸ و ۱۳۸۹ او نمونههایی از کارهایی است که تجربههای قوی بازی با زبان را تولید میکند، قواعد جمله را به هم میریزد، و کلمه را کش میآورد تا همهی مفهومهایش را آشکار کند، با شکل شعر روی صفحه کار میکند، گاهی هشت صفحه، گاهی هایکو مینویسد و بهتنهایی شعر دگرباشی را از یک مرحله به مرحلههای بعد عبور میدهد:</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">من همجنسگرا<span class="skype_name_highlight_offline" height="12px" title="hamjensgera" width="15px"><span class="skype_name_mark"> begin_of_the_skype_highlighting</span> <span class="skype_name_mark">end_of_the_skype_highlighting</span></span> هستم را قصه نمیکنم فریاد هم نه<br />
پنبه هم نمیکنم که کسی سرش را بگذارد لاش یا لاش را بگذارد<br />
توی آن<br />
سمباده هم بهش نمیزنم تا زبر نرود در کسی به مخاش<br />
حتی داس و چکش هم نمیکنماش یا تیزی و تفنگ<br />
که بهزور سیاست بکنم توی کون حکومتی و رژیمی را باهایاش جر<br />
بدهم و ساقط<br />
فقط میکنماش زنده گی<br />
زنده گی زنده گی<br />
و این بزرگترین مرگ بر هموفوبیاست<br />
من میکنم زنده گی<br />
برای محو هموفوبیا همه با هم زِ ن دِ ه گـــــی کنیم</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">اما این که زبان پرخاش بر شعر غلبه کند، در شعرهای همسرشت، به نظر من اتفاق نیافتاده است. کلن ما در ادبیات دگرباشی تنها همسرشت را داریم که خشم در ساختار شعرش عنصر آشکار است. و این خشم، هیچ به ساختار لطمه نزده، و اصولن دلیلی ندارد که قائل باشیم خشم، به ساختار لطمه میزند، چرا باید خشم به ساختار شعر لطمه بزند؟ یا شادی چرا باید به ساختار شعر لطمه بزند؟ در شعر همسرشت، هر جا که حس شدید، نظیر خشم، غلبه کرده، ساختار را همراه خودش قوی کرده.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">در این شعرها، ما با تخلیهی روانی شاعر روبهرو نیستیم، این بیانصافی است که شعری زیبا و قوی را، تخلیهی روانی شاعر بدانیم. این یک لباسشخصی نیست که سرراهچارراه به مادرخواهر جامعه فحش میدهد، این یک شاعر است که دارد به مردم توضیح میدهد توهین به کرامت انسانی فرد، مزهاش این است، اینجوری هم از گلو پایین میرود، خوشمزه است؟ بریزم بازم؟ با شعرهایی روبهرو هستیم که شعر اعتراض هستند و با دقتی ذرهبینی نوشته شدهاند تا این اعتراض را شکل بدهند. با کلمات جوری کار کردهشده که انگار بازیگران نمایشی هستند که روی صفحه و در شعر اتفاق میافتد.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">من نمونههایی از شعرهای همسرشت را بهعنوان گزینه برای انتشار با این متن میفرستم. به جز همسرشت، ما دو نام دیگر داریم که یکی با سابقهی طولانی ده ساله و با احاطه به ادبیات کلاسیک فارسی مینویسد، و دیگری با تجربههای تازهتر و تاثیرگرفته از ادبیات غرب. خشایار، و حمید پرنیان با تداوم بیشتر روی شعر کار کردهاند، هم از لحاظ تعداد و هم از لحاظ حوصله در پرداختن شعر، تا مهدی همزاد، و یا باربد شب. و در کارهای این چهار اسم نیز هر جا حس قوی بیان شده، به ساختار هیچ لطمهای نزده.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">شعرهای مملو از خشم همسرشت را با شعرهای مملو از خشم گینزبرگ مقایسه میکنم. هر دو نمونه با قدرت و آگاه از جریان خشم در شعر بهره گرفتهاند، اسیر خشم نشدهاند. این بهخصوص در مورد همسرشت بیشتر صدق میکند چون همسرشت حتی در جاهایی که گینزبرگ کلمه را فدای مفهوم ابستره و فدای موسیقی وردخوانی میکند، حتی یک لحظه از کلمه و جایگاه کلمه در جمله/شعر غافل نمیشود و از این کلمه، تمام ظرفیت معنایاش را برای تشدید شکل شعر بیرون میکشد.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;"><b>در ادبیات کهن ما نمونههایی از ادبیات اروتیک و حتی پورنوگرافی در دست داریم. مشهورترین نمونهاش هفت حکایت رستمالتواریخ. در این حکایات از واژهها به شکل برهنه استفاده نمیشود. در حالی که در اشعار دگرباشان که ما دیدیم و مطالعه کردیم، گاهی از واژه به برهنهترین شکلش استفاده میشود. آیا این کار نوعی اعتراض است به فرهنگ رسمی؟</b></div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;"><b>محمدعلی بیگ عاشق دختر زرگرباشی و هر شب علانیه از روی زور و غرور و بیشرمی به مجلس زرگرباشی میآمد و طعام او را میخورد و به اندرون خانهاش می رفت و با دخترش صحبت میداشت و کامی از وی حاصل مینموده میرفت.</b></div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;"><b>وزیر اعظم عاشق زیباپسری از خانوادهی بزرگان گردید و چون آن سلطان جمشید نشان از این داستان اطلاع یافته دلتنگ شد و چارهای نمیتوانست نمود بنا بر مصلحت امر خود التفاتی نفرمود و گذشت.</b></div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;"><b>پردهی ناموس پردهنشینان ماه روی گل رخسار را پاره کردند و خورشید طلعتان سیمین بناگوش را بعد از مجروح نمودن ... بیخلخال و دستبنده و گردنبند پاره کردند</b></div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">شاعر همجنسگرا<span class="skype_name_highlight_offline" height="12px" title="hamjensgera" width="15px"><span class="skype_name_mark"> begin_of_the_skype_highlighting</span> <span class="skype_name_mark">end_of_the_skype_highlighting</span></span>، با نوشتن، نوشتن از همجنسگرایی، به فرهنگ رسمی اعتراض میکند، نیازی نیست که برهنه هم بشود. اما در جاهایی لازم میداند که به هر دلیلی برهنه هم بشود، کلمه را برهنه کند. برهنهکردن کلمه به معنای نامبردن از تن و کیر نیست، به معنی برهنهکردن هنجار/ناهنجارهای فرهنگ است.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">گذشته از این، زمان، زمان حرفزدن و ارتباط برقرار کردن به شیوهی قرون گذشته نیست. و باز هم گذشته از این، نمونههای ادبیات برهنه و اسامی مشخص اسافل اعضا در تداخل به یکدیگر، هم در ابیات شاعران گذشته هم در متون منثور موجودست، کم نداریم. اما سوال من این است: ادبیات کلاسیک به چه دلیل معیار و ترازوی ما برای زمان حاضر است؟ مگر نه این که شاعر کهن سوار شتر میشد، و ما حالا سوار اتوبوس میشویم (مثلن برای این که هواپیماهای ایران خطرناکاند)، و به شیوهی شاعر کهن سوار شتر نمیشویم؟ مگر نه این شاعر کهن نه دسترسی به کاندوم داشت و نه حتی تصورش را میکرد که عشقاش را با فاصلهی کاندوم در آغوش بکشد، اما شاعر معاصر بدون کاندوم دخول نمیکند.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">این مقایسه چرا باید صورت بگیرد؟ ما چرا باید با میخ به گذشته کوبیده شده باشیم؟ گذشته، اگر به معنای پلهای باشد که پلهی اول است برای پلههای بعدی، ما پا را که روی پلهی اول گذاشتیم، برمیداریم و روی پلهی بعد میگذاریم. درک ما از حال، نباید فدای آگاهی ما به گذشته شود. ما در حال زندگی میکنیم، و خیلی هم ممنونیم که وزیر اعظم بنا بر مصلحت امور التفات نفرمود، اما ما با چشم و گوش باز بیخیال مصلحت امور و یا دقیقن به دلیل مصلحت امور، بیپرده می گوییم و بیپرده میرویم و بیپرده میکنیم. چرا؟ این قانون در-حال-زندگی-کردن است، قائل به مصلحت ما که در امروز زندهگی میکنیم.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">از این که بگذریم، در تمام شعرها، واژهها به برهنهترین شکل بهکار نرفتهاند، همانطور که نوشتهای، فقط در بعضی از شعرها، و در این بعضی از شعرها هم برهنگی واژه به معنای «لخت» نیست، در خیلی جاها برهنگی به معنای صریح و جسور و صادق است.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">در آن بعضی دیگر که واژهها و شعر، برهنهاند به این معنی که تصویری اروتیک را بدون حجاب و پرده و ایما و اشاره بیان میکنند، به این دلیل این کار را میکنند که اروتیک، لذت، همآغوشی، تن، تنکامی، هم زیباست و هم بخشی از زندگی ماست و هم آن چیزی است که از زندگی همجنسگرایان در فرهنگ و شرع و قانون، حذف شده است و ناچار باید در شعر آنقدر زندگی کند که جای خالی آن را در روزمرهی زندگی همجنسگرایان پر کند.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">همجنسگرایان از امکانات و امتیازات عادی دگرجنسگرایان بهره ندارند و از راههای قانونی و معمول و مشروع، به زندگی جنسی و عاطفی، دسترسی ندارند و حق ازدواج با کسی که دوستاش را دارند را ندارند، حتی، حتی، صیغه هم نمیتوانند بکنند و اگر پنهانی معشوقشان را در آغوش بگیرند، احتمال این هست که کسی از نزدیکانشان، یا کسی از مقامات مسوول دولتشان، آنها را دار بزند.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">بنابراین تنها جایی که این زندگی جنسی، و این تنکامخواهی میتواند برهنه نمایان باشد در شعر است. این اعتراض به فرهنگ رسمی، اعتراض به آن فرهنگ رسمیای است، که زیادخواه و خسیس و بیانصاف است، و حق زندگی طبیعی همجنسگرایان را سلب کرده است، همینجوری اعتراض به فرهنگ رسمی نیست، این اعتراض خیلی خاص است و دقیقن به همین دلیل است که شعر تنکامخواهی شاعران همجنسگرا اصلن شبیه به شعر تنکامخواهی شاعران دگرجنسگرای معاصر نیست. در این برهنگی و لذتجویی، معصومیتی کمیاب زندگی میکند.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;"><b>در اشعار دگرباش، تصاویر شعری فوقالعاده نامتعارف است. برای مثال یک جا شاعر میگوید: جهان با جهانبینی بویناک شد/ با آمونیاک هم پاک نشد/ لکهلکه نیست/ این لکهی شما. ما اینگونه تصاویر را در شعرهای اعتراضآمیز که چندیست منتشر میشود سراغ داریم. شعریتِ اینگونه اشعار در چه چیزی نهفته است؟ یا به عبارتی دیگر چه چیزی در متن هست که به این متون عمدتاً پرخاشگونه جنبه شاعرانه میدهد. چرا این متنها را باید شعر بخوانیم؟ </b></div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">۱. شما به چه چیزی میگویید شعر؟ تعریف شما از شعر چیست؟ آیا من با تعریف شما از شعر موافقام؟ آیا شما تعریف خودتان از شعر را با من در میان گذاشتهاید؟ آیا من موظفم تعریف شما از شعر را به تعریف شعر عمومیت بدهم؟ آیا شما، به معنای «شما»ی دگرجنسگرایی که «ما»ی همجنسگرا<span class="skype_name_highlight_offline" height="12px" title="hamjensgera" width="15px"><span class="skype_name_mark"> begin_of_the_skype_highlighting</span> <span class="skype_name_mark">end_of_the_skype_highlighting</span></span> را مورد سوال قرار میدهد، کی هستید، و از کجا اجازهی قانونگذاری برای شعر ما به دست آوردهاید؟</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">۲. از طرف دیگر، آنچه به شعرهای همسرشت و شاعران همجنسگرای امروز ایران، که در ضمن، پرخاشگر هم هستند، جنبهی شاعرانه میدهد، تکنیکی است که این شاعران برای به نمایش گذاشتن خشم در شعر به کار میبرند. یعنی اگر این تکنیک موجود نباشد، شما متوجهی پرخاشگر بودن شعر نمیشوید، پس شاعر وسیلهای به کار برده که کلمات را با لباس پرخاش در شعر ظاهر میکند. از اینجا، و از تکنیکی که به کار رفته، ما میفهمیم که کسی که این شعر را نوشته و شما را به پرخاش موجود در شعر راهنمون کرده کسی است که به ابزار کار خودش آشناست.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">آنچه این شعرها را شعر میکند آگاهی شاعر به چگونگی تولید شعر است. قدرت انتقال مفهوم، و صداقت در انتقال تصویر است. تصویری که شاعر از دنیای بیرونی گرفته و با دنیای درونی خودش ترکیب کرده و تبدیل به شعر کرده است و این شعر، چیزی شده که شبیه به موجودی انسانی، که با ابزار بیانی خود، خشم را خود را بیان میکند.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">من لورکا نیستم ولی<br />
کون نشوری که نشُسته نشُسته راه میرفت<br />
از جای بلند نشسته در بلندی نشیمن گاه گاه اش نامه نوشته که<br />
تند گذاشتی پرزیدنت را<br />
فلفل اش کون می سوزاند<br />
رادیکالیزم و تندی جنبش و دسته خردر ماتحت ترس و توجیه و از این حرفها<br />
احمق بودم اگر کیر بتکانم به جواب ش<br />
نه نه<br />
هر چی تو بگی رفیق<br />
کی می توووونه چی بفهمه رادیکالیزم کیلو چنده وقتی من نفس از هیچ سوراخی م در نمی یاد جنبش کیه وقتی هیچ جام نمی جنبه<br />
دوست کون نشورم نمی شنود نمی شورد نمی شنود نمی شورد<br />
تو نشوری نشوری نشور نه که توهین یا فحش<br />
همین طور نشور نشور نشور<br />
مجبور نشدی کونتو با خون بشوری نه خون ِ دادن نه حتی ندادن<br />
فقط خون به ماهوی خون بشور بشور بشور نه<br />
نشور نشور نشور<br />
من احمقم تو احمقی ما<br />
وا وا<br />
وا رفته در لابلای طی راه کیر به کون آنها می کشند بطرف کس ما می کشیم بطرف کون<br />
اگر همین است همین<br />
برای فاصله ای سانتی متری سانتی مانتالیزم خون اضافه ندارد<br />
در طبقه بندی زندانبانان طلبکار<br />
گلریزان نیست برای آزادی<br />
جشن گه خوران فقط برای جا کردن بهتر است نه آزادی<br />
که<br />
دژخیم از ماتحت ترس ما شسته می شود<br />
دژخیم از ما<br />
تحت ترس<br />
ما<br />
شسته می شود<br />
و زندانیان بدهکار همیشه باید<br />
بدهکاری خود را از کون خود کسر کنند و در صافی کیر زندانبانان استریت کنند<br />
نارنجک بهترین دستمال ابریشمی ست<br />
برای خایههایی که<br />
سور<br />
اخ شناسی<br />
شان ایدئولوژیک است نه انسانی<br />
اگر زیر گوش اش پرده اش را نزنی<br />
با <br />
کره هم پرده باز نمی شود نرم کیلویی چند انعطافی بودن پرده اما در اینجا که عقب جلو می شود<br />
کس گویی کس های لنگ در هوای زمانی ست <br />
تنگ در هوای جهانی<br />
کس می گویند که می گویند بکن اسفنجی است<br />
بی دریدن این فقط<br />
ناله ناله ی بی کیری است جاکشی خودکنانه<br />
لیسیدن پرده ریسیدن پره پره پره<br />
پیله تنی <br />
پیله پیله تن تنی تن بزاق به بزاق کلمه به کلمه آخ آخ<br />
آخ ِ ابریشمی ابریشم سازی کرم تنانه<br />
بی بال به گا رفته گی در<br />
کار خانه<br />
است<br />
است<br />
است است است<br />
من لورکا نیستم ولی<br />
لازم اگر شد اگر لازم شد را می کنم<br />
هم<br />
اگر لازم شد آخر را نارنجک می بندم به کون ام <br />
می کشم ضامن اش را<br />
و همه را کونی می کنم<br />
بگذارم بعد از من تا هزار سال<br />
روشنفکر نویسنده نقاش شاعر هنرمند آخوند پرزیدنت نظامی امنیتی همه همه با هم همه<br />
پاک کنند از سر و روی خود با نفرت هر چقدر نفرت چیز پاک نشدنی<br />
من پاک شدنی نیستم<br />
آهای کوروساوا کجایی لاشی <br />
بیا در سریر خون منو بشورررررررررررررر<br />
مهر ۱۳۸۷<br />
<br />
<br />
<br />
<b>به نظر شما در مجموع دستاورد شعر دگرباش برای ادبیات ما و (نه برای جامعهی ما) چیست؟</b></div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">۱. ما قرار نیست برای یک «شما» دستاوردی داشته باشیم، نه برای ادبیات «شما» و نه برای جامعهی «شما». قرار ما این است که برای یک «ما» بنویسیم تا با نوشتن ما، سرنوشتش از این زندانجایی که هست، به جایی که زندهگی است، برسد. ما برای غنیکردن ادبیات «ما» مینویسیم و آنچه را که مینویسیم قوت و غذای ما میشود. «شما»، اگر بعد از حذف ادبیات همجنسگرایی معاصر و ادبیات همجنسگرایی کلاسیک از ادبیات ایران، چیزی باقی ماند، خودش را سیر میکند، و یا با فردوسی و یکی دو تای دیگری که استریت بودند، یک دستاوردی چیزی جور میکند دیگر. نمیدانم، واقعن باید سخت باشد بدون ادبیات، زندهگیکردن. همانطور که ما بدون آزادی زندهگی میکنیم.</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">۲. شعر همجنسگرا<span class="skype_name_highlight_offline" height="12px" title="hamjensgera" width="15px"><span class="skype_name_mark"> begin_of_the_skype_highlighting</span> <span class="skype_name_mark">end_of_the_skype_highlighting</span></span> به ادبیات کلاسیک ایران، شمس و مولانا و حافظ و سعدی و عراقی و دیگران، و به ادبیات معاصر، در قلم هم سرشت ... و خشایار خسته و حمید پرنیان، و بعد کورش زندی، راستگویی و بلندگویی را هدیه کرده است تا دیگر صادق هدایت خود را در اتاق دربستهاش خفه نکند.<br />
<br />
<br />
۳. شعر هم سرشت را باید به صدای بلند خواند تا با درک تقطیعی که در شعر اجرا شده، شکل شعر مشخص شود. وقتی که این شکل مشخص شد، آن تازه شعر ذرهذره کشف میشود. ما درک میکنیم که فاصلهی ادبیات با جان و تن از میان برداشته شده. آیا در هیچ زمانی، هیچ ادبیاتی، قادر بوده این همه شعر را به زندهگی نزدیک کند؟ جوری که خوانندهی شعر از نفسزدن شعری که روی صفحه میبیند، به وحشت بیافتد؟</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">۴. گذشته از زیبایی این آثار، شعر همجنسگرا<span class="skype_name_highlight_offline" height="12px" title="hamjensgera" width="15px"><span class="skype_name_mark"> begin_of_the_skype_highlighting</span> <span class="skype_name_mark">end_of_the_skype_highlighting</span></span> با حضور خود، بیماری دروغگویی و دودرهبازی ادبیات جامعهی رسمی را درمان میکند.</div><div style="text-align: right;"><br />
<center> ▪ ▪ ▪ </center> </div><div style="text-align: right;"><i>از همسرشت تا کنون یک مجموعه شعر در ایران منتشر شده است، به نام «آخرین بازمانده ی نسل ... همسرشت»، و پنج مجموعهی دیگر، با ویراستاری و مدیریت حمید پرنیان، در دست انتشار است.</i></div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;"><b>چند شعر از هم سرشت</b></div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">روزی گفته بودم<br />
به فکر غنیسازی کلمات نیستم<br />
حال <br />
می گویم <br />
« فاش میگویم و از گفتهی خود دلشادم »<br />
« همجنسگرایی » <br />
غنای من است <br />
و غیر از آن <br />
هیچ نخواهم گفت <br />
به<br />
نباید<br />
وقت ندارم <br />
و نشاید را <br />
بیخیالم <br />
شعر را ندانم <br />
و غزل را نشناسم<br />
دو بیتی نخوانم <br />
و در رباعی نمانم <br />
من شاعر شعرهای <br />
بیقافیه <br />
بیوزن<br />
بیترکیب<br />
بیکس <br />
بینشان <br />
بیحق <br />
من شاعر شعرهای نباید گفتم <br />
من شاعر شعرهای نگفته <br />
شاعر شعرهای درد <br />
دردهای با درمان <br />
درمانهای <br />
زنده به گور <br />
گورهای <br />
بسیار دور <br />
دور ِ دور ِ دور <br />
درست در زیر ِ زبانم <br />
<b>من شاعر دردهای همجنسگرایی ام</b></div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">---</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">باید یک راهنما<br />
بنویسم <br />
برای آنها که <br />
به داشتن یار<br />
باردارند <br />
راهنمای مردان باردار<br />
یا حتی زنان باردار<br />
تا در اثر ناپر هی زی ناخوش ن شوند<br />
یک چی زی مثل <br />
آنچه بارداران باید بدانند <br />
. <br />
یبوست <br />
شایعترین در دوران بارداری<br />
معمولا وقتی پیش میآید <br />
که <br />
یک لقمه را یک دفعه قورت میدهیم<br />
.<br />
تهوع صبحگاهی<br />
وقتی اتفاق میافتد که<br />
همان لقمه را زیاد جویدهایم<br />
.<br />
تکرر ادرار<br />
وقتی میشود <br />
که آن لقمه را<br />
داغ داغ خوردهایم<br />
. <br />
نفخ شکم<br />
وقتی حادث میشود که<br />
موقع خوردن آن لقمه <br />
زیاد حرف زدهایم <br />
. <br />
خستگی مفرط<br />
وقتی اتفاق میافتد که<br />
موقع خوردن همان لقمه <br />
اصلا حرف نزدهایم<br />
. <br />
و سوزش پشت جناغ<br />
هنگامی پیش میآید که <br />
کسی شما را لقمه میبیند <br />
. <br />
پس بارداران محترم <br />
دقت فرمایید <br />
هرگز<br />
لقمه نخورید <br />
و لقمه نشوید <br />
تا گرفتار <br />
یبوست <br />
تهوع صبحگاهی<br />
تکرر ادرار<br />
نفخ شکم<br />
خستگی مفرط<br />
و مهمتر از همه<br />
سوزش پشت جناغ غ غ غ<br />
نشوید <br />
تا از درد های آن آ<br />
سوده <br />
باشید <br />
و این بود<br />
<b>آنچه باید زنان یا مردان باردار بدانند</b></div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">---</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">من یکی از آن ده درصد<br />
همجنسگرایی هستم<br />
که در دنیاست<br />
اینو من نمیگم<br />
اینو حقیقتِ علوم پزشکی و آمار و اینا میگه<br />
همجنسگراییمو اولی میگه ده درصدو دومی<br />
خورده ریزههایش را هم اینا ! میگه<br />
ولی<br />
معادلات ریاضی<br />
شاید هم<br />
آدمیت آدمها<br />
و ایضا واقعیت ِ<br />
ایران ِ ما<br />
در حق من عجیب<br />
بیرحم است<br />
بیرحم است و بیربط است<br />
در این واقعیت اما<br />
سهم من<br />
از<br />
دوستداشتن صد در صد است<br />
و از اجازهی دوستداشتن صفر<br />
از محرومیت صد<br />
و از مساوات صفر<br />
از درد صد<br />
و از شادی صفر<br />
نمیدونم نود درصدیها حساب و کتاب بلد نیستند<br />
یا ده درصدیها بیعرضهاند<br />
ولی فقط اینو میدونم<br />
که این آخر ِ نامردیه<br />
من که<br />
حساب و کتاب آدم ! ها را نمیفهمم<br />
یکی که میفهمد<br />
یا فکر میکند که میفهمد<br />
یا آنقدر کون گشاد و بیرگ و بیخیال و بیوجود و بیوجدان وعوضی و حقخور و حقکـُش و لاشی و پاچه ورمالیده و پفیوز وبیهمه چیزو بیناموس و قرمساق و کسکش و جاکش نیست<br />
که میتواند بفهمد<br />
بیتعارف و ترس<br />
با زبون خوش<br />
به من بگوید<br />
<b>سهم من از زندگی چند درصد است؟ </b></div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">---</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">کونی باید همیشه <br />
بکند<br />
بکند بکند <br />
بکند بکند بکند<br />
بکند بکند بکند بکند <br />
بکند بکند بکند بکند بکند <br />
بکند بکند بکند بکند بکند بکند <br />
بکند بکند بکند بکند بکند بکند بکند<br />
بکند بکند بکند بکند بکند بکند بکند بکند <br />
بکند بکند بکند بکند بکند بکند بکند بکند بکند <br />
بکند بکند بکند بکند بکند بکند بکند بکند بکند بکند <br />
بکند بکند بکند بکند بکند بکند بکند بکند بکند بکند بکند <br />
بکند بکند بکند بکند بکند بکند بکند بکند بکند بکند بکند بکند <br />
نَبَرد</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">---</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">وجود کونی به <br />
بود <br />
بود بود <br />
بود بود بود <br />
بود بود بود بود <br />
بود بود بود بود بود <br />
بود بود بود بود بود بود <br />
بود بود بود بود بود بود بود <br />
بود بود بود بود بود بود بود بود <br />
بود بود بود بود بود بود بود بود بود <br />
بود بود بود بود بود بود بود بود بود بود <br />
بود بود بود بود بود بود بود بود بود بود بود <br />
بود بود بود بود بود بود بود بود بود بود بود بود <br />
بود بود بود بود بود بود بود بود بود بود بود بود بود <br />
بود بود بود بود بود بود بود بود بود بود بود بود بود بود <br />
بود بود بود بود بود بود بود بود بود بود بود بود بود بود بود <br />
بود بود بود بود بود بود بود بود بود بود بود بود بود بود بود بود <br />
ن اوست</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">---</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;"><b>مگر آنها به اسبها شلیک نمیکنند؟</b><br />
مگر مگر <br />
چقدر باید نخوابید نخوابید نخوابید نخوابید <br />
تا<br />
تا گلوله شقیقه را نبوسد ؟<br />
نرود از آن طرف گم شود در تاریخ این جغرافیا <br />
چقدر باید نخوابید را نباید خوابید <br />
تا کونی دیگر فحش نباشد <br />
یا فحش کونی</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">چقدر باید نخوابید <br />
کسی بیخواب نمیمیرد <br />
سر را درد میکشد خواب را ترس <br />
ترس را خودمان میکشیم اگر خودمان را نکشیم <br />
میرویم به طرف خواب زمستانی زمستان میآید <br />
لحاف کرسی دعوا سرهمان است که لحاف است <br />
چه کسی بکشد به رویش تا زیرش نرم نُرم جامعه میکشد ما را زیر <br />
اسب اسب است و اسببخار شاخص که نیرو یی هست که زندهگی<br />
بخار اسب بی بخار اسب اسب بخار اسب بیبخار <br />
واحد زور زدن انسان ها اما تنگی گشادی <br />
خواب بیداری بیدارخوابی خواببیداریبیدارخوابی شلم شوربای بودن<br />
در توالتهای عمومی و خصوصی واحد زورزدن زور را میزند پنبهاش را لاش <br />
و خیال بودن<br />
صاف بودن جامعه صاف است چون جنین در جوب دارد <br />
واحد زور زدن واحد واحد زور زدن ِ زور ِ زدن<br />
در کدام خواب به خودمان گفتیم و نترسیدیم که بیدار شویم <br />
نخواب نخواب نخواب نخواب نه خواب نه خواب<br />
به تمام کسانی که خوابیم شب بخیر نمیگویم<br />
میان تمام چیزهای کیر خورده به روی کون خود ایستادن ترس را جنون میدهد<br />
و <br />
جامعه را معنایی دستهدارتر از کون به کون و کونی ور میپرد از کیرهای سر گردان تا فحش نباشد<br />
جاکش به کونی خواست بدهد فحش جاکش بگوید به جاکش هم جاکش به ناخنکش هم جاکش به نفتکش هم جاکش به آزادیکش هم جاکش به جاکش هم جاکش<br />
به خود ِ خودش هم جاکش <br />
تا جاکششدن فحش و فحششدن جاکش ورپریدن کونی از فحش فحشنبودن کونی<br />
چقدر نباید خوابید؟<br />
چند تا چند لحظه تا یک زندهگی چند لحظه از گایش کیری فرسایش کیری <br />
هر نوع کیری دست میشود برداشت تا نخوابید <br />
بعد کونی فحش نباشد بشود <br />
تا چقدر <br />
و چقدر<br />
در خواب کون نداد در بیداری داد داد و داد و داد زد تا پاره شد <br />
ضربان<br />
دکتر که نیستم کونی هستم اما پس با تمام میدانم<br />
اُبنه مرض ما نیست که<br />
آبنه مرض مخصوص ماست دکترها این را میدانند چیست <br />
که تنها راه علاجاش نفس کشیدن است <br />
البته از کون <br />
و ما برایاش درمانی نداریم<br />
ما ازکون نفس نمیکشیم ما از هیچ سوراخی نفس نمیکشیم <br />
و خوب هم میدانیم که پیش و بیش از هر <br />
باید نفس بکشیم <br />
بکشیم <br />
بکشیم<br />
بکشیم نفس بکشیم<br />
آنها خایه نمیکنند که به اسبها شلیک نمیکنند<br />
<b>قاطرها بیایید اسب شویم </b></div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">---</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">من <br />
که یک <br />
همجنسگرا<span class="skype_name_highlight_offline" height="12px" title="hamjensgera" width="15px"><span class="skype_name_mark"> begin_of_the_skype_highlighting</span> <span class="skype_name_mark">end_of_the_skype_highlighting</span></span><br />
هستم<br />
یک<br />
انسان<br />
هم<br />
هستم )<br />
هستم (<br />
هستم ((<br />
هستم (( <br />
هستم !<br />
هستم }<br />
هستم {<br />
هستم ؛<br />
هستم ،<br />
هستم :<br />
هستم ء<br />
هستم .<br />
<b>هستم ) ( )) (( ! } { ؛ ، : ء .</b></div><div style="text-align: right;"><a class="a2a_dd" href="http://www.addtoany.com/share_save#url=http%3A%2F%2Fzamaaneh.com%2F&title=Radio%20Zamaneh&description=" target="_blank"><img alt="Share/Save/Bookmark" border="0" src="http://www.zamaaneh.com/lab/images_nn/share_3.png" style="border-width: 0pt;" /></a></div><h3 style="text-align: right;">نظرهای خوانندگان</h3><div style="text-align: right;"></div><div id="comment-286975" style="text-align: right;">اگر به درک برسند <br />
برسیم <br />
..................<br />
به نظرم <br />
نه به زودی ها<br />
نه به این ساده گی ها<br />
اما<br />
امید<br />
<small><small> -- هرمزد ، <a href="http://zamaaneh.com/khaak/2010/08/post_70.html#comment-286975">Aug 13, 2010 </a> </small></small><br />
<br />
</div><div style="text-align: right;"></div><div id="comment-286984" style="text-align: right;">به امید آزادی<br />
به امید آزادی همه ی ایرانیان <br />
<br />
<small><small> -- ایرانی ، <a href="http://zamaaneh.com/khaak/2010/08/post_70.html#comment-286984">Aug 14, 2010 </a> </small></small><br />
<br />
</div><div style="text-align: right;"></div><div id="comment-286985" style="text-align: right;">ادبیات همجنسگرایان ادبیاتی دوست داشتنی هست <br />
<small><small> -- میترا ، <a href="http://zamaaneh.com/khaak/2010/08/post_70.html#comment-286985">Aug 14, 2010 </a> </small></small><br />
<br />
</div><div style="text-align: right;"></div><div id="comment-286991" style="text-align: right;">در یکی از شعرهای نوشته ای در مورد تندی جنبش هست من متوجه نشدم منظور ایشون چیه لطفا اگر میشه در اینمورد توضیح بدید <br />
آیا ایشون مخالف رادیکالیزم جنبش هستند یا مخالف محافظه کاری در جنبش هستند؟ <br />
<br />
<small><small> -- nima ، <a href="http://zamaaneh.com/khaak/2010/08/post_70.html#comment-286991">Aug 14, 2010 </a> </small></small><br />
<br />
</div><div style="text-align: right;"></div><div id="comment-286994" style="text-align: right;">شما از اشعار شعرای دگرباش در مجله های هومان بی خبرید؟<br />
<small><small> -- نادر ، <a href="http://zamaaneh.com/khaak/2010/08/post_70.html#comment-286994">Aug 14, 2010 </a> </small></small><br />
<br />
</div><div style="text-align: right;"></div><div id="comment-287007" style="text-align: right;">بنا به نوشتن در مورد متن ندارم که گفتنی بسیار دارم ولی از باب تعریف شعر ، خانم ساقی گفته اند که:<br />
"با این ذهنیت نیز که معتقد است آدم وقتی شعر میگوید شاعر است و بعد دوباره میشود همان آدمی که بود، و این دو حوزه به هم مربوط نیستند، مخالفم."<br />
موافقت یا مخالفت شما واقعیت را تغییر نخواهد داد با تعریف شما شعر و شاعری قصه حدیث نفس خواهد شد و بیان حالت و احساس و شاید هم وزن و گستره اشعار و ادبیات را در حد مطلب خودتان فرو کاسته اید. شاملو تعبیر زیبایی دار که وقتی مینویسم من نیستم من فقط مینویسمش و در لحظه خلق میشود و خاطره ای دارد که شبی برخاستم و روی دیوار نوشتم که از خاطر نبرم . با این تعریف شعر از خالقش هویت مجزایی دارد و باز شاملو میگوید که برخی از دوستان شاعر ابتدا فکر میکنند بعد طرح میریزند و بعد برایش چهارچوب و ساختار تعریف میکنند و آنگاه به تحریرش میکشند این آخری از روح خالی و تهی است.<br />
شما به نظر نمیرسه که ایران باشید ولی ادبیات شما بی پروا نیست وقیحانه است و در ادبیات شما خشم موج میزند و گاهی عقده گشایی میکند. من نمیفهمم چه اصراری است به ابراز این دارید که تمایل همجنس خواهانه داشتن باید هویت باشد بخشی از آن است ولی نه تمام آن مگر آنکه به جز این تمایلات هویت مجزایی برای فرد قائل نباشید.<br />
من افراد همجنسگرای بسیاری دیده ام که با تعاریف شما سنخیتی ندارند بسیار حساس و خونگرم و هنرمندانی بسیار هنرمند و صاحب سبک - از طرفی آمار و ارقام قتلهای توام با خشونت بسیاری هم دارند. برای اینکه تافته جدا بافته هستند و امکان یافتن شریک مناسب کمتری دارند ولی برای بقیه هم شریک داشتن چنان انتخاب آسانی نیست. کمی از خشونت خود دست بکشید و برای خودتان و دیگران قائل به طبقه خاص بودن نباشید. اگر دگر باشی بودن را پذیرفته اید حق مخالفت برای کسانی که این چون این نمی اندیشید قائل باشید و دیگران را به چماق تکفیر و تسفیق و نفهمی نراید.<br />
دست مریزاد که شمس و مولانا و حافظ و سعدی و ... یکسره میفرمودید کل عالم و آدم تمایلات همجنسگرایانه داشته اند چون شما میخواهید در اکثریت باشید . در ایالات متحده پنج ایالت از پنجاه ایالت حقوق همجنسگرایانه را به رسمیت شناخته شده و بس و در کالیفرنیا با رای پنجاه و دو درصد به چهل و هشت درصد مردم مخالف به رسیت شناختن حقوق ازدواج بودند ولی شکایت به دادگاه سبب شد رای به ازدواج همجنسگرایان داده شود.<br />
شما میتوانید نظرات خودتان را داشته باشید ولی نه به قیمت زمین و زمان را به هم دوختن و پرده دری و هرزه گرایی ، بگذارید ادبیات فاخر بماند و از مفاخر و اساطیر ایران زمین برای غنای بحث خودتان مایه بدون سندیت نگذارید. اگر هم شعر و بیتی دارید بگوید به این دلایل این شعرا تمایلات این چون اینی داشته اند و باور بقیه بر خطا است مرید و مرادی با تن کام جویی از یک جنس نیست شاید به ظن شما چون این باشد ولی به گمان بسیاری دیگر این چون این نیست که شما میپندارید .<br />
میتوانید برای خودتان ادبیات خاص داشته باشید و نه برای ما ولی نه با کینه ، نه با نفرت و نه با پرخاش و الفاظ رکیک به کار بردن و نام بردن از آن ، این در فرهنگ و ادبیات ما نیست میتوانید پیشرو باشید ولی کمی آهسته تر و با تانی و کمی هم با رعایت ادب هر نظری را نمیتوان و نباید در کوی و برزن جار زد و به هر شکلی ابرازش داشت.<br />
موفق باشید<br />
<br />
<small><small> -- علی ، <a href="http://zamaaneh.com/khaak/2010/08/post_70.html#comment-287007">Aug 14, 2010 </a> </small></small><br />
<br />
</div><div style="text-align: right;"></div><div id="comment-287012" style="text-align: right;">Kasi shak nadarad ke yek hamjens gara ham dar vahle aval yek ensan ast vali aya moshkel i moskkel in keshvar 1000 moshkel faghat chand hamjens talabash hastand? <br />
Baba shoma darid sorna ra az sar goshadash mizanid o tazeh ehsas talab kari ham mikonid<br />
Man delam misoozad barai in mardom va in energy ke chenin abas miravad va soodash ra IRI mibarad<br />
<small><small> -- Behnoosh ، <a href="http://zamaaneh.com/khaak/2010/08/post_70.html#comment-287012">Aug 14, 2010 </a> </small></small><br />
<br />
</div><div style="text-align: right;"></div><div id="comment-287036" style="text-align: right;">وقتی شاعری کفگیرش به ته دیگ بخورد هی دکان باز می کند این هم دکان تازه فلانی است که من مانده ام چگونه برای این سطرها که مثال زده ارزش ادبی قائل است!!!<br />
<small><small> -- شهریار احمدی ، <a href="http://zamaaneh.com/khaak/2010/08/post_70.html#comment-287036">Aug 14, 2010 </a> </small></small><br />
<br />
</div><div style="text-align: right;"></div><div id="comment-287059" style="text-align: right;">به شخصی که باز هم با نقاب « علی » پیام گذاشت: <br />
هیچکس، و یا شاعری مجبور نیست در احساس و لمس مثل دیگری باشد. احساس از پِیهای ساختمان فردی است. من و «شما» اجازه داریم و میتوانیم چارچوب دیگری را در احساساش قبول داشته و یا نداشته باشیم و آنرا بیان کنیم یا نکنیم؛ اما هیچیک حق دو تجاوز به حقوق این «دیگری» را نداریم!<br />
1- «شما» حق ندارید مثل تجاوزگر کهریزک با او رفتار کنید.<br />
2- «شما» حق ندارید لذت تجاوزِ نهانیِ جنسی خود را، با بزدلی در تکرر پیام به نمایش درآورید.<br />
اما همین «شما» از سالها قبل حامل عنوانِ "کارشناس" تجاوزات و از جمله «جنسی» بودهاید و خوب هم میدانید آهنگتان شناخته شده است.<br />
کارمند بیمارستان روانی <br />
<br />
<small><small> -- بدون نام ، <a href="http://zamaaneh.com/khaak/2010/08/post_70.html#comment-287059">Aug 14, 2010 </a> </small></small><br />
<br />
</div><div style="text-align: right;"></div><div id="comment-287063" style="text-align: right;">علی عزیز با تذکراینکه «بنا به نوشتن در مورد متن ندارد ولی از باب ... »چنان چند مفهومی را که در ذهن داشتند و برای بیان آن شتاب که متنی و فرامتنی به مصاحبه پرداخته و این حاصلی شده مخلوط و گاهی مغلوط که خواننده نمی داند اینجا منظور مصاحبه کننده است یا شاعرانی که از شعرهای آنها سخن رفته است و گاهی مغلوط در آنجاهایی که بحث را به همجنسگرا<span class="skype_name_highlight_offline" height="12px" title="hamjensgera" width="15px"><span class="skype_name_mark"> begin_of_the_skype_highlighting</span> <span class="skype_name_mark">end_of_the_skype_highlighting</span></span> بودن یا نبودن که و که کشانده که اگر کمترین اطلاع از تاریخ ادبیات داشت اینگونه اشاره به مایه بدون سندیت نمی کرد <br />
در هم گویی مخلوط و مغلوط گویی علی کار پاسخ به نوشته ی او را دشوار می نماید که کاش خود وی در چارچوبی منطقی تر نظرات خود را بیان می نمود . این درهم گویی یا ناشی از عدم اطلاع علی از تاریخ شعر همجنسگرایانه در ادبیات فارسی در تمام طول ادوار تطور و تحول ادبیات فارسی است یا ناشی از شتاب او برای نوشتن نقدی فقط نقد حتی بدون خواندن دقیق همین متن. <br />
<br />
در قسمت اول نظرات علی در باب تعریف شعر که اتفاقا از معدود قسمتهایی از نوشته او است که معلوم بود مخاطب آن شخص مصاحبه کننده است و مثل قسمت های دیگر نوشته اش دچار گیجی و دَوَران اینکه بالاخره مخاطب این قسمت که و چه است نیست . مخاطب او در اینجا دقیقا شخص مصاحبه شونده است ولی علی در اینجا برای رسیدن به منظور دوست داشتنی خود دست به تحریف و تقطیع آنهم چند صد خطی متن زده و یا در نگاهی خوشبینانه اصلا متن را نخوانده هر نقل قولی را از هر جا که لازم داشته برداشته او در ابتدای نقد خود آورده است « بنا به نوشتن در مورد متن ندارم که گفتنی بسیار دارم ولی از باب تعریف شعر ، خانم ساقی گفته اند که:"با این ذهنیت نیز که معتقد است آدم وقتی شعر میگوید شاعر است و بعد دوباره میشود همان آدمی که بود، و این دو حوزه به هم مربوط نیستند، مخالفم." » <br />
با هم نگاهی به کاری که علی در همین سه خط کرده می کنیم : پاسخی که اینجا از بانو ساقی قهرمان آمده است اصلا پاسخ ایشان در مورد شعر و تعریف شعر نیست بلکه تعریف ایشان در پاسخ به این سوال است « اصولاً تقسیمبندی ادبیات به این شکل که بگوییم ادبیاتِ دگرباش، یا ادبیات زنان، یا ادبیات زندانیان، و به این ترتیب در داخل یک مفهوم کلی که از ادبیت اثر میبایست نشان داشته باشد، به اصطلاح قائم به ذات باشد و روی پای خودش بایستد، مدام پرانتز باز کنیم، آیا این کار صحیح است؟ » بانو ساقی به این پرسش پاسخ مفصلی داده اند از جمله گفته اند : « من شخصن با این بی چهرگی یکسویه، یا این چهرهی مشترک بیشکل، یا چهرهای که در آن همهی چهرهها به جز چهرهی قوم غالب رنگ باخته است و در چارچوباش "آدم" فقط به مرد گفته میشود، و مردم فقط «دگرجنسگرا»ها هستند و ایرانی فقط به «فارس»ها گفته میشود و مسلمان معتقد یعنی «شیعه»ی اثناعشری، دست نمیدهم. » و در ادامه نیز همان جمله را آورده اند « با این ذهنیت نیز که معتقد است آدم وقتی شعر میگوید شاعر است و بعد دوباره میشود همان آدمی که بود، و این دو حوزه به هم مربوط نیستند، مخالفم. آدمی که شاعر است در تمام لحظههای زندگیاش همان شاعر است و دنیا را از همان دریچه میبیند و شعرش بازتولید آنگونهآدم بودناش است.یعنی ادبیات چیزی بیرون از حضور آدم نیست که بیارتباط با این آدم تولید شود و چیزی بشود بیشکل، یا دارای یک شکل همگانی و بیتمایز. به همان دلیلی که ادبیات ایران و ادبیات اروپا هر کدام شکلی دارند و در شرایط زمانمکانیای تولید شدهاند که ویژگیساز است،» این پاسخ ها که در جای خود و در پاسخ به پرسش مربوط به خود داده شده و علی آن را در قسمت مورد بحث خود در باب تعریف شعر استفاده کرده منصفانه تر این بود که او نظر بانو ساقی در مورد تعریف شعر را از خط 656 مصاحبه آنجا که او به این سوال « چرا این متنها را باید شعر بخوانیم؟ » پاسخ داده می آورد و بعد در این مورد نقد می کرد نه اینکه پاسخ به یک سوال دیگر در خط 30 مصاحبه را برداشته و در ذیل سوال ششم در خط 565 استفاده کرده تا نتیجه مورد نظر خود را بگیرد ضمن اینکه با همه ی این تلاش ها نتیجه ی گرفته شده نیز بخاطر سستی محلی از اعتنا ندارد . <br />
او با آوردن نقل قولی از یک شاعر گفته است شعر آن نیست و این است دقیقا کاری که هیچکس نمی تواند با شعر بکند و کاری که حتی خود آن شاعر مورد استناد هم نکرده و نمی کند ولی علی با آوردن نمونه ای از گفته ی او این کار را می کند که شعر آن نیست و این است . <br />
<br />
<small><small> -- رضا ، <a href="http://zamaaneh.com/khaak/2010/08/post_70.html#comment-287063">Aug 14, 2010 </a> </small></small><br />
<br />
</div><div style="text-align: right;"></div><div id="comment-287064" style="text-align: right;">وضعیت قسمت اول سخنان علی که مخاطب آن معلوم بود این بود ، دیگر قسمت ها وضعیتی بی ربط تر و آشفته تر دارد مخصوصا که به نظر می رسد منتقد فقط قصد نقد به هر قیمتی داشته نه متن را خوانده نه اهمیتی برایش داشته که نوشته هایش مستند به اطلاعات درست باشد <br />
این وضعیت،پاسخ دادن به نقد علی را مشکل می کند چون در آن نوشته ها تکلیف حرف حساب نویسنده معلوم نیست برای نمونه در خط 17 علی گفته است « شما به نظر نمیرسه که ایران باشید ولی ادبیات شما بی پروا نیست وقیحانه است و در ادبیات شما خشم موج میزند و گاهی عقده گشایی میکند» اینجا مخاطب علی کیست ؟ اگر منظور وی مصاحبه شونده است که اصلا اینجا شعری و اثری از خود نیاورده است پس سوال اینکه « به نظر نمیرسه که ایران باشید » هم کاملا بی جا و بی ربط است تا برای ادعای بعدی فضا سازی شود ضمن اینکه در ایران بودن یا نبودن کسی تاثیری در وقیح نویسی یا عقده گشایی ندارد . اگر هم منظور علی از این اشاره به شعرهای آورده شده در متن است بسیار خوب اشکالی ندارد او می توانست با آوردن قسمت مورد نظر خود در اثبات وقیح بودن آن نظر خود را به خواننده ارائه کند .<br />
<br />
علی در قسمتی گفته : « کمی از خشونت خود دست بکشید و برای خودتان و دیگران قائل به طبقه خاص بودن نباشید » من می گویم علی عزیز شما کمی از کلی گویی و بی ربط گویی دست بکشید و چند نمونه از اینکه ما خودمان را طبقه ی خاص می دانیم بیاورید تا همه ببینند . ما خودمان را طبقه ی خاص نمی دانیم ما خودمان را انسان هایی می دانیم که حق زندگی کردنمان توسط دیگران لگد مال شده و نابود شده و ما می خواهیم با هر جان کندنی آن را از زیر همان پاهای بی وجدان در بیاوریم .<br />
<br />
علی در ادامه گفته است : « اگر دگر باشی بودن را پذیرفته اید حق مخالفت برای کسانی که این چون این نمی اندیشید قائل باشید»<br />
مخالف بودن با چه چیزی را ؟ مخالف بودن با خلقتمان را؟ مخالف بودن با حق نفس کشیدنمان را؟ مخالف بودن با وجودمان را؟<br />
دوست عزیز همجنسگرایی یک سلیقه نیست یک روش سیاسی نیست یک ایدئولوژی نیست وجود وجودی انسان ها ست که دیگرانی به خود اجازه می دهند اساسا با آن خلقت مخالف باشند و به اصطلاح روشنفکرانی همانند شما نیز در نمایشی حق به جانب که ناشی از نهایت بی اطلاعی از خاستگاه موضوع است به خود اجازه می دهید که از ما بخواهید که به مخالفان بودنمان اجازه ی مخالفت بدهیم <br />
نه دوست عزیز ما حق مخالفت با خلقت خود را به رسمیت نمی شناسیم ما می گوییم شما زندگیتان را بکنید بگذارید ما هم زندگیمان را بکنیم پای خود را از گلوی ما بردارید اگر هم بر ندارید ما با تمام قدرت و با تمام توان این پای منحوس نفس گیر را از روی گلوی خود بر خواهیم داشت.<br />
<br />
و باز گفته :« دیگران را به چماق تکفیر و تسفیق و نفهمی نراید.» نه دوست عزیز کار ما تکفیر و تسفیق نیست چون خودمان به آن دو چوب رانده شده ایم ولی در مورد نفهمی آری ما به کسانی که نمی فهمند حق زندگی کردن ما نقل و نبات نیست که حق مخالفت با آن را در طبق بگذاریم و جلوی دیگران تعارف کنیم .می گوییم نفهم نباشید <br />
<small><small> -- رضا ، <a href="http://zamaaneh.com/khaak/2010/08/post_70.html#comment-287064">Aug 14, 2010 </a> </small></small><br />
<br />
</div><div style="text-align: right;"></div><div id="comment-287065" style="text-align: right;">در مورد اشاره به نام شمس و مولانا و حافظ و سعدی و ... که مشخص است مخاطب علی شخص مصاحبه شونده است فکر می کنم بانو ساقی خود به نحوی که لازم بدانند پاسخ گویند ولی اجمالا اینکه تحقیقات کامل استاد ادبیات فارسی دکتر شمیسا در کتاب «شاهد بازی در ادبیات فارسی» روشنگر زوایای ناگفته ای از شعرا و بزرگان دوران های مختلف شعری در ادبیات فارسی می باشد که به تعبیری ادبیات فارسی را بهشت ادبیات همجنسگرایی نموده است . به علی پیشنهاد می کنم برای تکمیل اطلاعات خود در این زمینه حداقل نگاهی به این کتاب بیندازند .<br />
قسمت آخر صحبت های علی هم دقیقا صحبت های ما هست به امثال علی ها <br />
پس من هم عین حرف های علی را به او می گویم : «میتوانید برای خودتان ادبیات خاص داشته باشید و نه برای ما ولی نه با کینه ، نه با نفرت و نه با پرخاش و الفاظ رکیک به کار بردن » <br />
آقای علی شما هم همین . آن قسمت آخر را هم به استریت هایی که آنقدر شرف ندارند تا بتوانند با ما بدون کینه و نفرت و پرخاش و الفاظ رکیک صحبت کنند بگو .<br />
موفق باشید<br />
<br />
<small><small> -- رضا ، <a href="http://zamaaneh.com/khaak/2010/08/post_70.html#comment-287065">Aug 14, 2010 </a> </small></small><br />
<br />
</div><div style="text-align: right;"></div><div id="comment-287080" style="text-align: right;">مصاحبه بسیار جالبی بود در مورد شعر دگرباشی ولی من فکر می کنم برای کامل تر شدن صحبت از دوران های ادبیات همجنسگرایی در ایران معاصر مصاحبه دقیق تر می شد اگر سرکار خانم ساقی قهرمان توجهی هم به شعر همجنسگرایی در قبل از دوره ی جدید داشتند برای نمونه شعرهای زنده یاد ساویز شفایی از همجنسگرایان فعال قبل از انقلاب نیز بخشی از شعر همجنسگرایی ایران است که بعنوان اولین شعرهای یک شاعر مرد همجنسگرا در ایران معاصر جایگاه ویژه ای دارد . با تشکر از خانم قهرمان بخاطر این مصاحبه مفید و پرمحتوا <br />
<small><small> -- arash ، <a href="http://zamaaneh.com/khaak/2010/08/post_70.html#comment-287080">Aug 15, 2010 </a> </small></small><br />
<br />
</div><div style="text-align: right;"></div><div id="comment-287146" style="text-align: right;">آرش عزیز، ساویز شفایی پیشگام مبارزه ی اجتماعی همجنسگرایی و اولین چهره ای است که پای این مبارزه را به دانشگاه و حریم آکادمیک کشاند، یعنی از محفل های خصوصی حلقه ی هنرمندان خارج کرد، و به عنوان یک مبارزه بر حق و به هنگام برد به جایی که باید واقعیت همجنسگرایی و حقوق شهروندی برخورد جدی و مسوولانه می داشت، دانشگاه. ساویز، پیشگام و افتخار جنبش همجنسگرایی است. اما نوشته های ساویز با آن که نام شعر بر آن ها گذاشته، شعر نیستند. حرف های دل یک انسان عزیز هستند، اما شعر نیستند. ای کاش این نوشته ها را به قاعده مقاله می نوشت تا بهتر خوانده و فهمیده می شدند. ساویز، با هوش و آگاهی ای که داشت، نظرهای ارزنده ای داشت که اگر به صورت مقاله نوشته می شدند، بهتر دریافت و درک می شدند. در دوره ی جدید هم تعداد کسانی که می نویسند و بر نوشته هاشان نام شعر می گذارند و این نوشته ها هر چند برای ما که عضو جامعه ی همجنسگرا هستیم بسیار عزیز است و متن این نوشته ها برای ما به عنوان تاریخچه و سند معتبر است، اما شعر نیستند. من فقط شعرهایی که می توانند نام شعر بگیرند و ارزش ادبی دارند و در دهه ی گذشته نوشته شده اند را اینجا مطرح کردم. در آینده و در صفحه ی دگرباش رادیو زمانه، نمونه های بیشتری از شعرهای این دهه را منتشر خواهیم کرد<br />
.<br />
<br />
<small><small> -- ساقی قهرمان ، <a href="http://zamaaneh.com/khaak/2010/08/post_70.html#comment-287146">Aug 15, 2010 </a> </small></small><br />
<br />
</div><div style="text-align: right;"></div><div id="comment-287166" style="text-align: right;">شعر های ساویز شفایی شعر نیست. شعرهای بهروز و قباد و صنوبر چطور؟ آیا ادبیات دگرباش با دوستان شما است که آغاز شده؟ دست انصاف شما درد نکند<br />
<small><small> -- نادر ، <a href="http://zamaaneh.com/khaak/2010/08/post_70.html#comment-287166">Aug 16, 2010 </a> </small></small><br />
<br />
</div><div style="text-align: right;"></div><div id="comment-287254" style="text-align: right;">دلیل خاصی وجود دارد که شعرهای قباد و بهروز و صنوبر حتمن شعر باشند؟ من نمونه هایی از کارهای صنوبر را دیده ام، اما کارهای قباد و بهروز را ندیده ام. ممکن است لطف کنید کارهایی از بهروز و قباد را برای من بفرستید؟ آدرس ایمیل من: nevisht@gmail.com<br />
.<br />
دلیل خاصی وجود دارد که ساویز شفایی، که فعال حقوق بشری همجنسگرایان است، حتمن نقاش یا آهنگساز و یا مهندس ساختمان و یا جراح قلب خوبی هم باشد؟ <br />
.<br />
منظور شما از دوستان من کسانی هستند که شعرشان را معرفی کرده ام؟ کاملن طبیعی است که به دلیل حرفه ام، با شاعران و نویسندگان بسیار خوبی دوست باشم، اما متاسفانه همه ی شاعران و نویسندگانی که کارشان را تحسین می کنم، جزو دوستان من نیستند. این هم از آسیب های خارج نشین بودن است. <br />
.<br />
<br />
<small><small> -- ساقی قهرمان ، <a href="http://zamaaneh.com/khaak/2010/08/post_70.html#comment-287254">Aug 17, 2010 </a> </small></small><br />
<br />
</div><div style="text-align: right;"></div><div style="text-align: right;">گفتگویی بود بجا و بموقع، روشنگرانه و بسیار شفاف که با وجود وبسایتهای فراوان فارسی، تا حالا مثلش را نخوانده بودم. کاش خوانندگان این گفتگو را با ذهنی باز و بدون پیشقضاوت تا انتها مطالعه میکردند، و حین مطالعه، بخشی از حواس و ذهنشان مشغول جوابسازی برای بخش کامنتها نبود!خوشبختانه با کارهای افرادی که خانم قهرمان در این گفتگو از آنها اسم برده است، هم از طریق وبلاگهای شخصیشان و هم از طریق کتابهایی که از آنها منتشر شده، آشنا هستم. جدا از اهمیت کارهای این افراد در خلق آثار همجنسگرایانه و همچنین بوجود آوردن فضایی برای داشتن صدایی واضح در جامعه، نکته قابل ملاحظه از دید من خواننده، فردیت جالب آنهاست و اینکه هر کدامشان نماینده فکری و دیدگاهی بخشی از جامعه همجنسگرا هست که وقتی آنها را کنار هم میگذاری طیف فوق العاده ای را میبینی. مثلا در کارهای همسرشت قدرت، خشم، و عاصی بودن حس میشود. فردی که نه درون خودش راحت هست و نه بیرون از خودش، نه در جامعه و نه در حریم شخصی خانه خودش. او همیشه عاصیست از شرایط موجودی که همجنسگرایان درش زندگی میکنند . در کارهای خشایار خسته، این عاصی بودن کمتر هست و وقتی هست بیشتر از بیرون و جامعه هست تا درون. در کارهای او حسی از نگرانی و خودداری و احتیاط ملموس هستند که البته این قابل درک هست، اما میشود حس کرد بنوعی، توازنی را در زندگیش بوجود آورده. در کارهای مهدی همزاد و کورش زندی اما حس کاملا متفاوتی به خواننده دست میدهد. فضای کارهای این دو، پر از آرامش شفافیست که به گمانم از تجربه های زندگی فردیشان باشد. یعنی اگر در جامعه دچار همان ظلم و تبعیض و سکوت هستند، ولی شاید در زندگیشان دوستان دگرجنسگرایی دارند که آنها را درک میکنند، و حتی شاید حمایت عضو یا اعضایی از خانواده شان را دارا هستند. هر چه هست، این دو بنظر میرسد تا جایی که میشود سعی کرده اند زندگی مورد دلخواهشان را داشته و آن را بیان کنند. از بین این افراد، کارهای حمید پرنیان برای من خواننده خیلی قابل حس کردن نیست ( توجه: نگفتم قابل درک کردن نیست ) و شاید علتش این باشد که بنظر میرسد او، با همه آگاهی و تواناییش در زبان، با تصمیم و آگاهانه شخص خودش و تجربه های خودش را از نوشته هایش جدا میکند. دوباره میگویم که در مجموع وقتی کارهای همه این افراد مطالعه میشوند، میشود طیف زیبا و فوق العاده ای را از کارهای همجنسگرایان دید که یک طرفش مشتهای همسرشت هست که عاصی روی میز کوبیده میشود و حق و آزادی "خود بودن" میخواهد، و طرف دیگرش انگشت اشاره زندی هست که با سادگی نشان میدهد "من این هستم". اگرچه هر یک از این افراد شیوه متفاوتی را، برای نوع اعلام موجودیت و بیان "ما هستیم" در کارهایشان در پیش گرفته اند، اما در نهایت همه در کنار هم و در یک مسیر و به طرف یک مقصد مشترک راهی هستند.امیدوارم خوانندگانی که این گفتگو را مطالعه میکنند، فقط به این مصاحبه قناعت نکنند و کتابهای این افراد را هم مطالعه کنند. </div><div style="text-align: right;"><small><small> -- کسری ، <a href="http://zamaaneh.com/khaak/2010/08/post_70.html#comment-287467">Aug 19, 2010 </a> </small></small></div>Ketabkhaneh Degarbashhttp://www.blogger.com/profile/10084207466319457038noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7153275793567409316.post-4620915204261978112010-07-29T14:16:00.000-07:002012-10-06T08:00:05.330-07:00پیرهن رنگرزان - جانان میرزاده<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9Yd_ndM7FOEDkjgZ7Yu1fLaE3hRWDmxgLZ1drawZP_VzKXRTe5hzte22EKm5P99jBXa2gUJMG7U0WwFT-EUoHHkVLNJ83xCR4aeaDrTFKlA9aqxxTu0nR4o0AuYfPEKwsfuIN7sm-SD8/s1600/jeld-mirzadehb.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5499441158392723810" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9Yd_ndM7FOEDkjgZ7Yu1fLaE3hRWDmxgLZ1drawZP_VzKXRTe5hzte22EKm5P99jBXa2gUJMG7U0WwFT-EUoHHkVLNJ83xCR4aeaDrTFKlA9aqxxTu0nR4o0AuYfPEKwsfuIN7sm-SD8/s320/jeld-mirzadehb.jpg" style="cursor: hand; display: block; height: 320px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 246px;" /></a><br />
<div align="center">
</div>
<br />
<div align="center">
کتاب را میتوانید از</div>
<br />
<div align="center">
<a href="https://docs.google.com/open?id=0ByR9k_W_W_bJRGdiM0FSck45eDA">اینجا</a></div>
<br />
<div align="center">
دانلود کنید</div>
<div align="center">
</div>
Ketabkhaneh Degarbashhttp://www.blogger.com/profile/10084207466319457038noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7153275793567409316.post-80197683486342726752010-07-28T17:30:00.000-07:002010-10-23T20:09:43.567-07:00روز ملی دگرباشان جنسی ایرانی؛ به شادی و بهروزی - نشر گیگلمیشان<div align="right"><a href="http://ranginkamaniii.blogspot.com/2010/07/blog-post.html">جمعی از دوستان دگرباش</a>، اولین جمعهی مردادماه هر سال را روز ملی دگرباشان جنسی نامگذاری کردهاند. کتابخانهی دگرباش ضمن قدردانی از چنین حرکتی، این روز را به همهی دگرباشان ایرانی تبریک عرض میکند و امیدوار است در این روز بتوانیم حرکتهای مثبتی انجام دهیم.</div><div align="right"><br />
</div>Ketabkhaneh Degarbashhttp://www.blogger.com/profile/10084207466319457038noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7153275793567409316.post-26797348734374235512010-07-28T17:29:00.000-07:002013-01-02T10:03:56.282-08:00براي كتاب "خور" ال ... - پسر خسته<div align="right">
<br />
<div style="text-align: center;">
<b>نمایشگاه</b>: <span style="font-size: x-small;">این نوشتار، نقدی ادبی است که خشایار (<a href="http://pesarekhaste.blogspot.com/" style="color: #444444; text-decoration: none;">پسر خسته</a>) دربارهی کتاب «<a href="http://ketabkhane88.blogfa.com/post-25.aspx" style="color: #444444; text-decoration: none;">کتاب خور</a>» سرودهی ال... نوشته است</span>. </div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<a href="http://pesarekhaste.blogspot.com/2010/06/blog-post_18.html" style="color: #444444; text-decoration: none;">منبع</a></div>
<div align="right">
</div>
<div align="right">
<br />
كلمه به كلمه كه مي خواندم ، پر بود از نا-هم-فهمي اي دردناك . نا – هم - فهمي آشنايي كه نمي شود از آن گذشت بي دستي مهربان در زندگي . كه مليحه نداشته اين دست را براي تو و نمي توانسته كه داشته باشد . دست داشته، مهربان هم بوده اين دست اما نمي توانسته است گذرتان بدهد از اين درد نا – هم – فهمي . سيزده سال ( نه سالگي تا بيست و دو سالگي ) رشد مي كند اين ماه تمام كه نمي تواني تصور كني چگونه رشد خواهد كردرابطه اي كه هر لحظه اش " لحظه " بوده و تصوری برای ادامه اش امكان وقوع ندارد . نا متصور است . <br />
<a name='more'></a>اين رابطه ، مداوم نيست . حتي گاهي مي توانم بگويم كه رابطه نيست . چون مداوم نيست . نقطه هايي است ايستگاهي كه تداوم جريان اين ايست ها، توهم تداوم مي دهد به شاعر . در حالي كه اصل ِ قطع است ايستادن . اين ايست هاي ِعاشقانه، تداوم داشته اند و تداوم رابطه را بر هم زده اند . نا – رابطه است . <br />
سدی است براي سيلان شاعر به سمت دنيای بيرون و شاعر با اشتباه گرفتناين نا – رابطه، با رابطه، هر لحظه مي گسلد از دنياي بيرون و توتر مي رودشايد روزها عقوبت گناهيست كه مي گذرد و شايد شب طراوت گنگ و ملول وهمي است كه از آن هراس<br />
دارم . مليحه دل ام براي خودم مي سوزد . مي فهمي ؟<br />
<br />
رنج مي بري . " من از دانايي چيزي كه نمي دانم رنج مي برم " . چطور مي شود كه مي داني و نمي داني و از دانستن رنج مي بري ؟ چيزي توي ِ آدمي داد مي زند كه آهاي آدم ! اين رابطه نيست . اين چرخه ناقص است . تمام مي شويم در اين چرخه . فربه مان نمي كند ، مي دوشد مان فقط . اما باز چيزِ ديگري از همان جا مي چسبد به اين توهم ِرابطه و دامن مي زند به ادامه ي اين نا – هم – فهمي . اينجاست كه شاعر سه تا شده است . يكي مي داند ، يكي نمي داند و يكي رنج مي برد از اين نا – هم – فهمي . سرايت كرده اين نا – هم – فهمي ِبيرون به دنيا هاي ِدرون ِشاعرمليحهمن رنج مي برم با لذت در تناقض با همه ي چارچوب هاچارچوب هايي كه دودي اند و مرا از هديه دادن و از رها شدن باز مي دارند<br />
<br />
دودي اند . وهمي اند . نا كامل اند و لذت دارند و رنج هم . اين اگر بازي باشد و رنجي هم حين ِبازي اتفاق بيوفتد ، مي شود از كنار اش گذشت . زندگي جريان دارد و يك بازي شروع مي شود و با لذت و درد و در توهمي دودي تمام مي شود . اما الان اين بازي نيست . زندگي است . بازي كه تمام بشود زندگي هم تمام مي شود . خطر بسيار نزديك است . سه تا شاعر نتوانسته اند توافق كنند براي دادن هديه . حلقه ي طناب ِدار تنگ تر مي شود . خفگي نزديك استمليحهدوست داشتن بالاتر از عشق استبه اطراف بنگر...منازبودن تو سود مي برم نه از تملك اين لحظه هاي عفن<br />
<br />
اتفاقي افتاد . شاعر بيرون آمد . به خودش و به مليحه اش توصيه مي كند كه بيرون را نگاه كنند . چاره ي ديگري نبود . يا مرگ ، يا تخفيف ِعشق به دوست داشتن و چسبيدن به شعاري كه عشاق ِشكست خورده را از مرگ نجات مي دهد . بعد كه آرام مي نشيند و طوفان كه مي خوابد ، نتيجه حاصل مي شود . توهم ِعشق ِدو طرفه با حقيقت ِدوستي ِدوطرفه جايگزين مي شود . اما عشق كه عجيب چيزي است ، فروكش مي كند و زبانه مي كشد و در اين آمد و رفت خسته ات مي كند . كاش بوديم . مي توانستيم باشيمشگفت دنياهايي در كنار ما موازي مي گذرند و گاه در كنار تمام اين رويداد ها خنثا هستي تا تو هم مبتلا شوي . كاش مي توانستيم مرده باشيماتفاقات زياد ِديگري هم بين تان مي افتد كه من دست نمي گيرم . من نا – هم – فهمي را فقط دست گرفته ام در اين خوانش ام تا به نتيجه اي كه مي خواهم براي قطعه ي آخر برسماتفاقات زيبا هستند<br />
<br />
<br />
" انگشتر مان جاي ش را دوست ندارد؛ خسته است ؛ حوصله ندارد "" دروغ است اگر بگويم ديدن در سرنوشت من موثر نيست "" چرا احساس مي كنم داري از من دور مي شوي ؟ "" مليحه ! تو فراموش كار نيستي ولي من را از جنس ديگر مي خواهي "تصوير ها هم زيبا هستند . هندوانه ها كه كاربردشان را تغيير مي دهي . مورچه ها و تسلسل و جوجه تيغي ها و دست هات . و يك تصوير زيباي ديگر<br />
<br />
<br />
من عاشق سرود خوشبختي ماهيان هستم وقتي كه مي گويند<br />
<br />
اي آب كه دوست ت داريم ، به تو هديه مي دهيم حباب هاي تسلسل رااما گفتم كه ، من چيز ِديگري را دست گرفته اممليحه كه بود ؟<br />
<br />
مليحه پرت گاه بزرگ سالي من بود<br />
<br />
<br />
نمي خواهد ولي بزرگ شده است شاعر . و اين بزرگ سالي اش ، پرتگاهي دارد و اين پرتگاه كجاست ؟ موفقيت نيست ، وجهه ي اجتماعي نيست ، پول نيست ، زيبايي نيست ، عشق است . عشق اش ممنوعه است . مليحه نمي فهمد يا مي فهمد و نا فهمانه جلو مي آيد و از جنس ديگر مي خواهد اش . نا – هم – فهمي ، در همه ي زمينه هاي زندگي ، پدر ِآدم ِ همجنس خواه را در آورده استاِل ِ عزيزم ، اميدوارم توانسته باشم كمي از كتاب ِ زيبايت را بفهمم<br />
<br />
اِل ِعزيزم ، من هم در ارتفاع ِامكان ايستاده ام<br />
با عشق خشايار خسته<br />
بيست و هفتم خرداد هشتاد و نه</div>
Ketabkhaneh Degarbashhttp://www.blogger.com/profile/10084207466319457038noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7153275793567409316.post-29141533186797111152010-07-28T17:09:00.002-07:002013-01-02T10:05:25.633-08:00الهام...كسي كه مثل هيچ كس نيست<div align="right">
<div style="text-align: left;">
<a href="http://shokofeyeandoh.blogspot.com/2010/07/blog-post_03.html" id="aeaoofnhgocdbnbeljkmbjdmhbcokfdb-mousedown" style="color: #444444; text-decoration: none;">منبع</a></div>
<br />
چند وقت پيش...يه شب از همين شباي دلتنگي...نه!!...تنهايي و بيكسي و بيكاري سري زدم به <a href="http://www.ketabkhane88.blogfa.com/" style="color: #444444; text-decoration: none;" target="_blank">نمايشگاه بين المللي كتاب دگرباش</a> ...چندتا كتاب دنلود كردم...نويسندهي 2 تا از اون كتابها،اسم الهام ملكپور بود.<br />
يكي كتابي به اسم بستني و ديگري به اسم كتاب خور (نامههاي مليحه)<br />
شروع كردم به خوندن<br />
ولي چيز زيادي دستگيرم نشد...خب بهم حق بدين...با اينكه يه حس مشترك داريم اما از دو جنس مخالف هستيم و اينكه من تا اون زمان دختري رو با اين حس، از نزديك نديده بودم...فقط با چند نفري در حد چت!!<br />
اما امروز اتفاق جالبي افتاد به طوري كه كاملا غافلگير شدم<br />
<a name='more'></a>.<br />
امروز قرار بود 2تا از دوستامو ببينم...رفتم سر قرار...به دعوت يكي از دوستان رفتيم تا يه الهام رو ببينيم برام خيلي جالب بود...هم جالب و هم هيجان انگيز...آخه تا حالا چونين تجربه اي نداشتم ... فقط يه سري تصوراتي بود كه تو ذهن خودم درموردشون ساخته بودم!!خب...همديگرو ديديم...نشستيم به صحبت كردن...<br />
از كتاب و درس و علي دشتي گرفته ... تا ... عشق و احساسات و معشوقه ها ... تا ... پاستا و خورشت آلبالو و خورشت قيمه!!<br />
يادم رفت بگم اول خودمونو معرفي كرديم...اسم ايشون الهام بود<br />
<br />
وقتي گفت الهام يه جرقه اي تو ذهنم زده شد...خيلي برام آشنا بود و با صحنه اي كه تو بدو ورودمون ديدم... يه ميز پر از برگه و دستنوشته كه وقتي مارو ديد شروع كرد به جمع كردن و مرتب كردنشون... يهو يادم افتاد كه الهام اسم همون نويسنده كتاب بستني ي كه من چيز زيادي از خوندنش دستگيرم نشد!!<br />
فكر كردم بهتره كه از خودش بپرسم و همين كارو هم كردم<br />
الهام...كتاب بستني براي توست؟<br />
و اون لبخندي زد و گفت : آره<br />
اينجا بود كه كاملا غافلگير شدم... خب خيلي برام جالب بود...اون شب وقتي داشتم اون كتابارو ميخوندم آرزو كردم كاش ميشد نويسندشون رو از نزديك ببينم...و همين هم شد...ديدن الهام!!<br />
اگه بخوام تو يه خط الهام رو توصيف كنم...همين كه :<br />
يه دختر با تمام دخترونگي هاش...با يه روح بزرگ<br />
همين... به محض اينكه پامو از در خونه گذاشتم تو...رفتم سراغ كتاباي الهام<br />
شروع كردم به خوندن...حالا ميتونم بفهمم ش...حالا ميتونم لمس ش كنم , نوشته هاشو<br />
الهام...وقتي ميگي :<br />
خداوند! من پدر نيستم. من پسر نيستم. نباشم. لطفن نباشم. خداوند بهتر است بهتر است شايد بيش تر بيش تر از اين همه بيش تر از خودت بهتر است.<br />
حالا ميتونم درك ات كنم...بفهمم ات<br />
يا وقتي مينويسي :<br />
پاي كوچكي در ميان جمع...زبان باز مي كند...باز مي شود...بانك صادرات<br />
وقتي از كوچه مي گذرم...<br />
هزار و سي صد و نود و يك<br />
ققط هوا بوي عرق گرفته بود<br />
...بهت ميگم :<br />
پاي كوچكي در ميان جمع...زبان باز مي كند...باز مي شود...ژاندارك<br />
وقتي از كوچه مي گذرم...<br />
هزار و سي صد و نود و يك<br />
فقط هوا بوي الهام گرفته بود<br />
يا زماني كه نوشتي :<br />
مسائل و بهران هاي من هم , در مختصات وجود من تعريف مي شوند.دروغ است اگر كسي بگويد كه ضعف در حال رشد من هيچ اهميتي ندارد. دروغ است اگر بگويم ديدن در سرنوشت من مؤثر نيست...<br />
الهام...الان ميتونم كلماتي رو كه با دميدن روح خودت بهشون جون دادي , درك كنم...حس كنم...لمس كنم...<br />
بفهمم...خوشحالمخيلي خوشحال</div>
Ketabkhaneh Degarbashhttp://www.blogger.com/profile/10084207466319457038noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7153275793567409316.post-10653555084529343202010-07-28T17:08:00.000-07:002010-10-23T20:36:51.469-07:00قهوهخانه - خشایار خسته - متن کتاب<div align="right"><b>پیشگفتار</b><br />
...<br />
وارد قهوهخانه که میشوی در نگاه اول یک مشت مرد را میبینی که نشستهاند و دارند یا چای میخورند و/یا قلیان میکشند. اما درست وقتی که مینشینی و مردی با ظاهری کثیف که گویا پیشخدمت است میآید و «من که ندیدهام بخندد» با لحنی سرشار از بیاعتنایی و تهی از خوشآمدگویی ازت سفارش میگیرد تازه میفهمی زندگیای متفاوت از زندگی آنور دیوارِ قهوهخانه جریان دارد<br />
<a name='more'></a>.<br />
قهوهخانه – که سنتن مرکزی برای ملاقات کاری و دوستانهی افراد (و فرد یعنی مَرد) جامعه است - نمایشگاهی از مردانگیها است؛ مردان – در قهوهخانه - بدون زنان خویش را تعریف میکنند. یعنی جایگاه مردان در پایگان اجتماعی/جنسیتی قهوهخانهای با توجه به مردهای دیگر مشخص میشود. و این یعنی باز-تعریفی و باز-سازماندهی مردانگی<br />
.<br />
بنابراین، زن وجود ندارد؛ مردها باید تقسیم شوند. به مرد و زن [تقسیم شوند]. تا بتوانند یکدیگر را تعریف کنند. ... داستان «قهوهخانه» چگونگی رویدادن این رخداد را توضیح میدهد. داستان در قالب نامهای نوشته شده است که راوی به یکی از دوستاناش نوشته است؛ وی به دوستاش مینویسد «چیزی که میخواهم بگویم این است که این اتفاقات خشن و خطرناک که شنیدهای، یکبار میافتند و تمام میشوند ولی قهوهخانه، جایی است برای تولید و ادامهی روند تولید این اتفاقات».<br />
هر اتفاقی که بین مردان – بدون زنان – روی میدهد خطرناک است؛ «میدانی که» جامعه انسانها را مرد و زن کرده است، و این دو را در نسبتی با یکدگر تعریف میکند و به دست هر یک از آنها نقشهایی میدهد و در تفاهمی تهوعآور و محدودکننده آنها را در یک رختخواب میخواباند. «خب»، در قهوهخانه، مانند زندان و مدرسه و اردوهای تکجنسیتی و ...، فقط مرد وجود دارد، پس مردها باید [خودشان را] در نسبتی با یکدیگر تعریف کنند. یعنی باید بتوانند خودشان (به جای جامعه و فرهنگ و قانون) نقشها را – احتمالن در ستیزی خونین – به یکدیگر تحمیل کنند.<br />
داستان «قهوهخانه»ی خشایار خسته، نقل همجنسگراییای است که قهوهخانهای است؛ زندان، بسته است، یعنی رابطه و مناسبات تا بیرون از زندان با تو هستند و بعد، تو میتوانی وارد جامعه شوی. قهوهخانه اما میتواند تا دقیقن اتاق خواب تو، تا جامعه، بیاید. قهوهخانه، دنیایی زیرزمینی است؛ یعنی [میتواند] از ساختارهای قانونی و فرهنگی رسمی جامعه پیروی نکند. پس همجنسگرایی آنجا رشد میکند.<br />
همجنسگرایی قهوهخانهای، یکی از صورتهای پیآمد همان ستیز خونین مردان برای تعیین جایگاه جنسیتی/اجتماعی است. بر فراز تصویرِ خامِ همجنسگرانامیدن تکتک مردان قهوهخانه، زندگی حقیقتن جنسیای بین برخی از این مردان جریان دارد؛ اما نمیدانند که همجنسگرا هستند. خشایار، داستان چگونگی همجنسگرا«شدن» هم-جنس-«گرا»یی برخی از مردان قهوهخانهای را برای ما تعریف میکند. «کبه آدم مخصوصی است.»<br />
<br />
<span style="font-size: x-small;">حمید پرنیان</span><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;">. </span><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
اين نامه ، در وبلاگي با نام قهوه خانه منتشر شده است<br />
<br />
<br />
<span style="font-size: x-small;">قسمت اول</span> <br />
<br />
تا اندازهای باید توضیح بدهم. تا اندازهای که کمی بتوانی بفهمی. مثلا بتوانی تصویری برای خودت داشته باشی و بعد از آن بتوانی با من بیایی در آن تصویر و کنارم بنشینی و زندگیام را تو هم کمی زندگی کنی. بنابر این سعی میکنم این تصویر را به تو بدهم.<br />
<br />
البته من که نمیدهم، میدانی که، این یک روند عجیبی است که من مینویسم و اینها نوشته میشوند و تو میخوانی. تا همینجا خیلی عجیب است. عجیبتر این است که تصویری در تو ساخته میشود و باز عجیبتر این که تو هم با آن تصویر با من زندگی میکنی.<br />
<br />
مادربزرگش آلزایمر دارد. میدانی که، یعنی فراموشی دارد. یعنی فراموشی که نه، این یک نوع جدید از فراموشی است، یعنی نوع جدید که نه، اسماش جدید است، قبلاها انگار اسماش پیری بوده، یا چیزی شبیه به این. مادربزرگ، پیر است. یعنی اینطور که من گفتم، میتوانیم بفهمیم که خیلی پیر است. آلزایمر دارد. هر شب، بعد از این که از قهوهخانه آمدیم بیرون، میرود خانه. با مادربزرگ زندگی میکند. خیلی سال پیش جوری شده که قرار شده با مادربزرگ زندگی کند. گاهی هم میرود خانهی خود شان. حالا خانهی خودشان که نه، خانهی پدر و مادرش و برادرش. برادرش کوچکتر است. بچه دبیرستانی است. با هوش هم هست. از آن پسرهایی نیست که من دوست داشته باشم و یا عاشقاش بشوم. فقط یک پسر است که برادرش است. همین.<br />
<br />
میرود خانه، پیش مادربزرگ. نمیدانم چطور با هم سلام علیک میکنند، مثلا از در که وارد شد توی این سرما و برف، دوچرخهاش را کجا میگذارد، چطور در را باز میکند، کفشهاش را کجا میگذارد، یا اصلا بندهایشان را چطور باز میکند، با عجله؟ نه، مثلا آرام، یا نه اصلا فکر نمیکند به اینها که گفتم. نمیدانم. ولی فکر میکنم برایش مهم باشد که چطور وارد خانه بشود.<br />
<br />
دیروز که از قهوهخانه رفته بود، شب بود، زن همسایه با عجله آمده بود و با تعجب گفته بود تو که چیزیت نیست، چشمات چیزی نشده، حاج خانم سر ظهری آمده بود و میگُف شاخهی درخت، چشِت رو زخمی کرده و یه چشِت کور شده. از اینجا فهمیدم که مادربزرگ، بیرون هم میرود.<br />
<br />
شبها، هر شب باید تمرین کنند. با هم از یک تا ده میشمارند. بعد، از ده تا یک میشمارند. بعد ده تا ده تا میشمارند، بعد هم برعکس. این کار، مغز مادربزرگ را کمی به کار میاندازد و شاید کمک میکند تا خاطرات، درهم و بر هم نشوند و شاید بعد از این تمرینات بشود کمی گپ زد و تلویزیون دید و چه میدانم، مثلا چای خورد و سیگار کشید و بعد هم لابد مادربزرگ میخوابد .<br />
<br />
توی اتاقش یک مبل یک نفره هست و تا بخواهی چیزهای عتیقه مثل ساعت و گلدان و این چیزها. این مبل جای دنجی است. میتوانی بنشینی و یک سیگار بگیرانی و به چینهای پردهی ضخیم روبرو که یک دیوار اتاق را پوشانده نگاه بکنی .چند جای مبل سوختگیهای کوچک دارد که میدانی برای چیست. من ترجیح میدهم زیرسیگاری را روی دستهی سمت راست مبل بگذارم. برای او البته فرقی نمیکند. شاید برایش یکنواخت شده، یا شاید هم واقعا برایش فرقی ندارد که زیرسیگاری اینجا باشد یا آنجا. قبول میکنم که فضای اتاقش کمی دل گیر و قدیمی است. ولی تو هم قبول کن که او آنجا زندگی میکند. با خیالات خودش، با افتخارات خودش و با جوانی اش.<br />
<br />
یازده سال پیش با هم آشنا شدیم. البته آشناییمان سر ِ این مساله نبود. حتی من تا شش سال پیش، هیچ نمیدانستم که او هم مثل من است. از اول آشناییمان دوست شدیم. اما شش سال پیش بود، تابستان، که ما قهوهخانه نشسته بودیم گفت یکی از بچههای عکاس، نمایشگاه دارد. با هم رفتیم. این بچه، عکاس خوبی است و خیلی هم با احساس است. من اینجور پسرها را نمیتوانم تحمل کنم برای زندگی. دوستشان دارم ولی نه برای بیشتر از یک ساعت. البته تازه به این نتیجه رسیدهام که نمیتوانم. شش سال پیش از این خبرها نبود. قاطی میشدم و گوش میکردم و دلداری میدادم. این بچه، تا بخواهی احساس دارد برای ابراز و میتوانی تا جایی ادامه دهی احساساتی شدن را که بالاخره گریهی هر دو تایتان در بیاید. یعنی تا حد انفجار، احساس دارد. نمیدانم البته، الان که فکر میکنم، میبینم شاید همهمان تا حد انفجار، احساس داشته باشیم ولی مطمئنم که همهمان احساسمان را اینقدر لجوجانه ابراز نمیکنیم. تو را نمیدانم ولی من که الان اینطور هستم .<br />
<br />
جریان از این قرار بوده که سر ِ کلاس عکاسی از معلمشان پرسیده که میشود با دوربین عکاسی، نقاشی کرد؟ خوب، میدانی که جو هنرستان چطوری است. معلمها را هم که میشناسی. گوشش را گرفته و از کلاس پرتش کرده بیرون. همین. من هم بودم شاید یک رفتاری شبیه این را داشتم. اینقدر شدید و عصبی نه البته. ولی بالاخره هر سوالی را که نمیشود از هر معلمی پرسید. اخراج شده از کلاس. شکست عاطفی خورده. او که عاشق عکاسی و دوربین است، سوالی پرسیده که معلم عکاسی اخراجش کرده.<br />
<br />
من اتفاقات را زیاد بررسی کردهام. اتفاقات جمع میشوند و یک دفعه همه پشت سر هم میافتند. مثل وقتی که بچه دبیرستانی بودیم و برای آموزش نظامی رفته بودیم و من آن قدر ترسیده بودم که ماسماسک ِ تیر را که الان یادم نمیآید اسمش چیست، به جای تک تیر، گذاشتم روی رگبار و این شد یکی از فجایع زندگی من. نه، اتفاق خاصی نیافتاد، فقط تیرهایی که قرار بود یکی یکی بروند و به سیبل مقابل بخورند، همهشان یک دفعه، و در کسری از ثانیهای وحشتآفرین، از لولهی تفنگ بیرون زدند. همین. داد و فریاد ِ مربی و بقیهاش را هم که خودت میدانی. این یکی از عادتهای اتفاقات است. تصمیم میگیرند و یک دفعه، پشت سر ِ هم غافلگیرت میکنند.<br />
<br />
عصر به دوستدخترش زنگ زده بود. حرفشان شده بود، دختر گفته بود که ما پولداریم و از این حرفها. خوب، بزرگتر که میشویم، میفهمیم که این حرفها معنی خودشان را نمیدهند. ولی عکاس کوچک هنوز بچه بود و دقیقا به فقیر بودن پدرش فکر میکرد و به بدبختیها. زنجیرهای از بدبختیها که تو هم میتوانی تا بینهایت ببافیشان و خودت را بعد از یک ساعت، در قعر یک افسردگی ببینی.<br />
<br />
سومین اتفاق هم میتواند چیزی مثل خرابی تاکسی بابا باشد و بعد از آن تلخی بابا و غرغرهای مامان و دعوا و مرافعه و ترس و گریهی برادر و خواهر کوچکتر که نمیتوانی ساکتشان کنی. اینها هم مسلسل وار اتفاق میافتند.<br />
<br />
دوربیناش را بر میدارد و میزند بیرون. میرود به سمت امامزاده. خوب معلوم است که در این شرایط، امامزاده هم بسته باشد. امامزادهای که هفت روز هفته که از جلویش رد میشوی، درهایش چهار طاق، باز است و اصلا به مخیلهات هم خطور نمیکند که این امامزاده، دری هم داشته باشد که بسته شود. خوب، باران هم که ببارد دیگر چیزی کم نداریم. این یک بدبختی کامل است که میتواند نقطهی شروع یا پایان خیلی چیزها باشد. این نقطهها، جاهایی هستند که انسانها به طرز عجیبی از هم متمایز میشوند. من که تا حالا نتوانستهام تشخیص بدهم که چطور میشود بعضیها از این نقطه رد میشوند و بعضیها مدتهای طولانی و شاید سالها در آن میمانند. چیزی که میدانم این است که، عوامل بسیار زیادی، به طرزهای گوناگونی در هم تنیده میشوند که کسی از اینجا رد میشود و یا نمیشود.<br />
<br />
در ِ بستهی امامزاده و درهایی که بسته میشوند و بسته میمانند، موضوعی میشود برای عکاسی، در این شرایط روحی عجیب و در این بد بختی مطلق. تنها چیزی که مهم است، درهای بسته است و نقاشی با دوربین عکاسی و عکسهایی که من و دوستم به دیدنشان رفته بودیم. کسی توی قهوهخانه عکسها را دیده بود و خوشاش آمده بود و پول برگزاری نمایشگاه را داده بود و بعد از سه ماه عکسها بر روی دیوار آمادهی نمایش بودند و بین این همه عکس، یکی بود که تا آخر عمر در یک گوشهی ذهنم خواهد ماند. عکسی عجیب از دری عجیبتر که بخشی از دنیاهای نا شناختهی من و دوستم را به هم متصل کرد.<br />
<br />
<br />
<span style="font-size: x-small;">قسمت دوم</span><br />
<br />
به استقبالمان آمد. یک دستهگل آفتابگردان هم گرفتیم سر راه. خوشگل شده بود. بالاخره این بچه توانسته بود خودش را کمی نشان بدهد و به اصطلاح امروزیها دیده بشود. خوشگل شده بود، یعنی به سر و وضعش رسیده بود، موهایش را جور قشنگی شانه کرده بود و ادکلن هم زده بود. من خوشم میآید به مردم بگویم که بوی خوبی میدهند. گفتم.<br />
<br />
در کل، بوها در زندگی من خیلی مهم هستند. خوب در زندگی تو هم شاید مهم باشند ولی در زندگی من هم مهماند. یکی از خصوصیات بارز قهوهخانه که من خیلی دوستش دارم این است که هر کسی با هر بویی که وارد آنجا بشود در عرض چند دقیقه با بقیه هم بو میشود. در کل حس بویایی وقتی اینجا هستی، نقش چندانی در بودنت ندارد. من این را امتحان کردهام.<br />
<br />
یکبار که رفته بودم ادکلن بگیرم، به فروشنده گفتم ادکلنی میخواهم که ماندگاریاش زیاد باشد، یعنی جوری باشد که وقتی وارد جایی میشوم، همه بدون این که ببینندام، بفهمند که من آن دور و برها هستم. فروشنده رفتار جالبی داشت. یک ادکلن گران قیمت برداشت و آمد این طرف. خم شد و از پاهایم شروع کرد و وجب به وجب مرا از پایین به بالا ادکلن زد. من تعجب کردم .<br />
گفتم:<br />
- آخه پسر خوب، تو که نصف این شیشه رو حروم من کردی که ... من که نخریدمش هنوز<br />
گفت:<br />
- آقا جان، در زیباییجویی باید به جایی برسی که مادیات برات مهم نباشه<br />
<br />
تو تا حالا "زیباییجویی" شنیده بودی؟ من نشنیده بودم. ولی خوب، کتمان نمیکنم که حرکتش حرکت جالبی بود. حالت اروتیک هم داشت، خم شده بود و کاری برای من انجام میداد. ولی خوب من نخریدم. هم قیمت بالا بود و هم هنوز امتحان نشده بود. رفتم قهوهخانه. جواب منفی بود. تو هم میتوانی امتحان کنی. در قهوهخانه، بوها مثل خیلی چیزهای دیگر، هیچ اهمیتی ندارند. یعنی نیستند که اهمیت داشته باشند.<br />
<br />
من که نتوانستم تشخیص بدهم چه ادکلنی زده بود و یا چطور موهایش را شانه کرده بود که من دستپاچه شدم و دوستم این را دید. دستهگل را دادیم و خیلی عادی شروع به دیدن عکسها کردیم. خیلی اوقات من اینطور درگیر شدهام. یعنی کسی که تا امروز خیلی معمولی با هم رفت و آمد داشتیم، یکباره کاری میکند یا حرفی میزند ویا جوری دیده میشود که من درگیر میشوم. بعد بارها مرور میکنم و حساب و کتاب میکنم که چطور شد ولی به نتیجهای نمیرسم.<br />
<br />
عکسها زیبا بودند. درهای بسته، از نزدیک، از دور، متروکه، جدید و ... یک در بهخصوص که من و دوستم یکباره جلویش میخکوب شدیم. دری که مثل همهی درهای قدیمی دو تا کلون داشت. ولی این در هر دو کلوناش شبیه هم بود. میدانی که، درهای قدیمی یک کلون به شکل نیم دایره برای زنها و یک کلون به شکل مستطیل دراز برای مردها داشتند. ولی هر دو کلون این در برای مردها بود، دو مستطیل مردانه در دو لنگهی یک در.<br />
<br />
و از اینجا بود که سر صحبت من و دوستم باز شد. برگشتیم قهوهخانه و از صادق هدایت و عقدهی ادیپ و آنیما و آنیموس گرفتیم و رفتیم تا امرد خانههای دوران صفویه و باز برگشتیم به امروز. هر شب، با مادربزرگاش تمرین میکنند. مغز باید به کار بیافتد تا خاطرات در هم و بر هم نشوند و بشود که چایی بخوری و گپی بزنی و سیگاری بگیرانی.<br />
<br />
همان شش سال پیش بود، دو سه هفته بعد از نمایشگاه، جمعه سر ظهری در قهوهخانه نشسته بودم که این بچه آمد. کلی خوش و بش و چاق سلامتی و من حالت چهرهام را خیلی معمولی نشان دادم و گفتم که نمایشگاه خیلی خوب بود و میتواند عکاس مطرحی بشود و تشویقاش کردم. میزها معمولا در قهوهخانهها طوری ساخته میشوند که تو بتوانی حداقل یکی دو ساعتی را آنجا بنشینی و راحت باشی. من وقتی درگیر کسی میشوم، و وقتی در قهوهخانه روبروی او مینشینم، بدنم جوری میشود که آرنجهایم را از روی میز بر میدارم و به پشتی نیمکت تکیه میدهم. اینطوری تو میتوانی بیشترین فاصله را داشته باشی. خوب، درگیر که شده بودم این دو سه هفته، حساب و کتاب میکردم و فکر میکردم. بیشتر به این فکر میکردم که چطور شد درگیر شدم. و وقتی اینطور در خیالات خودت با یکی درگیر هستی و با این جدیت، شاید نا خواسته، بالا و پاییناش میکنی، یک دفعه که در عالم واقع جلویت سبز میشود، شوکه میشوی. یک حالتی به تو دست میدهد، انگار که یک دفعه رازی برملا شده باشد و تو نخواسته باشی که این راز برملا بشود. مثل این که یک دفعه نخ تسبیح پاره بشود. میدانی که، فرض کن بالای یک برج بیست طبقه ایستاده باشی و در خیالات خودت باشی و تسبیح بچرخانی و یک دفعه نخ تسبیح پاره بشود. حال بدی است. این حال وقتی بدتر میشود که بالای برج کسی هم پیش تو باشد و تو بخواهی وانمود کنی که اتفاقی نیافتاده است. به پشتی نیمکت تکیه داده بودم و همه چیز در درونم منجمد شده بود که ممد خشونت به دادم رسید و یک چایی با نعلبکی کوبید روی میز جلوی من. فهمیدی که؟ اسمش را برای همین ممد خشونت گذاشتهاند. خشن است. مردم داری سخت است، آن هم در قهوهخانه.<br />
<br />
قد کوتاه ولی قوی است. خشن است. من که ندیدهام بخندد. مردم داری سخت است. نمیدانم ولی فکر میکنم عاشق زنش باشد. تو نمیتوانی با این شرایط کار کنی. خوب من هم نمیتوانم. معمولا تا جایی که توانستهام بشمرم هر بار، هشت تا چایی با نعلبکی میآورد و دوازده تا استکان خالی با نعلبکی میبرد. میدانی که در هر قهوهخانه، معمولا دو نفر کار میکنند و یک نفر به حساب و کتاب میرسد. ممد چای میآورد و استکانهای خالی را جمع میکند، مش اصغر قلیان میآورد و سر قلیانها را عوض میکند. پهلوان هم که پهلوان است. یک پیر مرد لاغر با موهای سفید، چهرهای استخوانی و چشمهایی که کمتر کسی میتواند بیشتر از چند ثانیه نگاهشان کند، خشن و مردانه.<br />
<br />
سیستمهای خطرناکی در قهوهخانهها جریان دارند که من گاهی مجبورم بعضی از آنها را به مرور برایت توضیح بدهم. قهوهخانهها بهشدت مردانه هستند. نمیدانم عمق این حرفم را میفهمی یا نه؟ مردانگی شدید را تا حالا درک کردهای یا نه؟ خوب، مردها روابط خطرناکی برقرار میکنند و از این خطرها لذت میبرند. زندگی میکنند. کسی که بیشتر خطر میکند، مردتر است و رئیس تر. تو اگر داخل این سیستمها نباشی و گذری توی قهوهخانهای بنشینی، محال است بتوانی بفهمی رئیس کیست و چه کار میکند. کسی که قوانین بازی را بلد نباشد، بازیاش نمیدهند. برای همین است که این سیستم خطرناک، زیر پوست قهوهخانه نفس میکشد و بهندرت رو میشود. لابد تو هم جریانهایی را شنیدهای که مو بر تن آدم سیخ میکنند و آدم سعی میکند هرچه سریعتر فراموششان کند. چیزی که میخواهم بگویم این است که این اتفاقات خشن و خطرناک که شنیدهای، یکبار میافتند و تمام میشوند ولی قهوهخانه، جایی است برای تولید و ادامهی روند تولید این اتفاقات.<br />
میز پهلوان کنار در ورودی است و عکسهای جوانی پهلوان، قاب شده بالای سرش نصب شدهاند. جوان خوشاندامی را میبینی توی لباس اروتیک کشتی و جوانهای دیگری که کنارش ایستادهاند و مثلا تحسیناش میکنند و جوری ایستادهاند که معلوم شود همهشان پهلواناند. ولی خوب، این هم معلوم میشود که پهلوان ما پهلوانتر است. چند تابلوی خطاطی هم کنار عکسها نصب شدهاند. روی یکیشان نوشته: در این درگه که گه گه که کُه و کُه که شود ناگه / مشو غره به امروزت که از فردا نهای آگه<br />
<br />
صدای برخورد نعلبکی با رویهی فلزی میز، توی انجماد درونم میپیچید و داشتم به زیبایی کشندهی این پسر نگاه میکردم که تا حالا ندیده بودم این زیبایی کشنده را و گیج شده بودم که تا حالا کجا بود این زیبایی که یکدفعه نرهغولی از پشت میز روبرویی بلند شد و یکراست آمد طرف ما و کاپشن رامین را از پشت گردنش گرفت و بلندش کرد. تا من به خودم آمد و خواستم بلند شوم، با دست دیگرش کشیدهی محکمی به صورت رامین زد و کشانکشان تا در قهوهخانه برد. من، حال خودم را نفهمیدم، به سرعت خودم را به آنها رساندم و لگد محکمی به پشت زانویش زدم. رامین را ول کرد و برگشت طرف من. جلوی میز پهلوان بودیم. زبانم بند آمده بود. معلوم بود که مرا له میکند و هیچ کاری از دستم بر نمیآید. پهلوان بلند شد. باقر برگشت و از در قهوهخانه بیرون رفت.<br />
<br />
<br />
<span style="font-size: x-small;">قسمت سوم</span><br />
<br />
این اولین تجربهی من بود، اولین برخورد نزدیک من با جریان مخفی قهوهخانه. رامین ترسیده بود. من هم که گنگ بودم و میلرزیدم انگار. تا خانهشان همراهیاش کردم. جور در نمیآمد. میگفت من چیزی نمیدانم و آنقدر معصومانه میگفت که من چارهای جز باور کردن گفتههایش نداشتم. یعنی خودش هم صادقانه دنبال دلیل حملهی باقر بود و در استدلالهای من، همراهیام میکرد و فکر میکرد، سکوت میکرد، فکر میکرد، دنبال کلید میگشت. او واقعا این کار را میکرد و من باور کردم که هیچ نمیداند.<br />
<br />
زیرزمین خانهشان جایی بود که رامین زندگی میکرد. بوم نقاشی، کاغذپارههایی که رنگ شده بودند و چیزهایی رویشان نقاشی شده بود، گلدانهای کوچک و بزرگ و شاخههای خشک درخت. برگهای خشک و درهم و بر هم و تکههای سفال و چیزهای دیگری که در اتاق تمام هنرمندانی که من میشناسم، پیدا میشود. سیگار فروردین میکشید و من آن موقعها مونتانا میکشیدم. من یک سال مونتانا کشیدم. سیگار وحشتناکی است. تمام سیستم گوارشیام را به هم زد و مجبور شدم سیگارم را عوض کنم. سیگار اولین رابط من و تو است و گاهی فکر میکنم بعد از ترک سیگار، چطور با تو حرف خواهم زد.<br />
<br />
گوش رامین و قسمتی از صورتش هنوز سرخ بود. خوب، رابطهمان شکل میگرفت و همه چیز دست به دست هم میداد که نزدیکتر شویم. دشمن هم که پیدا شده بود و تابلومان برای شروع به موازنهی خوبی رسیده بود. دشمن، دشمنی که بشود قدرتاش و ویرانگریاش را درک و لمس کرد، دلیل خوبی است برای جمع شدن. گاهی فکر میکنم، زندگی چیزی جز مبارزه نیست و خوب، اگر دشمنی وجود نداشته باشد، مبارزهای صورت نمیگیرد. من درگیر شده بودم و همه چیز کامل بود.<br />
<br />
فضا، فضای نزدیکشدن بود و یک پسر، کمکم داشت جاهایی از زندگیاش را نشانم میداد. نقاشیها، خاطرات، مدرسه و همکلاسیها. کنارم نشسته بود و عکس همکلاسیها را نشانم میداد و صمیمیترین همکلاسی، پسری بود که در بیشتر عکسها حضور داشت. عکسی بود که در آن رامین و دوستش کنار دو مجسمه ایستاده بودند. رامین توضیح داد که این مجسمهها را با کمک هم از روی بدن خودشان ساختهاند. با خنده و شوخی توضیح میداد و خوب، بفهمینفهمی کمی هم سرخ شده بود.<br />
<br />
نمیدانم چرا همیشه جدیترین حرفهای ارتباطات تنی با شوخی و لودگی به زبان میآیند. انگار که با دشمنی مثل باقر طرف باشی و بخواهی قضیه را با شوخی و خیر و خوشی خاتمه بدهی. انگار شوخی، فضایی را باز میکند که بتوانی بار سنگین اتفاقی را که افتادناش را حدس میزنی، تحمل کنی. مثلا بتوانی در عالم شوخی، دندان هایت را از پشت یک لبخند نشان ِ باقر بدهی و مثلا دستی به بازویش بزنی و تکانی بخورد در عالم دوستی و شاید بتوانی باز جلوتر بروی و مثلا پُف کنی جلوی باقر که تمرکزاش به هم بریزد و شکماش را بدزدد و ببرد عقبتر که مبادا دست تو به جاییاش بخورد. بله تقریبا همین بود.<br />
<br />
<br />
با لودگی خاصی جریان قالبگیری از بدن خودش و دوستش را توضیح میداد و کتمان نمیکنم که جریان سریع خون را در سرم حس میکردم. خوب، گفتم که، مجسمهها لخت بودند، یعنی چیزی شبیه همان مجسمههای خدایان یونانی که توی میدانهای پاریس توی کاتالوگی نشانم میدادی و میگفتی که خیلی دوستشان داری.<br />
از بدنهای همدیگر قالب گرفتهاند، از همه جای بدنهای هم.<br />
<br />
خوب، به همینجا ختم نشد. خوشم میآمد که این جریان را با جزئیات بیشتری تعریف کند و سادهترین شیوه برای واداشتن کسی برای توضیح بیشتر، مخالفت با اوست .<br />
<br />
در همان فضاهای مغشوش و دوست داشتنی که شوخی و شرم و نگاههای خاص، در هم میتنیدند، با آرامی و متناسب با فضا، نشان میدادم که حرفهایش را باور نمیکنم، یا بهتر بگویم، جوری وانمود میکردم که هنوز مردد هستم در باور این اتفاقات و خوب، او مجبور بود جوری مجابام کند. صحنهها را پس و پیش، توضیح میداد و سرخ و سفید میشد و میخندید .<br />
<br />
کمداش را باز کرد و چیزی بیرون آورد. مردد بود و من این را از نگاهاش میفهمیدم. ما صمیمی شده بودیم و او قدرت دشمن را برای نزدیککردن آدمها نمیشناخت. سرعت صمیمیشدنمان زیاد بود و او دلیل این صمیمیت را درک نمیکرد. صمیمیت چیزی است که لذت میآورد و میدانی که وقتی پای لذت در میان است، یک پای حساب و کتاب، میلنگد.<br />
<br />
زورآزمایی با تمام مقدمات و کرکریها و شور و شر اش، زمینهای است برای زایش یک لحظهی خاص: پیروزی یکی و شکست دیگری و من عاشق رصد لحظه به لحظهی این چالش و بلعیدن این یک دم هستم. لذت پیروز شد و رامین چیزی را که از کمد برای نشاندادن به من بیرون آورده بود جلوی من گذاشت. تکهای گچ که برای قالبگیری قسمتی از بدن دوستش استفاده شده بود و با لبخند شیطنت آمیز و کودکانهای موهای ضخیم پسرانهای را نشانام داد که لای گچ گیر افتاده بودند. خوب البته بعد از چندبار آزمایش و داد و فریاد خودش و دوستش، یاد گرفته بودند که باید از خیر بعضی موها گذشت و یاد گرفته بودند که چطور از روغنهای خاص قالبگیری برای این کار استفاده کنند.<br />
<br />
<br />
<span style="font-size: x-small;">قسمت چهارم</span><br />
<br />
من هنوز نمیدانستم که بعدها میخواهد جریان دوستدختراش و نقاشی با دوربین عکاسی و درهای بسته را برایم تعریف کند. دانستههایم فقط در مورد مجسمههای لخت و باقر و حملهاش بود. میدانی که چه حدسی زدم. آدمها، آسوده و بیخیال، هر طور که خودشان میخواهند و دوست دارند، وقایع را کنار هم میچینند و نتیجهای را که دلشان میخواهد میگیرند. من هم نتیجه گرفتم. ساده است، رامین جواب ِ باقر را نداده چون عاشق ِ همکلاسی است. تو هم اگر جریان نمایشگاه را نمیدانستی، همین حدس را میزدی. فاصلهام تا پرتگاه یک قدم بود.<br />
گفتم:<br />
- میدونی رامین، راستش توی این مدت، یه جور خاصی برام عزیز شدی<br />
<br />
واقعا داشتم میگفتم و چقدر مطمئن بودم و جریان خون در سرم آنقدر شدید بود که ضربان قلبم را در شقیقههایم حس میکردم. داشتم همان یک قدم را بر میداشتم که موبایل زنگ زد. دوستم بود. میخواست برای عصر در قهوهخانهی خورشید باشم. حین صحبت با دوستم، رامین رفت و چیزهایی را توی کمد زیر و رو کرد و جعبهای بیرون آورد و برگشت. صحبتم که تمام شد، با همان لودگی و شرم خاص، عکس دیگری را نشانام داد. عکس دختر نوجوانی که پشت یک کیک تولد بزرگ ایستاده و دارد شمعها را فوت میکند. خوب، همهی جریانهای عشق و عاشقی و بدبختی و نمایشگاه عکس را توضیح داد. یک ساعت تمام در مورد هدیههای کوچک دوستدختراش که یکی یکی از توی جعبه درشان میآورد حرف زد.<br />
<br />
فکر نمیکنم همه از این شانسها داشته باشند ولی من در کل آدم خوش شانسی هستم. با یک تلفن حیاتی، ابراز عشق رمانتیکام نیمهکاره ماند و ورق برگشت. به همین سادگی. این اتفاقات، ویرانات میکنند. تنهایی مینشینی و فکر میکنی و شب است و سیگار میکشی. مرور میکنی، از یک تا ده، بعد ده تا ده تا بعد بر عکس.<br />
<br />
<br />
جریان گنگ حملهی باقر آن روزها برایم حل نشد. همانطور ماند توی ذهنم. گاهی که باقر را در قهوهخانه میدیدم عضلاتم منقبض میشد ولی باقر هیچوقت به من نزدیک نشد. امروز ولی همه چیز را میدانم.<br />
<br />
<br />
رامین را هم گاهی میدیدم. گاهی میآمد خانهمان و کولهباری از احساس را سرم خالی میکرد و مانند برادری مهربان نصیحتاش میکردم و با او همدردی میکردم و داستان میبافتم برایش.<br />
<br />
داستانهایی زیبا از دوستدختری زیبا که ثروتمند بود و رفت و ازدواج کرد و من ماندم و خاک بر سر شدم. این جریان همینطور ادامه پیدا میکرد و خستهام میکرد.<br />
<br />
برزخ عجیبی بود. گاهی فکر میکنم ما آدمها هیچ اهمیتی به دلایل اتفاقات نمیدهیم. رامین هیچ فکر نمیکرد که من چرا باید دوستاش داشته باشم، چرا باید حرفهای او را بشنوم و نقش برادری مهربان را برایش بازی کنم، چرا راهنماییهای من با راهنماییهای دیگران فرق دارند و به دلاش مینشینند و چرا من این قدر دانا هستم.<br />
<br />
رامین هیچ نمیدانست که عاشقاش هستم و آدم عاشق، بهترینها را برای معشوق میخواهد. من با تمام دل و تمام توجه حرفهای رامین را مو به مو گوش میکردم و با تمام توان خود راهنماییاش میکردم.<br />
<br />
روزی ورق برگشت و من به دلایل واهی و احمقانهای خشن شدم و تمام خشم خود را در یک چشم بر هم زدن و در عرض چند دقیقه به صورت وحشیانهای ریختم روی رامین.<br />
<br />
بستنی میخوردیم، دختری را نشانام داد و چشمکی به من زد که مثلا خوشگل و کاردرست است. از این کارها زیاد میکرد. همهی جوانهای همسنوسال او این کار را میکنند. چیز غیر عادیای نبود.<br />
<br />
یک دفعه خونام به جوش آمد و بستنی را کناری انداختم<br />
- آدم ِ نفهم، تو که دوسدختر داری، تو که قول و قرار گذاشتی با بچهی مردم، این چه رفتار کثیفیه که تو داری؟ کی میخوای دست از این کثافتکاریها برداری؟ ...<br />
<br />
خواست حرف بزند و مثلا بگوید "بابا بیخیال، حالا که چیزی نشده" اماناش ندادم. هیچ مجال صحبت به او نمیدادم و میکوبیدماش با حرفهای وحشتناک و خشمی مهارنشدنی. مبهوت مانده بود. به طرز بیرحمانهای شخصیتاش را نقد میکردم. کمکم او هم کنترلاش را از دست داد و شروع به اعتراض کرد. عصبانیتر شدم و آخراش را هم حتما خودت حدس میزنی<br />
- دیگه نمیخوام ببینمت<br />
<br />
آنشب را نخوابیدم. چندروزی منگ بودم. موجود بیمنطق و بسیار بدویای را درون خودم میدیدم.<br />
<br />
چندروزی گذشت و دوستم که متوجه رفتار عجیب و بیاعتنایی ما دو نفر در قهوهخانه شده بود، سر ِ صحبت را با من باز کرد. ماجرا را تعریف کردم و خودم را در مواجهه با این اتفاق، آدم باشرف و باوجدانی نشان دادم. دوستام پا در میانی کرد و بیرون ِ قهوهخانه، قراری با هر دویمان گذاشت و چند کلمه حرف زد از بیوفایی دنیا و این چیزها و ما آشتی کردیم.<br />
<br />
تو میدانی که بعضی زخمها هیچوقت درمان نمیشوند و من هم این را میدانستم. روبوسی کردیم و شدیم همان دوستان ِ قبل از نمایشگاه. دیدارهای کوتاه در قهوهخانه و صحبتهای قهوهخانهای.<br />
<br />
بعدها دوستام تعریف کرد که رامین همانشب که من نخوابیده بودم، تابلویی کشیده بود و اسماش را گذاشته بود "مرگ ِ دوست" و اصرارهای چندبارهی دوستام برای خرید آن تابلو بینتیجه مانده بود. بزرگتر که میشویم میفهمیم که انسانها خیلی چیزها را میدانند و خیلی بیشتر از دانستههایشان را میبافند ولی به روی خودشان نمیآورند.<br />
<br />
حالا که فکر میکنم، میبینم دلیل این که دوستم کنجکاوی نکرد و بیشتر پی ِ مساله را نگرفت، این نبود که دلایل مرا برای عصبانیتام پذیرفته بود. هیچ آدم عاقلی، نمیپذیرد که آن انفجار عظیم ِخشم تنها به دلیل یک چشمچرانی کوچک اتفاق بیافتد. الان تو هم میدانی که دوستم پیش خودش چه حدسهایی زده بود.<br />
<br />
رامین دلیل این خشم آنی را هم مثل دوستداشتهشدناش، هیچوقت نفهمید. راستاش را بگویم، من خودم هم آن روزها دلیلاش را نمیدانستم و گاهی خودم هم گول میخوردم و آن دلایل احمقانه را باور میکردم.<br />
<br />
با گذشت زمان و مواجهشدن با طوفانهای دیگری که همان موجود بدوی درونام را بیدار میکردند، کمکم از دلیل بیدارشدناش سر در آوردم.<br />
<br />
کسی را تا پای جان دوست داری و او نمیداند. برداشتی که او از دوستیِ تو دارد بسیار سطحی و احمقانه است. میکوشی او را با عمقهای بیشتری از دوستداشتنات آشنا کنی. روحات را درگیر جزئیترین مسائلاش میکنی و دیوانهوار تلاش میکنی. در بهترین حالت، او تو را برادری دلسوز و همراهی دانا میپندارد و به تو تکیه میدهد و تو روز به روز با تلاش بیشتر، به توهم ِبرادر ِخوب، قوت میبخشی و مستحکمتراش میکنی. خودت میدانی که این همه تلاش برای ساختن این توهم نبوده است ولی تلاش بیشتر تو، مساوی است با استحکام بیشتر ِ این توهم. و روزی میرسد که روحات از بازی ِ این نقش احمقانه، کلافه میشود و به سریعترین حالت ممکن میخواهد نابوداش کند. سادهترین راه حل، خشمی ناگهانی و کنترلنشده است که با هر جرقهی کوچکی میتواند بیدار شود.<br />
<br />
من، برادر ِ تو نیستم و خیلی زود این را بیپرده به تو گفتم و میدانی که گاهی وقتها گفتن ِ کلماتی ساده، بدون پشت ِ سر گذاشتن طوفانهای سهمگین و جاگذاشتن تکههایی از روح در گذر ِ زمان، ممکن نیست.<br />
<br />
رامین سال پیش با دختری ازدواج کرد. یک دختر دانشجوی همکلاسی. لباس دامادی، لباس زیبایی است. جوان برازندهای شده بود ولی بوی ادکلناش نمیآمد. آدمها برای عروسی آنقدر به خودشان ادکلن میزنند که بوی ادکلن هیچکس دیگری را حس نمیکنند. عرق هم که خورده بودم پس رامین دیگر هیچ بویی نمیداد.<br />
<br />
یکی/دو ماه پیش گذری آمد قهوهخانه. پیش من نشست. جور خاصی نشست. روبروی من نبود. نتوانستم آرنجام را از روی میز بردارم و به پشتی نیمکت تکیه بدهم. نتوانستم فاصلهام را بیشتر کنم .کنارم بود. فروردین میکشید و انگشتری طلاییاش خوب به انگشتاش نشسته بود.<br />
گفتم: اون زمونا منم گاهی فروردین میکشیدم<br />
گفت: چه جالب، نمیدونستم. دوست داشتی؟<br />
گفتم: چی رو؟<br />
گفت: خوب، سیگار فروردین رو دیگه!<br />
گفتم: آهان، نه، من تو رو دوست داشتم<br />
نخندید.<br />
هیچ حرفی نزد.<br />
<br />
<br />
<span style="font-size: x-small;">قسمت پنجم</span><br />
<br />
نمیدانم چطور با هم سلامعلیک میکنند، مثلا از در که وارد شد توی این سرما و برف، دوچرخهاش را کجا میگذارد. نمیدانم این تصمیم را چطور گرفتیم و نمیدانم چرا این طور همه چیز به هم پیچید.<br />
<br />
قهوهخانهی خورشید جای خوبی است. ساکتترین قهوهخانهای است که دیدهام. میدانی چرا؟ اینجا، قهوهخانهی کرولال هاست.<br />
<br />
دوست داشتم خودم تمام قهوهخانهها را نشانات بدهم. با هم برویم و چای بخوریم و سیگار بکشیم و من خودم جاهایی را نشانات بدهم. جاهایی که تکههای عمرم را نگه داشتهاند و نگه میدارند.<br />
<br />
نمیدانم این کابوس چطور تمام میشود و نمیدانم تاوان تصمیممان چیست ولی این تصمیمی است که من و دوستانم گرفتهایم.<br />
<br />
تنها راه ارتباط اجتماعی کرولالها، ارتباط دیداری است. جای بزرگی است. مینشینی و به پشتی نیمکت تکیه میدهی و چای میخوری. درست پشت گردن تو، یعنی از بالای شانههایت تا یکوجب بالاتر از سرت، آینه نصب کردهاند. آینه، تمام دیوارهای قهوهخانه را طی میکند و باز میرسد به پشت گردن تو. اینطوری میتوانی بهتر بفهمی که دور و برات چه خبر است. وقتی کرولال باشی، این بهتر است، بیشتر میبینی.<br />
<br />
سه سال پیش با پدرام در همین قهوهخانه آشنا شدم. میترسیدم از پدرام. رفتارش بسیار زنانه بود و با افاده حرف میزد و آخر کلماتاش را کش میداد. نگاهات میکرد ولی در عین حال تو حس میکردی که همهجا را میبیند.<br />
<br />
من کمکم "کبه"ها را شناخته بودم و کمکم داشتم روابط عجیبشان را بررسی میکردم. کبه مخفف کربلایی است ولی در قهوهخانه، کبه کلمهی خاصی است. اصلا یک مکتب است این کبه. این مکتب عجیب، به قدری مهم است که تو میتوانی در تبریز کلاه کبهای بخری. میفهمی که، یعنی این که کشکی نیست و کلاه مخصوص خودش را هم دارد. البته جوانهای امروزی علاقهای به کلاه ندارند، چه برسد به کلاه کبهای. پس کبههای امروز در کل کلاه ندارند.<br />
<br />
کبه آدم مخصوصی است. قوی است و خلافکار. همیشهی خدا تسبیحی دستاش هست که برای عبادت نیست. این تسبیح برای چرخانیدن است و فقط آن را میچرخانند. صدای تسبیح مهم است. دانههای تسبیح کبهای بزرگتر از تسبیحهای معمولی است تا خوب شِقشِق کند و به این ترتیب تعداد دانهها هم کمتر است. میچرخانند و شِقشِق میکند.<br />
<br />
من گاهی فکر میکنم فلسفهی وجود تسبیح در مکتب کبهای باید وجود استرس فراوان در کبهها باشد. استرس دارند، چون روابط عجیب و خطرناکی برقرار میکنند و تسبیح برای کمکردن بار استرس، خوب است. شِقشِق میکند و میچرخد و استرسات را کم میکند. کبه وقتی با کسی صحبت میکند، با خودش هم در همان حال حرف میزند و این را میتوانی از نوع چرخانیدن تسبیحاش بفهمی .<br />
<br />
انگشتر عقیق هم دارند کبهها و این انگشترها داستانهایی برای خودشان دارند. سنگهای عقیق هم دنیایی دارند برای خودشان و متخصصهای چیرهدستی معمولا در قهوهخانهها پیدا میشوند که کارشان خرید و فروش تسبیح و انگشتر و سرقلیان است. جعبهی کوچکی بزرگتر از کتاب با خودشان دارند که چوبی است و دراش یک زوار چوبی است که توی این زوار را شیشه میاندازند تا داخل جعبه دیده بشود. تسبیحها و انگشترهای عقیق و سرقلیانهایی که از سنگهای عقیق و نقره ساخته میشوند، با ترتیب خاصی توی این جعبه قرار داده میشوند.<br />
<br />
پدرام کبهها را میشناسد. مشتریاش هستند. اوایل نمیدانستم که چطور میشود که یکدفعه یکی میآید و بیهیچ ترسی کنار پدرام مینشیند و بعد از چند دقیقه بلند میشود و پول چای و قلیان پدرام را حساب میکند و بعد با هم میروند.<br />
<br />
<br />
قلیان، وسیلهای بهشدت اروتیک و خاص است. لولهای دارد که سرش را سرقلیان فرو میکنند و دود را از آنجا میمکند. کبههای قوی، سرقلیانهای بزرگتر و پر زرق و برق تری دارند. این لوله، از یک طرف به گلویی قلیان متصل است و از طرف دیگر به سر قلیان منتهی میشود.<br />
<br />
گلویی قلیان جای وهمناک و جذابی است. من میتوانم ساعتها بنشینم و به پیچیدن دود، دور ِخودش نگاه کنم و خسته نشوم. صدای قُلقُل قلیان هم که معرکه است. آرامشی میدهد به تو این چرخش دود و صدای قُلقُل آب که کمتر جایی شبیهاش را پیدا میکنی.<br />
<br />
دقت کردم. آرام دقت کردم و فهمیدم. مینشست، چشماش یکی از کبهها را میگرفت، کمکم حین صحبت با من بیشتر نگاهاش میکرد. بعد، آرام و بدون استرس، در حین نگاه به هدفاش، آخرین دور ِ لوله را از گردن قلیان باز میکرد. همین. بعدها دیدم هیچکس در قهوهخانه، آخرین دور ِ لوله را باز نمیکند و از دوستم پرسیدم. خندید و گفت که جریان از این قرار است و این کارهها بازاش میکنند.<br />
<br />
آخرین دور ِ لوله را که از گردن ِ قلیان باز میکنی، به طرف اجازه میدهی تا با تو وارد مذاکره بشود. یعنی که من از تو خوشم آمده و میتوانی بیایی تا ادامه دهیم. میآمد و خیلی رمزی توافق میکردند و میرفتند با هم.<br />
<br />
<br />
پدرام آن زمانها هم خیلی میفهمید. هیچ وقت نشد از این چیزها با من حرف بزند. با هر کسی که بُر میخورد، خیلی سریع روحیاتاش را میشناخت و با هرکسی به زبان خودش حرف میزد.<br />
<br />
آشنا شده بودیم و زیاد به من نزدیک میشد و با ربط و بیربط، میآمد و کنار من مینشست. میترسیدم. انگار همهی قهوهخانه مرا نگاه میکردند. از وقتی که فهمیده بودم اینکاره است، چندشام میشد. این حس در قهوهخانه به سراغام نمیآمد. خانه که میرسیدم و میخواستم بخوابم، همهچیز دور ِ سرم میچرخید. انگار کبهها دورهات کردهاند و جوری به تو میخندند که فکر میکنی تو با این قیافهی شستهرفته و شلوار اطوکشیده اینجا، در این منجلاب چه غلطی میکنی.<br />
<br />
عصر که میشد باز میدیدم در قهوهخانه نشستهام و باز سر و کلهی پدرام پیدا میشد و شروع میکردیم به صحبت. صحبتهای معمولی و دلچسب ِ قهوهخانهای. مهربانی پدرام همهچیز را میشست و با خود میبرد. کمکم فضا برای من عادی شد. پدرام بود و مذاکرات و توافقهای خودش با کبهها. پدرام بود و من و دوستم و صحبتهای خوب ِ قهوهخانهای.<br />
<br />
پدرام هم امشب آنجا بود. میترسید ولی خودش هم گفت که چارهی دیگری نداریم. پدرام خیلی کم جدی میشود و وقتی جدی میشود، تو میتوانی بفهمی که موضوع، موضوع ِ مرگ و زندگی است.<br />
<br />
<span style="font-size: x-small;">قسمت ششم</span><br />
<br />
نمیدانم تا حالا مردانگی شدید را حس کردهای یا نه، در مردانگی شدید، زن از مرد بوجود میآید. زنانگی را تنها مردانگی میتواند بوجود بیاورد.<br />
<br />
فضاهای مردانه، جاهایی هستند که در آنجاها مردان و زنان حضور دارند و به قدرت میرسند. کسانی در این فضاها نفس میکشند که یا مرداند و یا زن. تو باید تکلیفات مشخص باشد و بدانی که مرد هستی یا زن. یکی از محلهای تولید زنان، قهوهخانه است. کسی که در فضاهای مردانگی شدید بزرگ میشود، باید تکلیفاش را مشخص کند. و وقتی تکلیفاش مشخص شد بهراحتی میتواند جذب سیستم بشود و در آن زندگی کند.<br />
<br />
پدرام زن شده بود و زندگی خوبی داشت. کبههای قدرتمندی حمایتاش میکردند و زنتراش میکردند. تا روزی که سر و کلهی عباس پیدا شد. از اولین روزی که عباس را دیدم فهمیدم چیزی در او با سایر کبهها متفاوت است. جور ِ خاصی نگاه میکرد. چند باری با هم رفتند. پدرام و عباس. پدرام کبههایش را هیچوقت با جمع سهنفرهمان نزدیک نمیکرد. انگار در قهوهخانه در دو دنیای متفاوت زندگی میکرد. هم کبهها مرزهای دنیاهای پدرام را رعایت میکردند و هم من و دوستم این کار را میکردیم.<br />
<br />
یک روز عصر که در قهوهخانه نشسته بودیم، عباس وارد قهوهخانه شد. همهجا پُر بود و قهوهخانه شلوغ بود. در یک لحظهی خاص، باز یکی از آن حرکتهای ناشناخته آنجام دادم. از همان کارهایی که آنجاماش میدهی، با کمال خونسردی، و بعدها، ساعتها مینشینی و فکر میکنی که من چطور توانستم چنین کاری بکنم، یا اصلا چطور شد که خواستم این کار ار بکنم و به هیچ نتیجهای نمیرسی.<br />
<br />
کنار خودم برای عباس جا باز کردم و با اشاره فهماندم که اگر بخواهد میتواند کنار من بنشیند. دوستم این طرف نشسته بود و پدرام رو برو. عباس کنارم نشست. یاالله گفتیم و نشست.<br />
<br />
میدانی که، در قهوهخانهها کسی که میآید و کنار تو مینشیند، باید منتظر باشی و در همان لحظهای که کونش با نیمکت برخورد کرد، با صدای مردانه و حالتی لوطیمنشانه بگویی یاالله .... این طوری به طرف میفهمانی که لوطی هستی و اهل قهوهخانه هستی و در ضمن، او را هم بهعنوان لوطی به رسمیت میشناسی. یعنی برای لحظات اول و دیدار اول میخواهی حسن همجواریات را نشان بدهی و به طرف بفهمانی که میتواند رابطهی قهوهخانهایاش را با تو شروع کند.<br />
<br />
روابط قهوهخانهای پیچیدهاند. بیشتر ِ این روابط، ورای همصحبتیها و در کل، ورای حرف و حدیث، جریان دارند. نوع ِ برخورد ِ تو با ممد خشونت، نوع عکسالعمل ممد و جوری که تو تربیتاش میدهی که چایی را جلوی تو روی ِ میز بکوبد، همه و همه نشان از شخصیت قهوهخانهای تو دارند و باید زحمت کشیده باشی تا ممد خشونت، حین ِ کوبیدن ِ چای، روی ِ میز، به چشمانت نگاه کند. این مهم است که وقتی سومین و چهارمین چای را میخواهی، با چه لحنی بخواهی و در جواب، ممد کدام متلک را بارات کند. در قهوهخانه، دو تا چای اول را ممد خودش میآورد و نیاز به گفتن نیست. ولی بعد از آن اگر چای خواسته باشی باید جوری به ممد بفهمانی و این یکی از سختترین مراحل ِ قهوهخانه نشینی است. من ساعتها در قهوهخانهی خورشید مینشینم و ممد خشونت، سومین و چهارمین و ششمین چای را خودش، با یک تلاقی کوتاه ِ نگاه، جلوی من روی میز میکوبد و بعد باز خیلی کوتاه و عبوس نگاهمان با هم تلاقی میکند.<br />
<br />
نشست کنار ِ من. از من کوچکتر بود ولی کبهها اگر معتاد نشده باشند در کل بدن ِ ورزیده و محکمی دارند. معتاد نبود، بدناش خوشفرم و زیبا بود. استرس داشت. پدرام هم که روبروی ما نشسته بود. و خوب، میدانی که فضا سنگین بود. پدرام میتوانست به خیلی چیزها فکر کند. به این که من آدم ِ خوبی هستم و چون دیدم جایی برای بندهی خدا نیست، برایش جا باز کردم. به این که من پا روی خط قرمزهای پدرام گذاشتهام و کبهاش را روبروی او و در جمع ممنوعی نشاندهام. به این که من اصلا نمیدانم که بین پدرام و عباس اتفاقاتی افتاده است و چه قدر گیج و بیحواس هستم.<br />
<br />
همهی اینها را بررسی میکردم و در همان حال، حالتهای پدرام را هم بررسی میکردم و آرام، نوع نگاههای او را به عباس و من و دوستم میسنجیدم و مُقطع ولی عمیق، در فرصتهایی که دست میداد، سعی میکردم عمق ِ نگاهاش را بکاوم تا بفهمم حرکت ِ بعدیاش چه خواهد بود و میخواستم قبل از این که او کاری بکند، حرکت ِ بعدیام را آماده کرده باشم.<br />
<br />
در همین حین، مواظب ِ نگاههای دوستم هم بودم. بالاخره عباس زیبا بود و میتوانست مورد توجه دوستم هم باشد. با همهی این تدابیر و با همهی زرنگیای که به خرج دادم، پدرام برنده شد. من شکست خوردم. خیلی صریح رو به من کرد<br />
- دوسِش داری؟<br />
دوستم بلند خندید. عباس برگشت و به من نگاه کرد و بعد به پدرام و بعد سراش را پایین انداخت و بعد سراش را بالا آورد و آرام دست ِ راستاش را گذاشت روی زانوی ِ راستاش و دست ِ چپاش را از آرِنج تکیه داد به میز و تسبیحاش را آرام شروع کرد به چرخانیدن<br />
- پُرسیدم دوسِش داری؟<br />
من باختم.<br />
- آره، تو چی؟<br />
با یک لبخند ِ معمولی<br />
- از خودِش بپَرس<br />
- دوسِت داره؟<br />
- آقا پدرام سرور ِ ماست، ما چاکِرِ خودش و دوستای گلش هستیم<br />
خیلی دستپاچه و سریع، برگشت و به چشمهای پدرام خیره شد.<br />
<br />
پدرام لبخندِ زوریای زد و خواست که خودش را جمع کند. فضا سنگین بود و باید سریع حرکت ِ بعدی را میکرد. با یک کلمه، تمام ِ لذت ِ بُرد ِ اولیه از بین رفته بود. "دوستای ِ گُلِش " من فکر میکردم و این کلمه را تکرار میکردم توی ِ ذهنم و دنبال ِ معنی اصلیاش میگشتم. مطمئن بودم که دوستم هم دقیقا حال ِ مرا داشت و به همان چیزهایی فکر میکرد که من فکر میکردم. پدرام هم تهدید شده بود. چیزی که او انتظاراش را داشت، یک بلهی محکم و سرد بود. همهی اینها درست بود و با هم جور در میآمد.<br />
<br />
عباس اما مهمترین قسمت ِ معما بود که درگیرم کرده بود. من و دوستم خوشگل نبودیم مثل ِ پدرام و هیچ نشانهای از این که میتوانیم کونی باشیم، در ما دیده نمیشد. پس اگر عباس کبه بود و پدرام کونی بود و عباس کونی میخواست، کجای ِ دوستای ِ گُل ِ پدرام به کار ِ عباس میآمد. چیز دیگری که کمی ذهنام را قلقلک میداد، عدم ِ تمرکز ِ پدرام، بعد از شنیدن ِ این کلمه بود. پدرام خونسردیاش را به طرز ِ واضحی از دست داده بود و میشد از نوع ِ کام گرفتناش از سیگار این را فهمید. چرا؟<br />
<br />
پدرام کبههای زیادی داشت، پس، از دست دادن ِ عباس نباید زیاد برایش مهم بوده باشد. پدرام هم میدانست که من و دوستم خوشگل نیستیم و نمیتوانیم تهدیدی برای دلبریهای او باشیم، یعنی اگر عباس حماقت میکرد و چاکر ِ دوستای ِ گُل ِ پدرام میشد بقیهی کبهها این حماقت را نمیکردند.<br />
<br />
عباس برگشت و بازی را تمام کرد<br />
- منم مث شماها گیام، تازه با آقا پدرام آشنا شدم و قراره با هم زندگی کنیم. دیشب با خودم فک کردم بهتره با دوستای آقا پدرام آشنا شم. بالاخره عیالواری، رفت و آمدم داره دیگه، از در که اومدم تو، خداخدا میکردم که بتونم پیشتون بشینم، اگه ما رو قابل میدونین با مام دوست باشین، کم نمیذاریم واسه دوستامون<br />
<br />
من هرچه فکر میکردم، هیچ ارتباط منطقیای بین ِ یک کبه و کلمهی "گی" و یک قهوهخانه پر از مردهای مرد، نمیدیدم. گیج شده بودم. انگاری رفته باشی پیش ِ اکبر کلهپز، و مشغول ِ تیلیتکردن باشی و یک دفه اکبر آقا که دیروز ازت میپرسید "این کامپیوترهای کتابی چن قیمتن؟" بیاد و بهت بگه "از گوگلریدر استفاده کن، حال میده" گیج شده بودم.<br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: x-small;">قسمت هفتم</span><br />
خواهر ِ عباس روانپزشک است. عباس یک پسر بچهی کوچولوی پنج ساله بوده و در حیاط ِ خانهشان، دم ظهری توی حوض با دوستاش آب تنی میکرده که صدای ِ داد و فریاد ِ مادر و پدراش بلند میشود.<br />
مادر به دست ِ پدر کشته میشود، همان سر ِ ظهری. سر ِ منقل بوده کثافت، تابه از دست ِ مادر افتاده زمین و آقا چرتاش پاره شده. تابه را کوبانده سر ِ مظلوم ِ زن. آهی کشیده و مرده.<br />
عباس را عمو بزرگ کرده و خواهرش را خاله و شوهر خاله. بچهدار نمیشدند، در حق ِ خانم دکتر، مادری و پدری کردهاند. سه تا پسر داشته عمو، عباس هم انصافا میشود پسر ِ چهارمی ولی خُب، چهار تا پسر بزرگ کردن با حقوق کارگری که نمیشود. این هم شده کب عباس.<br />
زیباست لامصب. پسر عمو بزرگه دوازده سالگی تقاش را زده و شده کونی. چهارده سالگی، پسر عمو را نا کار کرده، کشته یعنی.<br />
دل ِ شیر داشته از همان چهارده سالگی. خوش خط و خال بوده و کثافتها را گول میزده و خوبهایشان را تیغ میزده و بدهایشان را میکشته. شده ایلان عابباس. یعنی عباس مار. این لقب را تا مدتی داشته. بعدها دست به کارهای بزرگ و معاملات بزرگ زده و وارد سیستمهای ساقیگری شده و شده کب عباس. معتاد نشده هیچوقت. میدانی که، عشق ِ مادر چیز ِ دیگری است. هیچوقت گرفتار نشده. تمیز کار میکرده ولی میدانی که این کافی نیست. عموی دیگری هم دارد که کلهگنده است و اسلحهبهکمر و دولتی. لاپوشانی میکند. حمایتاش میکند. گاهی فکر میکنم لابد سر و سری هم باهم باید داشته باشند. نمیدانم، شاید هم از روی ِ مردی و مردانگی است این حمایت.<br />
بد جوری عاشق پدرام شده بود و عشق یعنی یک دنیای متفاوت. به گمانم فعل و انفعالاتی که در عاشقی بنیان ِ هستی آدم را زیر و زبر میکنند، به این زودیها شناسایی نمیشوند با این علوم ِ سست ِ بشری. عشق لابد باید جوری شیمی ِ مغز را عوض کند. جوری که به این زودیها شناسایی نمیشود. حوزهاش متفاوت است. انگاری بخواهی ارتفاع برج میلاد را با این خطکشهای کوچک مدرسه اندازه بگیری. خُب درست است که خطکش برای اندازهگیری ساخته شده است ولی نه خطکش مدرسه.<br />
خطکشهای مدرسه برای فروختهشدن ساخته میشوند و جوری طراحی میشوند که بچه که هستی گاهی فکر میکنی اگر آن خطکش را نداشته باشی مرگ و زندگی برای تو یکسان است. همکلاسی، خطکشاش را نشانات میدهد و میبینی که سیندرلا با کدو تنبلاش چهار نعل میروند به سمت خانهی نامادری. هربار که کج و راستاش میکند، اسبها یک قدم به جلو بر میدارند و غنچهی لب ِ سیندرلا یکبار میخندد و یکبار نمیخندد. عشق ِ خطکش به سرت میزند و شب و روز برای ِ داشتناش لهله میزنی. دغدغهات اندازهگیری برج میلاد نیست. علوم ِ سست ِ بشری هم برای ِ فروش ساخته میشوند. هرچه مشتری بیشتر، علم پیشرفتهتر و سیندرلا واقعیتر. با این علم که نمیشود عشقی به بزرگی ِ برج ِ میلاد را اندازه گرفت. هنوز نمیشود.<br />
شیمی مغز عباس عوض شده بود. عاشق شده بود یعنی. سر و همسر داری بالاخره خانواده میخواهد. قوم و خویش باید داشته باشی و برای ِ خودت کسی باشی تا عاشق بشوی و عشقات مال تو بشود.<br />
فضای ِ سنگینی بود. هنوز توی ِ دوگانگی ِ این فضا گیر کرده بودم. این کلمه توی ِ این فضا و توی ِ دهان ِ عباس چه کار داشت. از کجا میتوانست کلمهی "گی" را یاد گرفته باشد؟<br />
تحمل هم حدی دارد. گاهی باید خودت را بشکنی و بپرسی. پرسیدن همیشه درد آور است برای ِ من. من همیشه تمام ِ سوالات را خودم جواب دادهام. یعنی از کسی نپرسیدهام. کسی نبوده که بپرسم. آدم چطور میتواند از پدر، مادر، دوست یا هر کس دیگری بپرسد؟ تو میبینی که کیرات برای ِ پسر بلند میشود ولی پدر با مادر زندگی میکند. دوستاش دارد و جور خاصی صمیمی هستند با هم. میفهمی که این "جور ِ خاص" چه طوری است. خر که نیستی. میفهمی که همان جور ِ خاصی که تو به پسری نگاه میکنی، پدر به مادر نگاه میکند. نمیتوانی بپرسی.<br />
همکلاسی دوستدختر دارد و دخترها برای پیداکردن ِ شماره تلفن خانهات سر و دست میشکنند. یکی/دو بار حرف میزنی زورکی. البته زورکی که نه، بار اول و دوم، دنیای تازهای است و تو خوشات میآید. کمی که میگذرد، جریان، کسلکننده و گاهی خطرناک میشود. حس میکنی که جای اشتباهی ایستادهای. اگر باهوش باشی، همان یکی دو بار ِ اول، همهچیز دستگیرات میشود و این رابطه با دختر به بیرون از تلفن درز نمیکند. باهوش نباشی هم زیاد فرقی نمیکند. ممکن است کمی درد سر بکشی و بالاخره جوری مطلب دستگیرات میشود.<br />
چیزی را که خیلی خیلی بدیهی است نمیپرسند. بدیهی یعنی چیزی که "همه" قبولاش دارند و وقتی تو به بدیهیترین بدیهیات شک داری، چطور جرات میکنی بپرسی؟ این سوال، کنار گذاشتنی نیست برای تو. صورت ِ مساله را پاک میکنی، کمی میگذرد، همهچیز دوباره با یک نگاه، با یک لباس عوض کردن ِ همکلاسی در زنگِ ورزش، به هم میریزد. این سوال پرسیدنی نیست. نمیپرسی. میروی و اگر شانس داشته باشی جواباش را پیدا میکنی و کمکم این در تو درونی میشود که آدمی، سوال نمیپرسد. سوال پرسیدن برای من دردآور است. ولی گاهی باید خودت را بشکنی. پرسیدم .<br />
خانم دکتر بالاخره خواهر ِ عباس است و باید جایی به دردش بخورد در این زندگی کثافت. تسبیح کبهای و انگشتر عقیق و شلوار ِ ششجیب میروند توی ِ کمد و عباس آقا با کت و شلوار سرمهای و پیراهن ِ سفید ِ برقی میرود مطب.<br />
عباس اینها را تعریف میکرد و من رفته بودم توی ِ خودم و خواهرش را میدیدم که چه کینهای دارد از پدر و چه عشقی دارد به مادر. ازدواج نکرده است و هنوز انگشتر ِ عقیق ِ مادر به انگشت، نشسته و هر روز و هر روز سموم ِ عاطفی ِ مردم را بررسی میکند و جوابی برای زنده بودن خودش و عباس و این همه مریض، پیدا نمیکند .<br />
عباس یادگار مادر است. عباس مقدس است. برای ِ کسی که به راحتی ِ آب خوردن آدم میکشد، گفتن ِ این که "من عاشق ِ یه پسر شدم" نباید کار ِ سختی باشد. ولی سخت بوده برای ِ عباس. عرق ریخته، جان کنده، همهی شخصیت کبهایاش را زیر ِ پا گذاشته و با هر جان کندنی بوده به خواهرش گفته که جریان از چه قرار است .<br />
- زینب رف تو خودش. یاد بچگیام افتادم که ننه زهرا میشِس کنار ِ حوض و میرف تو خودِش. سیگارشُ نصفه خاموش کرد تو جا سیگاری، پاشد و پنجرهی پشت سرِش ُ وا کرد. داشتم سکته میزدم پسر. گفتم عجب غلطی کردم. این چه گُهی بود ریخ رو سرم آخه. طاقتم طاق شده بود به حضرت عباس. پاشدم زدم بیرون<br />
من و پدرام و دوستم خشکمان زده بود. این بچهی خطرناک، چقدر میتوانست ساده و بیپیرایه باشد. این شیمی ِ مغز، عجب چیز ِ مرتفعی است. بالای ِ سر ِ پهلوان، تابلو میدرخشید:<br />
در این درگه که گه گه که کُه و کُه که شود ناگه<br />
مشو غره به امروزت که از فردا نهای آگه<br />
سَر ِ شب خانم دکتر ماتیزاش را برداشته بود و رفته بود داش عباس را برداشته بود برده بود شام مهماناش کرده بود. مثل یک روانپزشک ِ رازدار و یک خواهر ِ دلسوز، در ِ انباری ِ دلاش را قفل زده بود و در ِ انباری ِ دل ِ داش عباس را دوتایی باز کرده بودند.<br />
آرام ...<br />
<br />
<span style="font-size: x-small;">قسمت هشتم</span><br />
این یک روند عجیبی است که من مینویسم و اینها نوشته میشوند و تو میخوانی. نمیدانم این تصمیم را چطور گرفتیم و نمیدانم چرا اینطور همهچیز به هم پیچید. نمیدانم این کابوس چطور تمام میشود و نمیدانم تاوان تصمیممان چیست ولی این تصمیمی است که من و دوستانم گرفتهایم. پدرام هم امشب آنجا بود. نشسته بودیم توی قهوهخانه. من و دوستم این طرف و پدرام و عباس روبرو. میترسید ولی خودش هم گفت که چارهی دیگری نداریم. پدرام خیلی کم جدی میشود و وقتی جدی میشود، تو میتوانی بفهمی که موضوع، موضوعِ مرگ و زندگی است.<br />
پیشنهادات عباس عملی نبودند. یعنی عملی بودند و تو بعدها خواهی فهمید که هنوز و شاید همیشه بشر به همین شیوههای عباس عمل میکند ولی من کسی نیستم که بتوانم اجازه بدهم در حوزهای که زندگی میکنم و نفس میکشم، از این اتفاقات بیافتد.<br />
اولین پیشنهاد عباس کشتنِ جبار بود.<br />
- راستیتش، احتمال بهگارفتنمون زیاده ولی اینجوریام نیس که دست رفاقت داده باشیم باتون و پشتتون رو خالی کنیم. آدم مادم زیاد داره این ننهقحبه ولی باکی نیس. مرگ یه بار، شیونم یه بار. یه کثافت کمتر، زمین خدا پاکتر. حالا مام پای این کار بلیطمون ببازه و بریم اونور. قمارُ عشق است داش<br />
هیچ جای شکی نبود که از دستاش بر میآید. باورم نمیشد که قهوهخانهنشینیام به اینجاها کشیده شود. خیلی ساده نشسته بودم توی جمعی که تصمیم میگرفتیم برای آدمکشتن.<br />
از وقتی یادم میآید از قانونهای اجتماعی متنفر بودهام. کسی زده کس ِ دیگری را کشته. کس دیگری تصمیم میگیرد که طرف باید کشته بشود و مثلا با طناب دار باید دخلاش آورده شود. چرا؟ این منطق که همهجایش معیوب است. من از کشتهشدن قانونیِ انسان به دست ِانسان متنفرم. منظورم این نیست که هیچ ممکن نیست که خودم آدم بکشم. اتفاقا بارها اتفاق افتاده که بخواهم خرخرهی کسی را بجوم. حرفم اینجاست که هیچکسی نمیتواند به کس دیگری از این توصیهها بکند. تو چطور میتوانی تمام عوامل موثر در یک قتل یا جنایت را شناسایی کنی؟ هیچکس نمیتواند. هنوز علم بشری برای فروش است که تولید میشود. به فرض که بتوانی همهی عوامل را شناسایی کنی. چطور میتوانی شرایط ارتکاب جنایت را دوباره با تمام جزئیات، دور ِ هم جمع کنی و اینبار جای مقتول را با قاتل عوض کنی؟ مگر حرفِ تو این نبود که میخواهی عدالت اجرا شود؟<br />
مردی ساعت دو نصف شب توی کوچه بوق میزند، از این بوقهایی که یکدفعه برق از همهجایِ بدنات میپراند. زنی در همان نزدیکی، بچهاش سقط میشود از ترسی که یکهو این بوق نابجا میریزد تویِ دلاش. بیا عدالت را اجرا کن. همهی گذشتهی زن را، همهی عواطفاش را، همهی هستیاش را بریز توی همان مردی که بوق نابجا زده، بعد حاملهاش بکن، بعد درست در همان شرایط، ناغافل، بوقی به دست ِ زن بده نصف شبی تا قصاص کند.<br />
دلیل احمقانهشان هم حفظ انسجام جامعه و جلوگیری از هرج و مرج است.<br />
من کسی نبودم که بتوانم این پیشنهاد ِ عباس را قبول کنم. رابطهام با عباس رابطهی استدلالی نیست. من نمیتوانستم خیلی مودبانه همهی دلایل مخالفتم را با قتل و یا قصاص بیان کنم و مطمئن باشم که همهاش را فهمیده است. گاهی فکر میکنم چقدر توی ِ سوءتفاهمها زندگی میکنیم و چقدر مطمئنیم که همدیگر را میفهمیم. یک اطمینان ِتهوعآور که تو را هل میدهد و ارتباط میگیری و زندگی میکنی.<br />
- کب عباس بکش بیرون تو رو خدا. شاید راههای بهتری هم باشه. تو که همه چی رو خون میبینی که داداش من<br />
دومین پیشنهاد، نوشتن شکایتنامهای با راهنمایی عموی عباس بود. همان عموی ِ حامی ِ اسلحهبهکمر ِ دولتی. عنوان نامه این بود: از طرف جمعی از مردم حزبالله<br />
اینطوری، عموی عباس بدون دخالت ما دخل ِ جبار را در یکی از بیابانهای اطراف ِ شهر میآورد و آب از آب تکان نمیخورد. پدرام موافق بود. دوستم هم مردد بود. کار تمیز و بیدردسری بود.<br />
<br />
دوستی رفته بود سربازی، مدام با هم تلفنی صحبت میکردیم. اوایل ِخدمت، مدام از توهینها و متلکهای ارشدها مینالید. یک سال گذشت. ارشد شده بود. روزی زنگ زدم و خوشحال بود.<br />
- با بچهها به یه پایه بوق گیر دادیم و لُختِش کردیم. ارشدی گفتن، آشخوری گفتن، هاهاها ...<br />
دنیا دور ِسرم میچرخید. نالهها و درد و دلهای خودش یادم افتاد.<br />
- آدم ناحسابی، مگه خودِت از همین حماقتهای ارشدها نمینالیدی همین یه سال ِ پیش؟ چی شد؟ ارشد شدی همهچی یادت رفت؟<br />
کمی سکوت کرد.<br />
- بالاخره لازمه. باید یاد بگیره که این چیزا هم هست. من دارم بهش خدمت میکنم. این اومده اینجا مرد بشه. دیر یا زود باید یاد بگیره که زیاد ناراحت نشه<br />
کافی است یک لحظه فکر نکنی و اتوماتیک، جوری که سیستم ِ مردسالار برایت تدارک دیده عمل کنی. همین یک لحظه برای غوطهورشدنات در سیستم کافیست. جذب میشوی و سیستم را فربهتر میکنی و گند و کثافتاش را وحی مُنزل و نعمت میبینی.<br />
عموی ِ عباس، دخل ِ جبار را میآورد و ما هم از این مخمصه نجات پیدا میکردیم و حداقل این یکی به جمع قربانیان جبار اضافه نمیشد.<br />
کبه جبار، بچهباز است. قهوهخانه که میآید، نوچهها پاش بلند میشوند و یکی میز را برایش تمیز میکند و دیگری به ممد اشاره میکند که زود چایی ِ کبه را بیاورد. همه یاالله میگویند و کبه جبار مینشیند. ترس ِ عمیقی را میتوانی در چهرهی نوچهها ببینی. نفرتانگیز است چهرهی کریه جبار. گاهی که نگاهاش میکنم، روباهی در چشماناش میبینم که به طرز موذیانهای همهجا را میپاید و گاهی این روباه تبدیل به گرگی میشود که هر لحظه ممکن است ناکارت کند. ترسناک است این جبار.<br />
بیشتر ِ نوچهها در بچگی زیر ِ دستاش بودهاند و حالا اسم و رسمی پیدا کردهاند در دم و دستگاه ِ جبار. ساقیگری میکنند، دزدی میکنند و خلاصه جوری تویِ این منجلاب دست و پا میزنند. این بچهها، پایین شهری هستند که روزی گیرِ جبار افتادهاند و چشم و گوش بسته وارد این تیپ زندگی شدهاند و من نمیدانم رابطهی جنسی که این تیپی برقرار میشود آیا لذتی غیر از اعمال ِ قدرت میتواند داشته باشد؟ انگار رابطهی جنسی در این سیستم، جوری ابزار ِ کار است و کافی است که ذَکَر، وارد ِ سوراخ بشود و کار تمام است.<br />
هیچوقت نتوانستهام جبار را در حال ِ معاشقه با یکی از این پسرها تصور کنم. جبار مثل ِ یک پشهی ناقل ِ بیماری بچهبازی، همهی سوژههایش را بیمار میکند. هر یک از این بچههای بدبخت تبدیل به یک بچهباز میشوند و این سلسله همینطور ادامه پیدا میکند.<br />
یکی که گیر میافتد و کشته میشود، بقیه که پر از عقدهاند توی ِ زندگی در اینجامعهی کثافت، به چشم ِ یک اسوه نگاه میکنند به آن بخت برگشتهی اعدامی. در صحبتهای قهوهخانهایشان از مردی و مردانگی و ایثار و گذشتاش صحبت میکنند و خیلی احساساتی میشوند.<br />
این احساساتی شدن، جور ِ خاصی است. یکهو خون میدود توی ِ چهرهشان، سرخ میشوند، عضلاتشان منفبض میشود و رگهای گردنشان میزند بیرون. از بیرون که نگاه میکنی، بیشتر شبیه عصبیت است تا احساساتی شدن. ولی من میدانم که احساساتی میشوند. نمیدانم، گاهی اصلا نمیتوانم روابط ِ پایین شهری را تحلیل کنم. روابطی که با ترس و خشونت عجین شده است و در عین ِ حال روشی برای ِ زنده ماندن است. حداقل این است که نوچههای جبار، نان میخورند و مواظب ِ همدیگر هستند.<br />
عموی ِ عباس دخلاش را بیاورد. میشود اسوه و یک بیمار ِ دیگر مینشیند جای ِ کبه جبار.<br />
- درسته، ما هیچ دردسری نداریم با این کار. تمیز و بیسرو صداست. بهمن رو هم نجات میدیم و به قول تو یه کثافت کمتر، زمین ِ خدا پاکتر. ولی خوب، اوضاع کلی که فرقی نمیکنه. افشین یا یکی دیگه از این نوچهها جای ِ اونو میگیره و روز از نو، روزی از نو<br />
استکان را برداشتم و یک جرعه از چای ِ داغ فرستادم توی گلو. گلو کهتر میشود، باید سیگار بگیرانی. عباس داشت تحلیل میکرد.<br />
- عمو ببین، تا بوده همین بوده. ما که ضامن ِ بقیه نیستیم که. تو مگه دردِت این آقا بهمن نیست؟ خوب، منم خوردهحساب دارم با جبار. اینطوری هم من تسویه حساب میکنم، هم بهمن میره پی ِ زندگیش<br />
اگر تا اینجای ِ نامه خوانده باشی، با دیدن ِ اسم ِ دوستت "بهمن" شوکه میشوی. کل این جریان با آمدن ِ بهمن توی قهوهخانه شروع شد.<br />
<br />
<span style="font-size: x-small;">قسمت نهم</span><br />
سر ِ هر ساعت، یک فصل را برایت نوشتم. ساعت نه صبح است. غذای گربهها را دادم و صبحانهای خوردم و آمدم. الان باید مادرش رسیده باشد خانهی مادربزرگ. میگفت مادرش از بس ذوق کرده از این حرف که گریه میکرده نیمساعت. خوب، باید هم ذوق کند. آرزوی چندین و چند سالهاش دارد برآورده میشود. میگوید هر روز با هم حرف میزنند تلفنی و وقتی از سر ِ کار بر میگردد خانهی مادربزگ، ریزریز مینشیند مادر و حرفهایشان را برایش تعریف میکند با ذوق و شوق.<br />
- هی میگم بابا اون کار و زندگی داره، مریض داره، این قدر مزاحمش نشو، گوش نمیده، مادره دیگه، چه میشه کرد<br />
من میدانستم که پدرام گی نیست. البته من روانپزشک نیستم ولی خوب، گاهی باید توهمهایت را جدی بگیری. جدی گرفتم. به بهانهی صحبت در مورد ِ مشکل ِ روحی ِ یکی از دوستانم، آدرس ِ مطب ِ خواهر ِ عباس را گرفتم.<br />
- شما از کجا حدس میزنید که پدرام گی نیست؟ من فقط حرفهای عباس رو گوش کردم و گفتم که یه همچین کسایی هم هستن که گرایش ِ جنسیشون متفاوته. در مورد ِ خود ِ عباس هم مطمئن نیستم که گی باشه. عباس رو بعد از فوت ِاون خدابیامرز، خیلی کم میدیدم. چیزی که عباس ازم خواسته اینه که خواهرش باشم و جوری بیام جلو که پدرام متوجه بشه این پسر، آدم حسابیه، انگار این آقا پدرام خیلی آدم متشخصیه و عباس یه جورایی حس میکنه که کم میآره جلوش<br />
<br />
حین ِ صحبت با من، به طور ِ عصبی و خاصی، ناخنهایش را با هم درگیر میکرد و صدای ِ خشخش ِ ناخنها عصبیام میکرد. نگاهش را از من میدزدید و این برای ِ یک روانپزشک، عادی نبود. چیز ِ دیگری که عادی نبود، برخورد ِ او با همجنسگرایی بود. اوایل که عباس جریان ِ دیدارشان را برایم تعریف کرد، این برخوردِ پذیرا را گذاشتم به حساب ِ خواهر و برادری و این که نمیخواهد با مخالفت، عباس را از خودش برنجاند و بار دیگر از دستش بدهد. اما بعدها که بیشتر دقت کردم، چیزهای دیگری حس کردم.<br />
- خانم دکتر، من بهعنوان ِ یک همجنسگرا، مطالعه زیاد کردم و اطلاعات خوبی در این مورد دارم. البته نمیشه نسخه پیچید واسه مردم، ولی طبق اون چیزایی که من از پدرام دیدم، بیشتر احتمال میدم اون یه ترنس باشه تا گی. اون مدام من و دوستم رو "خواهر" صدا میکنه و خودش رو با هنرپیشههای زن مقایسه میکنه. خودتون میدونید که اینجا چقدر توی ِ این زمینهها اطلاعات کمه و چه خطراتی داره ابراز ِ این گرایشات. راستِش من خودم با این که میدونستم شما با این مساله مشکلی ندارید، دلهره داشتم برای ِ اومدن به اینجا<br />
<br />
من مدام حالت ِ چهرهام را صمیمیتر نشان میدادم و سعی میکردم فضا را تلطیف کنم تا مگر این صدای ِ ناخن و این نگاههای عصبی ِ خانم دکتر، کمی کمتر شود ولی هیچ تاثیری نداشت. جو ِ مسخرهای شده بود. انگار من روانپزشک بودم و این دختر ِ جوان مریض من بود. در یک لحظه جوری نگاهم کرد که من مطمئن شدم چیزی قرار است منفجر شود.<br />
- من لزبین هستم!<br />
همدیگر را پیدا کردیم، به همین سادگی. من نمیدانم مغز چطور کار میکند که گاهی این حرفهای خطرناک، دور از چشم ِ مغز، بیرون میپرند از دهان ِ آدمها و خوشبخت یا بدبختشان میکنند .<br />
دوستم مدتها بود که عاصی شده بود از دست ِ فشارهای خانواده برای ِ ازدواج، طی ِ مطالعاتاش به این نتیجه رسیده بود که همجنسگراها در دورهای از تاریخ در امریکا، برای ِ رهاشدن از فشارهای اجتماعی، این تصمیم را گرفتند.<br />
با هم آشنا شدند در آموزشگاه ِ من. خانم دکتر هم به همین نتیجه رسیده بود. خاله و شوهر خاله میخواستند سنگ ِ تمام بگذارند در حق ِ خانم دکتر و با هر زور و اجباری شده شوهراش بدهند و بعد با آرامش ِ خیال بنشینند و به همدیگر بگویند که چقدر خوب هستند و دختر خواندهشان را بالاخره خوشبخت کردند.<br />
قرار و مدار گذاشتند و شمارهاش را داد به دوستم که بدهد به مادرش.<br />
به تشخیص ِ خانم دکتر، پدرام ترنس بود و درصورتی که میخواست، میتوانست عمل ِ تغییر ِ جنسیت بدهد. جالب بود که عباس خیلی خوشحال شده بود و پدرام را برای این که هرچه زودتر عمل کند، تشویق میکرد. گفتم که، فقط گاهی باید به توهمهایت اعتماد کنی.<br />
من همیشه عباس را، با تمام ِ رفتارهای مردسالارانهاش، گی دیده بودم و بعد از مدتها فکر و بررسی به این نتیجه رسیدم که تنها دلیل ِ اشتباه ِ من، زیبایی ِ خیرهکنندهی عباس بود.<br />
روزگار به خوبی میگذشت و همهچیز آرام بود. دوستم با خانم دکتر قرارهای روزانه داشتند. بیرون میرفتند با هم و در مورد شیوهی ادارهی خانهی مشترکشان صحبت میکردند. و من هم به تو فکر میکردم گاهی. به شبهایمان، به نامههای تو و به آرامشِ همآغوشی با تو.<br />
قهوهخانه بود و صحبتهای دلچسب عصرانه و چای و سیگار. عشوههای پدرام و قُلتشن بازیهای عباس و من خوشحال بودم که وقایع اینطور خوب میآیند دنبال ِهم و متعجب بودم که چرا هیچ اتفاق ِ بدی نمیافتد. دلم شور میزد. نگران بودم که مبادا جریان ِماسماسک تیر باشد و یکدفعه زیر ِ رگبار اتفاقات بد قرار بگیریم که این توهم هم درست از آب درآمد.<br />
دو/سه هفته پیش بود که داشتم میرسیدم دم ِ در ِ قهوهخانه، از دور بهمن را دیدم که داشت با یکی از نوچههای جبار سلانهسلانه میآمد سمت ِقهوهخانه.<br />
تعجب کردم. همکلاسیهای تو همهشان بچهپولدار هستند و من ندیده بودم تا حالا که اینها با بچهسوسولها ایاق بشوند و با آنها بگردند. جوری دلم شور افتاد. فوری پیچیدم توی قهوهخانه و در را پشت سرم بستم. سلام و علیکی با پهلوان کردیم و تا سرم را برگرداندم، کبه جبار را دیدم.<br />
صحنهی خطرناکی بود. معمولا جوری نمیشد که مجبور شویم کنار هم یا حتی نزدیکِ هم بنشینیم. انگار بین ِما دو نفر دیوار نادیدنیای بود که فاصلهمان را از هم نگه میداشتیم و بیگفتگو، این قانون ِ نانوشته بین ِ ما دو نفر حفظ میشد. عباس و پدرام نشسته بودند روبروی جبار و بفهمینفهمی رنگ ِپدرام پریده بود.<br />
خداخدا میکردم که دوستم جایِ دیگری نشسته باشد. اینطوری خیلی راحت میرفتم و با بچهها سلام و احوالپرسی میکردم و آرام و سنگین میآمدم کنار دست ِ دوستم مینشستم. این بهترین اتفاق ِممکن بود. همینطور که میرفتم به سمت ِبچهها، گذری نگاهی چرخاندم ولی اثری از او نبود. عباس با دیدن ِمن لبخندی زد که خیلی معنیها میتوانست داشته باشد.<br />
اولین و بیپردهترین معنیاش این بود که "به گا رفتیم" بلند شد و سلام و احوالپرسی کردیم و جایِ خالیِ کنار دست ِجبار را نشانام داد.<br />
- بفرما بشین داش<br />
اوضاع وخیم بود اما دومین معنیِ لبخند ِعباس میتوانست این باشد که اوضاع آرام است و جبار کاری به کارمان ندارد و خوردهحسابهایمان هنوز مسکوت است و نیازی به گارد گرفتن نیست. من و عباس صمیمی شده بودیم و جوری به هم پیوند خورده بودیم. عباس مرا برادر ِبزرگتر ِخود میدید و خیلی ندار شده بود با من.<br />
بعد از روشنشدن ِوضعیت ِ جنسیِ پدرام، دلیلی نداشت که عباس به دروغهای خود مبنی بر عشقهای سوزان به پسرها ادامه بدهد. کمکاش کرده بودم و اوضاع جوری شده بود که پدرام هم عباس را پذیرفته بود. من مطمئن نبودم به این که پدرام بتواند تنها با یک نفر زندگی کند ولی خوب، رهاشدن از زندان ِاین تن ِاشتباهی برایِ پدرام بزرگترین ِآرزوها بود و امیدوار بودم حقشناس باشد و وفادار بماند به این پسر ِ زیبایِ خطرناک.<br />
ندار شده بودیم با عباس و روزی جریان خردهحساباش را با جبار برایم تعریف کرد.<br />
جندهای بوده که قُرُق ِ جبار بوده و کسی بدون ِاجازهی جبار نمیتوانسته تصاحباش کند. روزی یکی از نوچههای جبار، عکس این زن را نشاناش داده و این هم هوایی شده. دل ِ نترسی دارد این بچه، فیالمجلس آدرساش را خواسته و طرف نیشخندی تحویلاش داده که یعنی زکی. کب عباس غیرتی شده که یعنی من از این یهالف بچه بخورم؟ این بچه را به بهانهی خریدن ِسیگار برده کوچهی پشتیِ قهوهخانه و به زور ِ تیزی، آدرس زن را گرفته. سر ِ شب رفته سراغ ِزن. دو نفر از بچههای خودش را هم برده برای احتیاط.<br />
اینها را که تعریف میکرد، مو بر تنام سیخ میشد. اصلا نمیتوانستم ربطی بین ِ دنیای ِ لذت ِجنسیِ عباس و دنیای ِ خودم پیدا کنم. هیچ نمیتوانستم بفهمم که اینهمه خطر برای یک سکس ِیکشبه، چطور میشود که موجه میشود برای او. نمیتوانستم نتیجهی قطعی بگیرم که آیا خطری به بزرگی درافتادن با کبه جبار، واقعا برای تصاحب ِچند ساعتیِ یک زن ِناشناس است یا جریان چیز ِدیگری است .<br />
نمیدانم مردانگی ِشدید را حس کردهای یا نه. سیستمهای خطرناک برتریجوییِ مردانه در قهوهخانهها نفس میکشند و کسی را که گذری راهاش به قهوهخانه میافتد، بازیاش نمیدهند در این بازیِ خطرناک. مردها روابط خطرناکی برقرار میکنند و از این خطرها لذت میبرند. زندگی میکنند. کسی که بیشتر خطر میکند، مردتر است و رئیستر.<br />
عباس با زن خوابیده بود همان شب. جبار نوچههای عباس را شناسایی کرده و تق ِیکیشان را زده بود. یعنی روزی این نوچهی عباس را جایی کشاندهاند و کاراش را ساختهاند.<br />
تو شاید هیچ وقت نتوانی بفهمی که تجاوز گروهی برای یک بچهی نوزده ساله یعنی چه و بعد از این اتفاق این بچه به چه چیزی تبدیل میشود.<br />
من اما اینها را هر روز میبینم. میآیند و میروند و بزرگ میشوند. زندگی میکنند اما این را هم میدانم، شبها که تویِ رختخوابشان میخوابند، چطور فکر میکنند، با چه چیزهایی دست به گریبان میشوند و میدانم که بالاخره پیروز میشوند یا نه.<br />
کار ِاین بچه را ساختهاند و خبر به عباس رسیده و رگ غیرتش ورم کرده و پیغام داده به جبار که "بیا ببینیم همو اگه مردی"<br />
این پیغام یعنی این که جایی دور افتاده قرار میگذارند و با نوچههایشان میروند و قمه و قمه کشی و بالاخره یکیاش و لاش میشود .<br />
کبه جبار قبول کرده و قرار گذاشتهاند ولی روز ِقبل از قرار، خبر رسیده که محل ِقرارشان لو رفته، یعنی خبر به کلانتریِ محل قرارشان رسیده.<br />
آدم که سرش گرم ِکتاب و درس میشود، نمیفهمد که دور و برش چه خبر است. من هم باور نمیکردم آن اوایل ولی امروز میدانم که زیر ِ پوست ِهمین شهری که من و تو در آن دم از فرهنگ و تمدن شش هزار ساله میزنیم، چهها میگذرد و مردم واقعی، چطور زندگی میکنند اینجا.<br />
بعد از آن لورفتن، مساله را مسکوت گذاشتهاند و روزگار چرخیده و رسیده تا به امروز.<br />
- بشین دیگه داش، چرا نمیشینی؟<br />
جبار بود این بار. خودش را کمی تکان داد و اشارهای کرد، یعنی این که مجبوری بنشینی و چارهی دیگری نمانده.<br />
عباس رو بروی ِ جبار نشسته بود و پدرام بغل دست اش. کنار ِپدرام برایِ دو نفر ِدیگر هم جای خالی بود ولی نشستم روبرویِ پدرام، حال ِجبار عادی نبود. خمار بود و چشماناش پیالهی خون. معلوم بود که نئشه است و این، اوضاع را وخیمتر میکرد.<br />
تا خواستم کمی خودم را جمع و جور کنم و سیگاری بگیرانم، در ِقهوهخانه باز شد و بهمن و آن پسر وارد ِقهوهخانه شدند. خشکام زد، اوضاع نمیتوانست بدتر از این بشود.<br />
بهمن برایِ بار اول بود که میآمد قهوهخانه. یکراست آمد طرف ِمن. انگاری گربهای مادراش را بعد از دو سه روز بیمهری روزگار، پیدا کرده باشد. منگ بودم. چارهی دیگری نبود. بهمن کنار ِپدرام نشست و آن پسر، بغل دست ِبهمن.<br />
- چه لُعبتیه داش ... دوستته؟<br />
صدایِ وحشتناکِ جبار بود که خونام را در رگهایم منجمد کرد.<br />
<br />
<span style="font-size: x-small;">قسمت دهم</span><br />
نوشتم تا مگر بتوانی با من بیایی و زندگیام را تو هم کمی زندگی کنی. مگر بفهمی که پارهشدن ِنخ ِتسبیح چطوری است و بفهمی که علوم ِ سراسر کشک ِ بشری، فقط برای کج و راست کردن و تماشایِ غنچهی لب ِ سیندرلا به درد میخورند.<br />
دوستیمان سراسر سکوت بوده و میدانم که بهمن را چه قدر دوست داری. تو تنها کسی هستی که معنای ِ دوستیِ بیکرانه را میدانی و نخواستی که اسیرم کنی و نخواستم که اسیرت کنم. بهمن اگر اینجایی برود که جبار خواباش را دیده، نه تو بهمن را خواهی داشت و نه من تو را. گاهی باید وارد ِاین سیستمهای گند بشوی و نشان بدهی که تماشاچیها هم گاهی میتوانند گُل بزنند.<br />
نوشتم که فردا اگر نباشم بخوانیش. نوشتن شاید تنها کاری است که قبل از مرگ باید برایِ عزیزانات انجام دهی. تکههایی از وجودات را میگذاری لایِ سطر به سطر ِ نامه و هر بار که میخوانداش، انگاری زندهات میکند و روبرو میشوید در بعدی دیگر، در حوزهای دیگر، حوزهای درونیتر و لطیف تر.<br />
ساعت نزدیک به یازده است و من بهشدت نیاز به خوابی راحت دارم. عصری همراه ِعباس میرویم سر ِ قرار. نمیدانم چطوری این تصمیم را گرفتیم ولی میدانم که چارهی دیگری نیست.<br />
عصر قبل از قهوهخانه، با دوستم رفتیم مطب ِزینب. او در جریان ِکل ماجرا هست.<br />
این نوشتهها را میگذارم تویِ وبلاگی و آدرس و پسورداش را میفرستم برایِ پدرام. بهمن، پدرام را میشناسد و اگر روزی من نبودم، این نوشتهها به دست ِتو خواهد رسید.<br />
<br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><b>گیلگمیشان منتشر کرده است</b></span>:<br />
<br />
<span style="font-size: x-small;">ذهن دگرجنسگرا زده مقاله مونیک ویتیگ</span><br />
<span style="font-size: x-small;">All of a Sudden, We’re Here شعر ساقی قهرمان</span><br />
<span style="font-size: x-small;">بستنی شعر الهام ملک پور</span><br />
<span style="font-size: x-small;">کتاب خور شعر الهام ملک پور</span><br />
<span style="font-size: x-small;">حرف اول شعر کورش زندی</span> <br />
<br />
No part of this book may be reproduced or utilized in any form or by any means, except for review purposes, without written permission from the publisher and/or author.<br />
<br />
Copyright © 2010 by Gilgamishaan Publishing.<br />
<br />
ISBN: 978-0-986-5090-3-2<br />
Published in Toronto, Canada<br />
Gilgamishaan Publishing<br />
<br />
Publisher’s Cataloguing-in-publication Data<br />
Khasteh, Khashayer.<br />
Ghahveh-khanhe<br />
1.Persian Literature, Persian Short Story --- 21th Century<br />
1. Title<br />
PK 6561.Y34S39 2010</div>Ketabkhaneh Degarbashhttp://www.blogger.com/profile/10084207466319457038noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7153275793567409316.post-9591157843162888952010-07-28T17:07:00.000-07:002013-01-02T10:03:18.652-08:00بــســــــــتنی - ال... - متن کتاب<div align="right">
<br />
<div style="text-align: center;">
(<span style="font-size: x-small;">شهریور ماه یک هزار و سی صد و هشتاد و شش – اسفند ماه یک هزار و سی صد و هشتاد و هفت)</span></div>
<br />
<br />
¥<br />
برای همیشه هست<br />
شا توت ها و درخت کهن<br />
<br />
در هر آتش فرو می نشاندم<br />
تمنای خروج از مادر ها یم<br />
<a name='more'></a><br />
.<br />
نقاب شان را بر می دارند و چشم ها یشان رنگ عسل است<br />
در های کنترل<br />
خروج از حریق طعم های آفریقا<br />
.<br />
<br />
این کدام دوام است باز شد هر زبانه ا ش<br />
با اشتراک هر نام گذاری اش وقتی قرص ها یم را کنار بالش م می گذارد<br />
و چشم ها یم که می بوسد . . . . کدام مسیر را پارو زنان خسته می شود<br />
<br />
.<br />
امتحان کنید . . . . حتا اگر بگویید به امتحان ش نمی ارزد<br />
آن سوی مه<br />
هر دره اوج می دهد و<br />
تا خاکستر بعدی دوام بیاورم<br />
مدام م مست می دارد که این حرف ها دیگر برای شما گفتن ندارد<br />
تلفن های همگانی شعله می دهند . . . . به تمامی<br />
گفتن ندارد<br />
<br />
.<br />
هر کدام از ما پیامبر شد<br />
رفت به سمت ملت ش<br />
کتاب آورد و . . . . شعله کشید بر آتش<br />
پارو زنان . . . . خسته . . . . . به سمت درهای کنترل<br />
.<br />
شما که می دانید<br />
ولی او اخم می کند<br />
به سمت مادر ش بر می گردد<br />
هر کدام از ما<br />
<br />
<br />
<br />
¥<br />
دوست دختر م هم سن تو ست<br />
مادرم هم سن تو ست<br />
تو می خواهی . . از من . . کدام شان . . . . هستی ؟<br />
.<br />
نقش های اسلیمی را دوست ندارم<br />
کوچه های پا منار را دوست ندارم<br />
و لکن لحاف چهل تکه را از تو می خواهم<br />
عصر های پرسه ها یم را دوست دارم<br />
و هر دختری که با تو فرق می کند را دوست دارم<br />
هر دختری که می گوید با تو فرق می کند<br />
.<br />
تصمیم گرفته ام بالش های پر قو بخرم<br />
ولی گران تمام می شود<br />
<br />
<br />
<br />
¥<br />
می دیدم که گوسفندی تمام شلغم ها را خورده بود<br />
وقتی فاجعه هویدا شد<br />
مربع کج راز ماندگاری معبد ها بود<br />
پرنده ی سرخ سه پر داشت که هی می افتادند . . . . . روی زمین<br />
اتوبوس که می گذشت چشم ها یی تقدیم می شدند<br />
چه خوب داشتم شان<br />
با چشم های من هر صبح بیدار می شد<br />
.<br />
و آب از هر سو روانه بود<br />
.<br />
صورت های موزون و ریش های بلند<br />
چه تصادفی ست دوست حلزونی من<br />
آن بدن نرم<br />
صندلی های شماره دار<br />
بعد آب ریختند رو ی مان و ما فکر کردیم آتش خواهیم گرفت<br />
شناخت اسلحه . . . . وقتی آسیب نمی رساند<br />
تکه های کیک<br />
.<br />
بعد پرنده ی سرخ روی دوش خندید<br />
دست ها یم افتاد<br />
و من به بخش مراقبت های ویژه اعزام شدم<br />
.<br />
باید به جانب معبد هدیه می فرستادم<br />
تا پر های سرخ روی دوش من بخندند<br />
.<br />
لحاف را روی صورت م می کشیدم تا مطمئن شدم همه چیز رو به راه است<br />
<br />
<br />
<br />
¥<br />
به آب نگاه می کنم که غرق می شود<br />
لباس زنانه چشم نواز است و خواستنی<br />
وقتی طناب نیست<br />
وقتی حتا حماقت هم نمی تواند باشد<br />
برای چنگ زدن به آن همه گل<br />
شکوفه های روی دریاچه<br />
اخم می کند<br />
هیچ کاری برای خودش انجام نمی دهد<br />
حتا به آب هم نگاه نمی اندازد<br />
این که من بلد نبودم برقصم<br />
حتا لباس هم به تن م نزدیک نیست<br />
درس ها یی که خوانده ام<br />
اشتهای نباتی ام برای مهیا کردن تکه های گوجه فرنگی<br />
تنهایی ام بس است<br />
ریشه نمی دواند<br />
<br />
<br />
<br />
¥<br />
شهر های دور و نزدیک هم راه م بودند . . . . . می دانستم<br />
در کوره راه های منتهی به نبض های هستی بخش<br />
به زیر افکنده<br />
.<br />
شامی خانوادگی در حضور ریش سفیدان و نوبالغ ها<br />
فلوت را همین جوری گرفته بودم توی دست م<br />
و قاشق توی دست دیگرم بود<br />
عادت داشتم با دست راست م بنویسم . . و با دست چپ م غذا بخورم<br />
چه طور توانسته بود هشتاد و اندی سال دوام بیاورد؟ . . . . نمی دانم<br />
چه طور این بیست و پنج سال را از سر گذرانده بودم؟<br />
.<br />
به شعله های آتش نگاه می کنم<br />
در شلوغی بازار به دنبال میخ های پنج سانتی متری می گردم<br />
شب را به صرف شام خواهم گذراند<br />
دوباره زمستان می رود . . . . . . و بهار خواهد آمد<br />
<br />
<br />
<br />
¥<br />
شب است که می آید و می رود<br />
لباس م تن م را می پوشاند<br />
دست هایش که باز می مانند<br />
دست هایش دانه های زیتون است<br />
ولی شب است<br />
خون م که می دود زیر پوست م یخ در بهشت است<br />
رودخانه ای در جاج رود است<br />
بعد هم طبل می زنند و دور آتش دور آتش قبیله ی من است<br />
می گویند آذوقه ی آتش لباس های من است<br />
همان بلوز زرد که خیلی دوست ش دارم<br />
آه جوراب های عزیزم<br />
.<br />
ولی چه می شود مگر؟<br />
بچه شصت ش را می مکد<br />
.<br />
مثل شب زیر پتو توی خودم جمع می شوم<br />
برای جوراب هایم گریه می کنم<br />
آه شب عزیز من<br />
Take care yourself<br />
<br />
<br />
<br />
¥<br />
بعد فکر کردم که چاقویی دست م است<br />
فکر کردم همان چاقویی که پشت م بود<br />
چه خوب بود تیغ پدرم باشد<br />
مویی نبود در میانه ی ما<br />
چشم م را که در آورد<br />
فهمیدم با یک چشم می توانم نجیب تر زندگی کنم<br />
حتا دو چشم هم چیز عجیبی نیست<br />
با حرکت بعدی یک مسافر قبیله بود<br />
.<br />
یک تن می توانست جواب تمام سوال ها یم باشد<br />
آسمان البته آبی بود<br />
ولی نشست دست های به چشم ها یم آلوده اش را<br />
جیب ها یم را گشتم<br />
برای خاراندن ش پوست کرگدن پوشیدم<br />
گفت<br />
دوستی چیز غم ناکی ست<br />
.<br />
گفت نمی شود اصلن از آب<br />
فقط گاز زدن ساندویچ روی نیمکت تخت خواب مان می کرد<br />
قول دادم یک کلمه هم از آن چاقو نگویم<br />
نمی گویم<br />
وقتی نگاه کردم<br />
فکر کردم پدرم مویی ندارد اصلن<br />
پس می توانست تیغ خود تراش باشد<br />
توی دست م لرزید<br />
ولی من مصمم بودم<br />
فکر کنم به اتفاق بعدی<br />
.<br />
من پسر بودم<br />
شاید وقتی فکرش بیاید<br />
حالا مو ها هر چند<br />
هر جا زندگی ست میانه ی دست ها<br />
زنی کامل در کنار پسر م لالایی می خواند خواب ش کند<br />
می بیند همان که پشت سرش بود حالا توی دست ها یش دارد بازی می گیرد<br />
فکرش را که می کنم اسب ش سفید بود<br />
میان ابروهایش دو کوه بود<br />
روی تن ش که بود . . . .<br />
. . . . زردی روز بود<br />
قرمزی دور چشم ها یم بود<br />
چمن بود که دیگر روی نیمکت ننشینم<br />
شکاف بود<br />
بعد اتفاقی افتاد<br />
من زن کامل بودم<br />
من کف روی آب جو بودم<br />
من کفش آدیداس بودم<br />
.<br />
زرده ی تخم مرغ شل بود<br />
قوی بودم و خوب دوام آورده بودم<br />
<br />
<br />
<br />
¥<br />
سعی می کنم بچه باشم<br />
لبخند بزنم<br />
وقتی خشتک م را بر می دارم و جای دیگری پهن می کنم<br />
اصلن به هیچ طرف نگاه نکنم<br />
هیچ اتفاقی هم که نیفتاده<br />
و قبل ش هم بستنی خورده ام<br />
قبل ش هم با اتوبوس رفته ام کتاب خانه ی ملی<br />
هر طرف<br />
افاقه نمی کند . . بزرگ نمی شوم . . بزرگ خطر دارد . . .<br />
چگونه می رود بالا<br />
بادکنک سفید توی ابرهای مرد شلوار پوش<br />
ببین بزرگ می شود<br />
چشم کار می کند . . . . چشم<br />
وقتی موهای بلند خرما یی<br />
ماهی شور می دهد این آتش<br />
دریای جنوب می دهد<br />
با اتوبوس می رویم<br />
<br />
<br />
<br />
¥<br />
به دام که می افتم<br />
فکر می کنم ساعت هشت و نیم صبح است باید بروم امتحان بدهم<br />
بعد فکر می کنم مثل خرداد یک هزار و سی صد و هشتاد و شش خواب مانده ام<br />
فکر می کردم ساعت هنوز هشت و نیم نیست ولی بعد فهمیدم ساعت از هشت و نیم هم گذشته است<br />
.<br />
رفتم شاید گریه کنم من که اشک ندارم<br />
ولی گفتند امتحان تمام شده است<br />
من گریه نکردم<br />
رفتم کافی نت . . با دوست دخترم چت کردم<br />
و بعد هم آمدم خانه فکر کردم خیلی ناراحت ام فحش دادم به ساعت موبایل م<br />
بعد هم دراز کشیدم و به دوست دخترم فکر کردم وقتی می توانست موهای قشنگی داشته باشد ولی نتوانستم بخوابم<br />
.<br />
حالا که خرداد یک هزار و سی صد و هشتاد و هفت است می توانم به همه ی این ها فکر کنم<br />
و فکر کنم هیچ اتفاقی نیفتاده است<br />
انگار نه انگار<br />
.<br />
به خرداد سال دیگری فکر کنم<br />
سالی که برادرم را پیچیده در پتو به خانه آوردند<br />
گنجشک هی گریه می کرد و هی شیر می خورد<br />
و من نمی دانم خوش حال یا غم گین بودم<br />
امتحان نداشتم و روزها به گنجشک قرمز نگاه می کردم و روزهایی هم به گنجشک سفید که هم را گاز می گرفتند<br />
به علی زنگ می زنم و علی می گوید تولد یاور است<br />
فردا شاید گریه کنم<br />
فکر کنم هیچ اتفاقی نیفتاده است<br />
<br />
<br />
<br />
¥<br />
آن روز به جای «پسر م» اسم می گذارم<br />
روزی پسر م به تمام مرد ها سلام می کند<br />
آرش می گفت سبزی فروش ها سکه های تمیزی دارند<br />
تابلوی نقاشی نمی تواند که زن نباشد سکه های تمیزی دارد<br />
برای مرد کردن پسر م<br />
شنیده بودم حیوان عجیبی ست وقتی سر در می آورد<br />
تمام مرد ها یی که می بیند معرفی می شوند<br />
به خرطوم فیل در حیات آب می پاشد<br />
آرش می گفت عصبانی است وقتی ماهی تابه بی کار می ماند<br />
.<br />
اگر ماهی های زیادی صید کنیم<br />
همان قیمتی ست که خریده ایم<br />
حرف رکیک است برای مرد بودن کجای تو ام پاشیده می شود<br />
هم خود کارها خوب بودند و هم . . هم زهره می خواست برود<br />
رفتن هم<br />
اگر ماهی های زیادی صید کنیم<br />
آرش اسم کتاب ش را پرسید ولی من نگفتم عصبانی ام نگفتم وقت ندارم نگفتم . .<br />
آرش پرسید گفتم زیر پل نمی شود<br />
گفت عصبانی ام<br />
.<br />
به آکواریوم دست می کشد<br />
انباشتگی آمونیاک و کندی حرکت<br />
و اگر چند نفر بودیم اسم های زیادی داشتیم<br />
چند نفر که بودیم و اسم های زیادی نداشتیم<br />
مثلن یک وقت ها یی اسم می شد و من هر روز حاضر ش می کردم<br />
به جای «پسر م»<br />
مثلن یک وقت بود که می شد اگر ماهی صید می شد اگر اسم به خاطر من کم تر می شد اگر به خاطر سبزی ها به خاطر «پسر م»<br />
.<br />
.<br />
سلول ها<br />
رویایی در سر داشتم<br />
تیغ کند است<br />
برای من که سایه ندارم<br />
با کسی حرف نمی زنم<br />
به این دلیل که سایه ندارم<br />
آن ها هم سایه ندارند<br />
بوق ماشین ها از کیلومتر ها به گوش می رسد<br />
.<br />
.<br />
دور ها که روی میز فنجان های قهوه ی سرد و کلمه<br />
چیزی نداشتیم توی جیب ها یمان<br />
کسی از ما خواست متبرک شویم<br />
خرطوم ها یی در این حیات شاشید ند و گوش ها یمان کر شد<br />
آرش می گفت میز گرسنه است اگر نتوانیم فرار کنیم<br />
و آن روز بود که اسم همه ی ما آرش بود<br />
حاضر شدیم تا از پنجره پرت کنیم آن چیز ها یمان را<br />
همان روز که اسم همه ی ما<br />
یکی گفت آمین!<br />
.<br />
سخت است<br />
روی یخ های قهرمانی جهان<br />
وقتی شاش ت بگیرد و نتوانی روی یخ . . . . . متوجه هستید؟<br />
.<br />
به تن م سرایت نکند<br />
و زخم های من عمیق بود<br />
و تیغ من کند بود<br />
کلمه که کم نداشتیم<br />
و بعد هم نمی دانم چرا خواب نمی روم<br />
امتحان خوبی بود<br />
<br />
<br />
<br />
¥<br />
کرم ها خوب بودند هر گوشی تلفن سمت می خواست به سمت آغوش م نداشتم ش یعنی دقیقن نداشتم ش نبود هزار پرده دری از این جهت مراقب باشند بر نخوری به در به دری ولی باز هم زرد های زیادی در هر زمان زمان می کشید من را سمت سمت کلبه ها کرم نبود وقتی پوششی جز احتضار نبود نبود درهای کنترل نبود سر در هزار پای آبستن نمی توانست نمی خواستم بپرسم ولی جواب آمد کوه را بردار و برو گفت کوه سمت می دهد آتش هر پاکی کلمه ماهی نخواستم دیگر نخواستم میان جوب های فرعی و نخواستم ولی پتو های زیادی ببر می دهند من راه های زیادی ببر شدم تمام عمر می خواستم نمی خواستم از دهن بیفتد ولی کارت های اعتباری ولی مسافر میان راه ولی کسی بود مراقب احوال م باشد درد کلمه درد معانی می دانست می دانست از هر طرف ابرهای زیادی هی لیوان بشوی بریزند توی ت هی آب بپاشی این ور و هی توپ بریزی میان زمین گل بشنوی که یعنی ساده اند هر بازی کلمه بازی نداشت زبان من باز می خواست برود پاشیده می شود اسم های معما فاحشه نخواستم در دست های عاشق م نخواستم اسم بیاورد نمی فهمم نمی توانم از هر در پلی بسازم سخت می شود مجبور می شود دروغ بگوید و بعد هم بعد هم بعد هم مگر می شود رفت می شود رفت دست شست در حضور استکان در حضور و ندا آمد بردار بردار ما مائده خواستیم و شب ادامه ی شب های پیشین است تمتع هر سلول در بخار اکسیژن نبود میان دست هایم نمی خواستم بیفتد بهتر است ادامه ی ورد های خدایم باشم بهتر است در آستین بیاندازم و مورچه ها گفت ولی نمی شد راه های مسیر دعا کپسول اکسیژن گفت بردار این عصای تو ست گفتم ش هیس گفت باشد که خواب می آید ولی ابرهای زیادی<br />
<br />
<br />
<br />
¥<br />
تاریک می شوم<br />
دروازه ی خودم<br />
سکوت مشت می شود<br />
خودم جنازه ام<br />
در هزار تو<br />
تو به تو می گویی شب به خیر<br />
حرف می زنم<br />
از اشتها<br />
از اشیا<br />
حرف می زنم<br />
دست روی دست<br />
ساندویچ مغز<br />
.<br />
گاه ی که اسم ها در می روند<br />
می روند خودشان را گم کنند<br />
.<br />
می روند زیر پتو<br />
می روند زیر کلاه<br />
.<br />
.<br />
من مرد نیستم<br />
چند تا اسم دارم<br />
آن ها هم مرد نیستند<br />
آن ها هستند که من بزرگ شوم<br />
روی پله ها که می روم<br />
"دسته گلی میان در"<br />
چاقویی که در آن سیب گیر کرده مال من است<br />
.<br />
کاش می دانستم کاملن عریان ام<br />
پوست م را می پوشم<br />
هر چیزی مال من است . . . . روزی تنها می ماند<br />
.<br />
او از دو راه به باز شدن سمت می دهد<br />
یعنی این که ویلون روی آرشه ی خود خم می شود<br />
.<br />
دست می کشم به هر آتش در مدار اکسیژن<br />
تا انگشت کنم در سوراخ هر معجزه<br />
با دست های کاملن باز<br />
با سری به اقتضای همین لب<br />
لب می شود مدام<br />
بی آن که باز کنم بسته در زمینه ی آبی<br />
.<br />
در دهان دیگری ست این که حرف می زند م<br />
در آن حفره باز می گردد به پشت<br />
سر بر می گردانم به انتهای کوچه ای<br />
کوچه در نهایت ش گل می گذارد توی دامن م<br />
.<br />
.<br />
به زیر برگردیم<br />
به نقاط گرم و لزج در میانه ی رود ها<br />
بگذار نترسم از تو و جاذبه ی ماه<br />
از زیبا بودن<br />
از خالی شدن تن در تاریکی کلمه<br />
.<br />
حالا زیر باران می ایستم و به شیشه دست می کشم<br />
این شیب های محیطی روی خطی از فضا<br />
باید مدام روی کشیدن آینه مکث کرد<br />
.<br />
بگذار روی تن م نقش ماهی ببینم<br />
دندان های ریخته توی سینیِ ماه<br />
شاد باشم به خاطر دست های بزرگ<br />
.<br />
به طرز خطر آفرینی غذای بادمجانی در ته م آماده می شود<br />
درست به همین خاطر است این که چگونه می شود روی بره راه رفت<br />
دردم نمی خورد به جایی که اندازه اش نمی رسد به جای من<br />
مگر دردهای تحتانی<br />
مگر زاویه های کبود<br />
آب عمیق<br />
<br />
<br />
¥<br />
از خود ت بیش تر<br />
داشتم به دماوند می پرداختم<br />
رنگ بر می داشتم<br />
ابر روی سوزن ش . . . لب<br />
این زمستان<br />
این تابستان<br />
این بهار<br />
داشتم<br />
.<br />
.<br />
پدرم را تمام شد<br />
سبک روی تن م<br />
به تنهایی<br />
بار انداز، دود کش ها و سنجاب روی درخت<br />
دود کش ها<br />
.<br />
.<br />
خداوند! من پدر نیستم. من پسر نیستم. نباشم. لطفن نباشم. خداوند بهتر است بهتر است شاید بیش تر بیش تر از این همه بیش تر از خود ت بهتر است<br />
پای کوچکی در میان جمع . . . . زبان باز می کند . . باز می شود . . بانک صادرات<br />
وقتی از کوچه می گذرم . .<br />
.<br />
.<br />
هزار و سی صد و نود و یک<br />
.<br />
فقط هوا بوی عرق گرفته بود<br />
<br />
<br />
¥<br />
اشتباه من در انتخاب جنین م بود<br />
دقت چشم با هر لیزر پاک می شود<br />
دو قلو های منجمد توی شیشه های نمکی باید برای من بس باشد<br />
برای هر نفر به سوی مادر ش باز باشد<br />
وقتی نطفه ام پرت شد و وقتی خون م جواب انگشتر نمی داد<br />
آتش قبیله روشن است همه چیز برای زبانی دیگر قهوه و شکلات هوای این زمستان<br />
می توانم ببوسم ش<br />
می توانم در هر آتش شکاف بردارم<br />
گل های ساده ای از مزار خود باشم<br />
شروع کنم دوباره شروع کنم<br />
.<br />
.<br />
به اشتهای کنجکاوی ام اراده می دهم<br />
به سمت های صورتی و بلوز بنفش اجازه ی عبور می خواهم<br />
هر گوشه چشم باز کنم برای محیط نا محرم<br />
حضور می دهم . . . . عبور می دهد . . . . ثانیه خالی ست<br />
نفس می کشم . . . . نفس<br />
.<br />
طعمه ی عقاب روی سر مرد بیابان گرد<br />
میز عصرانه آماده است<br />
لباس های گرم بچه گانه هم آماده است<br />
پسر م کیف ش را بر می دارد<br />
پسر ش بود آن که از جنین من ترسید<br />
رفت تا چاله ای حفر شود<br />
میان اطراف م ابر کوچک میل باریدن دارد<br />
به او اطمینان می دهم همه چیز رو به راه است<br />
سه شمع می خرم<br />
سه تا شمع . . . . یکی صورتی . . . یکی نارنجی . . . . . یکی بنفش<br />
این طور بهتر است<br />
این طور گمان می کنم که این طور بهتر است<br />
گمان می کنم که خوابیده است او و دوست دارم به چشم های بسته اش نگاه کنم<br />
.<br />
آب معدنی و یک دست شو یی دو نفره<br />
تمامی امکان ها به صندلی چسبیده است<br />
اجازه ندارد بلند شود<br />
اجازه ندارد سلام کند<br />
اجازه ندارد شمع های تولدش را فوت کند<br />
با هم به آسفالت می رویم<br />
دوست دارم بگوید دوست م دارد<br />
دوست دارم به من سلام کند<br />
ولی اجازه ندارد<br />
پسر م کیف ش را از زمین بر می دارد<br />
کلاهی برای روزهای ابری خریده ام<br />
من دارم می روم به مدرسه<br />
من دست کوچکی را در دست گرفته ام<br />
او من را به سمت ماشین های کوکی می کشد<br />
دیر می شود<br />
باید برویم<br />
می ترسم از این که دست ش پاره شود<br />
ولی او اجازه دارد<br />
به او اجازه داده ام هر زمان خواست پاره شود<br />
من برای او شمع می خرم<br />
باید برای او کفش نو بخرم<br />
باید هشت ساعت در روز کار کنم<br />
بعد بیایم خانه شعر بنویسم<br />
و مشق بنویسم<br />
.<br />
.<br />
.<br />
اشتباه من است تا بلند شوم<br />
بلند شوم به مکان دیگری پاره شوم<br />
اجازه می خواهم بلند شوم<br />
اجازه می خواهم سلام کنم<br />
می خواهم دست کوچکی را هر صبح به مدرسه ببرم<br />
همه چیز رو به راه است<br />
وقتی ما تمام یک روز را به دنبال لباس گرم می گردیم<br />
امتحان سخت<br />
<br />
<br />
<br />
¥<br />
باران که می بارید باران مرد های بدوی که بارید کاپشن آبی چتر خوبی بود سر پناه خوبی بود و مرد گفت که سرد نیست گفت که سردش نیست ولی هوای من سرد بود می دانستم اشتباه می تواند باشد آن وقت که رازهای دو نفره تبدیل می شوند به رازهای سه نفره دیگر تختی خالی نمی ماند بستری شوم شماره ها یی دزدیده می شود مثلن شماره ی صورت من هی می گویم من این جام باور نمی کنند می گردند پیدایم نمی کنند باز هم می گردند ولی به من گوش نمی دهند دست ش را حلقه می کند می آورد پایین مورچه ها توی صفی نمایش زیبایی دارند می ایستند لبخند می زنند و به آهستگی جایشان را به بعدی می دهند باز هم بعدی باز هم بعدی فیلم دیگری می بینیم در سینمای خانگی بیست و هفت اینچ ابعادش را حفظ کرده ام ده سانتی متر ترس من است که دارد بخار می کند هر حباب شیشه را و اتاق یخ می زند از وسط نیمکت رو به روی پنجره بزاق سگ است یقینن پارس می کند شنیده میشود ولی سوت نگهبان پارک می خواهد بگوید بخوابید دوستان این جا امن است و امان است من که دارم یخ می زنم خوب است یخ خوب یخ روی قله های من یخ روی صورت م بچه هی فریاد می زند به من بده می خوام من می خوام من می خوام ولی نمی گوید چه چیز را ولی هی اشک می ریزد خودش ناراحت است که می گوید ناراحت می شود کافه های زیادی در این شهر کافه های زیادی می توانند بروند مولوی سماور بخرند می توانند برای این بچه بستنی سفارش بدهند بستنی شکلاتی و مرد می گوید سرد نیست مرد می گوید سرد نبوده است مجبور است برود توی اتاق خودش مجبور است بخوابد توی تخت خودش مجبور می شود دهان بانو را بو بکشد او می خواهد به او بدهید تا این قدر نگهبان پارک نگوید که هست مرد هست همه چیز هست همیشه هست تا بیاید و چیزهایی را ببرد من ندارم ش من گریه نمی کنم من نمی خواهم نمی گویم می خواهم ولی می دانم چه چیز را به حفره می برم گوشی موبایل م را می فروشم تا یک اسب بخرم بعد دیگر صدا نمی آید که بگوید مال من است که بگوید من می خواهم به این بچه یک بستنی بدهید بگذارید قدم بزند بگذارید من شباهت عجیبی به ادوارد دست قیچی دارم این مرد من که چیزی نخواستم دنیایی هست که می گوید مال من نیست نگهبان پارک می گوید کاپشن های زیپ دار پارس سگ را بلندتر می کنند پس یک تابلوی سبز به ما می گوید این کاپشن مناسب صدای سگ نیست و مرد می گوید هوا سرد نبوده است آن کلمه قید بود کلمه که می خواست بردارد بریزد روی ظرف بستنی بعد هی موبایل من آنتن نمی دهد حصار می کشم صبر می کنم بیاید سهم ش را ببرد موبایل م را باید بفروشم تا این بچه هی اشک نریزد بستنی بخورد و مرد که می گوید حتمن گرم شده است هوا آن کلمه قید بود ولی او گفت که مفعول بی واسطه روی چمن نوشته است لطفن اسب نخرید ولی بچه دارد گریه می کند ده سانتی متر راه بی پایانی ست کلمه قید بود می دانستم اشتباه است باید اسب می خریدم باید ولی تابلوی پارک باید یک صندلی پیدا کنم فقط اجازه می گیرم بعد حرف می زنم بعد کسی را نمی بینم بانک مرکزی آگهی تاسیس می دهد می دانم اشتباه است می دانستم که بیواسطه نیست ولی گفت هست من هم نوشتم من بادمجان دوست ندارم ندارم تخت نمی ماند من را بخواباند بستری می-شوم در یک تاکسی در بست و رادیو را خاموش می کند مردک نمی خواهم بگویم دوست ندارم دستی را به خانه بر می گردانم می شویم و با حوله خشک می کنم<br />
تلفون<br />
<br />
<br />
¥<br />
برای سنگ روی سطح کاغذ<br />
.<br />
به نظرم می توانم امتحان کنم<br />
بستنی شكلاتی . . بستنی پنیر با کره ی بادام زمینی . . . . بستنی<br />
یک ابر هست<br />
.<br />
قیچی آینه<br />
رنگ بر می دارد<br />
.<br />
.<br />
نگاه می کنم<br />
به آن جا نگاه می کنم<br />
مطمئن می شود که نیستم<br />
می آید<br />
لب ها یش را جا می گذارد<br />
لیوان م را بر می دارد<br />
شروع می کند به درست کردن سالاد<br />
تاریخ مصور جهان نوشته می شود توسط رافائل که حالا اسم ش را بلد م<br />
امروز سوم دی ماه است<br />
امروز ابر توی نفس هام سنگ می ریزد<br />
.<br />
.<br />
دوست دارم<br />
دارم فکر می کنم به سقف های سفید که ارتفاع کم می کنند<br />
سوراخ ها یی<br />
مردمک ها یی<br />
شن های ساعتی<br />
باید بیاید بیرون<br />
می آید لب می گذارد<br />
لیوان م را بر می دارد<br />
.<br />
.<br />
ترجیح می دهم شن نباشم<br />
یعنی چه هی بریزی پایین دوباره بریزی پایین<br />
شن نباشم<br />
بیاید و تاریخ را دوره کنیم<br />
بنویسیم که رافائل دوست خوبی بود از سلسله ی پسران وحشی شنی<br />
کتاب نوشت<br />
تاریخ مصور<br />
و ما دانستیم که اسم هر کس چه می تواند باشد<br />
بنویسیم رافائل لیوان ها را می شکند<br />
<br />
<br />
<br />
¥<br />
شیشه ها یی را بشکنم<br />
و جنین م رو خشک کنم و بذارم جلوی بخاری<br />
بگذرم تا پیاده رو رو سنگ فرش بذارن<br />
باید هوا رو به اتاق هدیه بدم<br />
لحاف نارنجی م رو دوست دارم<br />
قابی هست که می تونم چیزی توش بذارم<br />
همین که بلند بشم برای خودم چای می ریزم<br />
و شال گردن م رو پیدا می کنم برای عصر ها که می زنم بیرون<br />
بیرون تر از خودم جنازه ای پیدا کردم با مهره های سیاه<br />
و می خوام حرکت ش بدم<br />
بذارم جلوی در خروجی<br />
ساعت نه زباله ها که جلوی دره توی چیزهای سیاهی<br />
جلوی در منتظرم تا به پیاده روی بریم<br />
یادم می مونه که شال گردن م رو بردارم برای پیاده روی<br />
قابی هست که در اون چیزی گذاشتم و فکر می کنم که باید شیشه ها رو بشکنم<br />
مزدک می گفت این حال م رو بهتر می کنه اون زمان که امتحان دارم<br />
زمانی من بیرون تر می زنه رنگ صورتی شال<br />
اون جلو می ره و من عقب می کشم<br />
رنگ باید از هر نفر عبور کنه<br />
صورتی و کفش هام رو تازه خریدم<br />
ساعت نه همه جا جمع می شه توی هم و من بیرون رو می یارم توی خودم<br />
برای بچه باید لباس بخریم<br />
تخت خواب بخریم<br />
و شب ها حتمن باید ساعت نه بره بخوابه<br />
توی جای خودش<br />
یاد می گیره که جیش ش رو نگه داره<br />
مهره های سیاه مال منه<br />
باید اهمیت پیاده ها رو متذکر بشم<br />
و آخر بازیه که می فهمه کی به کیه<br />
کنار بخاری توی خودش جمع می شه<br />
بلند می شم و می گه برای من هم یه چایی بیار توی لیوان<br />
لیوان دسته دار<br />
بلند می شم و می گم من همه رو می بینم به سرت نزنه که تقلب کنی چیزی رو جا به جا کنی<br />
ولی دیر شده<br />
از نه گذشت<br />
من کمی دیر رسیده بودم<br />
شماره ی چهار<br />
<br />
<br />
<br />
¥<br />
وقتی گل می زنم می خواهم حلقه ام را ببوسم<br />
همه هورا می کشند<br />
كر کننده است<br />
و من دل م می خواهد به نبض های رگ م دست بکشم<br />
جلوی من را بگیرید<br />
باید از کنار هر دروازه بگذرم<br />
توپ می خورد<br />
گل نمی شود<br />
ولی همه هورا می کشند<br />
.<br />
این حساب انگشت ها ست<br />
در کنار من است هر دیوار یخی<br />
سست می شود . . . . ولی فرو نمی افتد<br />
باز هم شروع کنم<br />
همه هستند<br />
این عکس دیگری ست<br />
پدرم از پله نمی افتد . . . . . . . بابای من<br />
این کار کوچک است<br />
باید ثابت شده باشد در هر گوشه از دو رگه های سفید و بنفش<br />
همه می خندند<br />
صورت م باز می ماند<br />
چیزی فرو نرفته است<br />
دوست م به سر نمی رسد تا یک پا در میان بگذارم<br />
جاده ی هرات<br />
چرخ های جاده رو نباید صدا بدهند<br />
او اما خودش است<br />
تماس نگیرید<br />
من می توانم خودم باشم ولی او<br />
برج است که بالا می آید<br />
باید خودش باشد<br />
صدای هر چرخ را می دزدم تا نشان م ندهد<br />
صورت م<br />
اسکاتلند کشوری ست که در آن بلوز سبز و سفید به من می آید<br />
کشور من<br />
نمی دانم کشور من به چه فکر می کند<br />
می خوابد<br />
باید بخوابد<br />
این طور می شود . . . . . . پله ها را می روم<br />
همه هستند<br />
گل می زنم به دروازه ی حریف<br />
ولی یک نفر بس است<br />
نفر به سمت زمین می دود<br />
شایسته است از تمام نگاه ها برگردم بیفتم پایین<br />
سرم را بدزدم<br />
بگذارم زیر سرم<br />
درد می کند<br />
هر استخوان که دارد آرام می گیرد<br />
استخوان هر شیوه ی مصنوع<br />
نفر فریاد می زند<br />
- هی!<br />
- با من است آن که می دود؟<br />
با من است آن که فریاد می زند؟<br />
- هی!<br />
دارد برای توپ ها داوری می فرستد<br />
تف می اندازم روی چمن و از نفر می خواهم با هم شام بخوریم<br />
شیر می خوریم<br />
برج ها را به پدرم تقدیم می کنم<br />
چرخ های بی صدا را به پدرم تقدیم می کنم<br />
و می روم شیر بخورم<br />
لباس دو رنگ م را بپوشم<br />
و کشورم سرد است<br />
عضلات م از من عبور می کنند<br />
قیافه ام آشنا ست<br />
مردم م به من می گویند مادر خرس<br />
هورا می کشند<br />
و رگ ها یم تیر می کشد<br />
کر کننده است<br />
<br />
<br />
<br />
¥<br />
آن زن که ابرهای تن ش شکل خواب های من بودند<br />
خواب های من بودند<br />
تنها گذاشتم<br />
و نگاه کردم<br />
- سنگ الفاظ –<br />
.<br />
شنیده بودم وقتی هوا کمی سنگ می گرفت<br />
وقتی آب کمی<br />
تکه ای از آسمان<br />
گذاشتم نام دوم من باشد<br />
گذاشتم . . . . . . . . . لیوان را روی میز<br />
و گرسنه که بودم<br />
او زنده مانده بود<br />
ابر ها یم . . . . . . ابر نشست روی تن م<br />
.<br />
حالا . . می آیند و می روند<br />
حالا . . پر می شدند و خالی می شدند<br />
حالا . . فکر می کنم به نام . . هر درخت . . . . هر جاده . . . . هر کس<br />
و می روم آب می خورم آب می خورم<br />
پاک نمی شود<br />
<br />
<br />
¥<br />
لمس ذهنی<br />
کمک به آشفتگی ضمنی<br />
جار و جنجالی در از هم بپاشی در تراشیدن هر تکه استخوان<br />
کالایی در دست تولید<br />
تنهایی در فاحشه ی تن ی<br />
تن ی تن من است . . . . حسی برای نامیدن مشاهده<br />
پيش از غروب آفتاب<br />
.<br />
شیمیایی در ماده ها حلول می کند<br />
مادگی در منی<br />
ناشنوایی . . . . . . نابینایی<br />
تن ی به دست کشیدن<br />
محجور است<br />
فسیل تن ی با امضای مادر بیمار<br />
بلوزهای نازک نخی<br />
انعقاد خون در قاعدگی<br />
سلامتی هر شیء در گوش های جنینی<br />
قلبی شبیه چشم<br />
.<br />
تابوت م را می سوزانم و در آغوشی به ادامه ی مرگ کمک می کنم<br />
وقتی رنگ ها با من تماس می گیرند<br />
وقتی من از هر رنگی به مرگ ادامه می دهم<br />
پوششی به خاطر ازدحام<br />
نابینایی . . . . . . ناشنوایی . . . . . . . به هم می خورند و تکان نمی خورند از هم<br />
از کسی به کسی شنیدن<br />
با درک تماسی در حدود بین تن ی<br />
از کسی به کسانی در آمدن<br />
خطوط مغشوش بصیرت<br />
تماس لب در لحظه ی آیینی<br />
زمان را به پیش می برد<br />
معابد بیش تری در مسیر معاشقه<br />
هر عشقی در این مسیر رنگ می بازد به روشنی هر ایمان<br />
به روشنی هر نزدیکی در قاعده ای . . ضمیر شخصی ِهر مراوده<br />
سازهای دهنی<br />
.<br />
.<br />
پوشاک مردانه به تن م اندازه می شود<br />
ولی نوزادی که به امکانات زیستی راه می یابد<br />
ولی پوشیدنی در هیئت پوست روی زیبایی تن ش<br />
چاه هایی در حوالی تن ی به تن ی حفر شده می ماند<br />
چاه هایی عمیق تر<br />
<br />
<br />
<br />
¥<br />
نفرین خدای عز و جل<br />
از قامت ش در آمدم بریده تر<br />
تازه داشتم برای خودم مادری دست و پا می کردم<br />
رطب<br />
نگو که نمی دانستی . . . . یقینن همین طور بود که می گفتم<br />
نگو به خدا یی ت قسم نخور لاشه ی ابری گرفته ی<br />
من در هوای لا یموت<br />
نگو که بو ت بلند شد . . آمدی . . مردی کنار بالش م دست و پا زدم<br />
خیس شدی . . که خوردی . . آسمان . . همان آسمان تابستان است بی شرف<br />
نگو که آیا نمی دانید من چه می دانم که اگر می دانستید پناه بر خدا به دو گیس بریده ی همان مادر<br />
که شب از جای بشد به دو نیم ستاره ای دادی . . . نگو<br />
حرف زدم فقط حرف زدم حرف . . . . زدم مدام مدام مدام . . نیفتادی پایین از آن دماغ فیل<br />
لم یموت فی الارض . . . . انهو سمیعٌ علیمٌ<br />
باشد باشد<br />
که باد بفرستیم . . باشد . . باران بفرستیم . . بادبان های متلاطم از عشق های سال های جذام . . فَانظُر اِلی طعامِکَ و شَرابِکَ . . نگو نمی دانی . . . . بیا بیا . . . . سَاَتلوا عَلَیکُم مِنهُ ذِکراً<br />
ما که دوست های قدیمی بودیم . . . . ما که می داتستیم آن چرا که شما نمی دانستید<br />
یقینن<br />
دنیا جور دیگری بود<br />
جور نشد که انشاالله<br />
.<br />
قرض ها یم را بدهم<br />
مشت م را باز بکنم<br />
آرام بگیرم توی گوشه ی خودم<br />
داشتم برای خودم مادری دست و پا می کردم<br />
داشتم مشق ها یم را . . . .<br />
. . . و او هی حرف می زند<br />
.<br />
.<br />
به حمام می روم . . . . شاید دوباره بمیرم<br />
دیگر نمی توانم وقتی که نیستی<br />
<br />
<br />
<b>نشر گیلگمیشان منتشر کرده است:</b><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;">قهوه خانه داستان خشایار خسته</span><br />
<span style="font-size: x-small;">ذهن دگرجنسگرا مقاله مونیک ویتیگ – حمید پرنیان</span><br />
<span style="font-size: x-small;">And All Of a Sudden, We’re Here شعر ساقی قهرمان </span><br />
<br />
<br />
<br />
ISBN: 978-0-9865090-0-1<br />
Gilgamishaan – 2010<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
No part of this book may be reproduced or utilized in any form or by any means, except for review purposes, without written permission from the publisher and/or author.<br />
<br />
Copyright © 2010 by Gilgamishaan Publishing</div>
Ketabkhaneh Degarbashhttp://www.blogger.com/profile/10084207466319457038noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7153275793567409316.post-45316280132434276802010-07-28T17:06:00.000-07:002013-01-02T10:05:00.777-08:00کتاب خور - ال ... - متن کتاب<div align="right">
<br />
دوستی من با شیطان به تولد خدا بر می گردد<br />
پس<br />
.<br />
.<br />
به نام خداوند<br />
.<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
<br />
.<br />
«نامه های ملیحه»<br />
(یک هزار و سی صد و هشتاد و یک – یک هزار و سی صد و هشتاد و سه)<br />
<br />
<br />
تنها برای کسی که ملیحه باشد<br />
<br />
تقدیم می شود به کسی که ملیحه نبود<br />
<br />
این کتاب، یک متن شخصیتی است<br />
<br />
خواهنده ی آن، آن را باز می یابد<br />
<br />
خوانده می شود<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<b>آغاز ملیحه</b><br />
<br />
<br />
<br />
¥<br />
خورشید، آسمان و من، و تو و پولک ِ ستاره<br />
از پشت دیوار ملیحه صدا زد: کاری نداری؟<br />
<br />
گفتم: نه. نه؛ وقتی رفتی چراغ را خاموش کن. من می خوابم.<br />
وقتی رفت آب را لب طاق چه گذاشت. چراغ را خاموش کرد.<br />
و رفت.<br />
- شب به خیر<br />
- شب به خیر<br />
. . . . ستاره ها چشمک می زدند و می خندیدند<br />
لحاف را روی سرم کشیدم؛ ملیحه رفته است.<br />
<br />
<br />
¥<br />
بگذار حرف جدیدی بزنم. وقتی از حواس ت، وقتی از هر مجرای آگاهی دهنده، چیز ها یی دست گیر ت می شود و تو را می ترساند. هر زمان که می فهمی قادری تو تا ته هر چیز را مسابقه بدهی . . . .<br />
من تا ته ش را می رفتم. تو آب را گذاشتی. باید تشکر کنم. من از تو بسیار سپاس گذارم. بنده ی سخت کوش عشق من، تو را آفریدم. بر ساخته ای از آن چه بوده ای و آن چه می خواسته ام. بزرگ. نام را می گویم. بزرگ. دوست را میگویم. بزرگ. بزرگ. بزرگ . . . .<br />
وقتی هر تکراری اتفاقی نیست. وقتی می توانستم دست دراز کنم. وقتی ولی نکردم. دست م را ولی دراز نکردم. نمی دانم چرا و به چه خاطری دست نبردم به سوی طعام.<br />
سرم به سمت دیگری ست.<br />
ملیحه رفته است . . . .<br />
<br />
ملیحه ) یک<br />
<br />
<br />
¥<br />
ملیحه دل م برای خودم می سوزد.<br />
خیلی<br />
می فهمی؟<br />
شاید روزها عقوبت گناهی ست که می گذرد و شاید شب طراوت ِ گنگ و ملول وهمی ست که از آن هراس دارم.<br />
ملیحه دل م برای خودم می سوزد.<br />
می فهمی؟<br />
شاید وقتی به چشم های مشتاق ِ تو دل بستم نمی دانستم اعتماد از اختیار – شاید – با ارزش تر باشد و لذتبخش تر.<br />
ملیحه! جایی خواندم که ماه ِ نو از قرص کامل ماه بهتر است چون هنوز جای رشد کردن دارد ولی من ماه ِ تمام را دوست تر می دارم چون نمی توانی تصور کنی چگونه رشد خواهد کرد.<br />
ملیحه! با من مدارا کن. با من بیا. "بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی ِ من بزرگ است"<br />
از ماه، از شب، از چشم ها یم . . از ستاره ها . . برگ های شمعدانی . . از شکلات<br />
. . از چتر<br />
. . از چشم ها یم<br />
دیروز دیدی چگونه باریدم. وَ این به آن در. تو هم میزبان چشم های من نبودی.<br />
می فهمی؟<br />
می فهمی؟<br />
دل م برای خودم می سوزد.<br />
ملیحه!<br />
من . . کوچک ام<br />
. . . . . کوچک<br />
. . . . . . . و هنوز هوای بازی دارم<br />
. . . . . . . هوای بازی<br />
ملیحه!<br />
دیگر خدا مرا دوست ندارد<br />
ملیحه ملیحه ملیحه<br />
دیگر تو هم مرا دوست نداری<br />
هزار هجای بی خبری و آن سکوت عظیم که در فضا عطر انتظار می پراکند.<br />
ملیحه من هم قبیله ی تمام شهر زاد های روی زمین ام.<br />
ملیحه<br />
ملیحه<br />
من از دانایی ِچیزی که نمی دانم رنج می برم<br />
می فهمی؟<br />
و از حقارت دست ها یم وَر نه تمام جهان را در آغوش می کشیدم<br />
دست ِ کم تو را<br />
جهان به هبوط ی بزرگ ماننده است<br />
به طعم یک سیب لبنانی<br />
به طعم چشم های تو<br />
ملیحه<br />
من رنج می برم با لذت در تناقض با همه ی چارچوب ها<br />
چارچوب ها یی که دودی اند و مرا از هدیه دادن و از رها شدن باز می دارند.<br />
ملیحه<br />
. . . . . . . من کودک ام<br />
. . . . . . . کودک<br />
. . . . . . . و دست م به خورشید نمی رسد<br />
. . . . . . . . . .<br />
ملیحه من کال ام<br />
نارس<br />
گس<br />
من لب های تو را گاز می زنم.<br />
بترس از آن زمان که تو را از دست داده باشم.<br />
ملیحه صبر کن؛ صبور باش و بخشنده و این قدر حریص نباش.<br />
ملیحه<br />
دوست داشتن بالا تر از عشق است.<br />
ملیحه<br />
به اطراف بنگر:<br />
. . . . . . . . . به انسان<br />
. . . . . . . . . به این خورشید که می تابد<br />
. . . به درخت های میوه و به درخت های بی بار<br />
به من که چه در خود عمق یافته ام که شاید دیگر مرا نیابی<br />
آخ<br />
سوگند به شاخه های پر عطوفت یک برگ تازه رس<br />
که<br />
من<br />
از<br />
بودن تو سود می برم نه از تملک این لحظه های عفن<br />
من<br />
خسته ام<br />
یک غزل بخوان<br />
لطفن<br />
<br />
<br />
<b>مل</b><b>یحه ) دو</b><br />
<br />
<br />
<br />
¥<br />
ملیحه!<br />
صدا ها هر چه قدر بیش تر باشند حلزون های من گوش واره های خوبی هستند برای تو. چرا نمی خواهی؟ آویزان شوم از هر گردن؟ صدای من آرام چیزی را می خواند که لب هاي تو پیش از این بوییده بود. طعم هر گلو در حفره های استخوان. صدای من فریاد بغضی ست که از حیرانی ِ بی ماجرایی حکایت می کند که راه مسدود است.<br />
واژه ها فرمان ایست می دهند وقتی تو داری با من سخن می گویی.<br />
اکنون<br />
زیاد انسانی در مقابل ام. حضور هر آب در باطری های قلمی.<br />
ملیحه ) سه<br />
<br />
<br />
<br />
¥<br />
ملیحه!<br />
الآن کجا هستی؟<br />
در دالان های ذهن من هنوز بوی اسفناج می دهند کفش های تو.<br />
كفش های من برای بخشش هر پیاده رو<br />
ولی<br />
من هنوز خیس ِ خیس ام . . . . از اضطراب ناقوس ها یی که به سمت هر کفش اخراج می شوند<br />
از اضطراب هر طرف در ظرف های چسب ناک اکسیژن.<br />
مرا ببخش<br />
. . . . .به خاطر دانه های بنفش روی گونه هایت<br />
ملیحه ) چهار<br />
<br />
<br />
¥<br />
باران<br />
که سیل می بارد دانه دانه<br />
باران<br />
هر وقت<br />
بخواهی می بارد.<br />
فقط بخواه.<br />
<br />
دل م گرفته بود<br />
آب می پاشیدم آب می خوردم باران که می بارد<br />
حرف من از چیست که واژه نمی گیرد مشت که باز می شود تو می دانی پله های تردد ند این نردبان شنی آسیایی مغرور روی قوزک پا مو ها یی که قشنگ می شوند آب می خورم<br />
گفته بودم پر توقع هستم؛ گفته بودم حریص ای؛ حریص<br />
تلفن صداها را می خورد<br />
شاید<br />
. . . . . برای همین خدا حافظی نکردی<br />
ولی<br />
این ها دلیل نمی شود<br />
ملیحه ) پنج<br />
<br />
<br />
¥<br />
ملیحه!<br />
مادرم را ببوس؛ گونه هایش را و مهره های گردن ش را.<br />
ملیحه!<br />
سنگ فرش آزار دهنده است و درختی که زندانی است.<br />
جایی نیست که بنشاند م<br />
هر اتفاق<br />
دریچه ای است به سوی منظر های زشت یا زیبا. دنیایی که تا کنون با آن بیگانه بودی. . . . . . . می چرخد. . . . میچرخاند زمانی هر باد شانه روی هر شانه روی هم.<br />
کاش بودیم.<br />
می توانستیم باشیم.<br />
شگفت دنیا ها یی در کنار ما موازی می گذرند و گاه در کنار تمام این روی داد ها خنثا هستی تا تو هم مبتلا شوی.<br />
کاش می توانستیم مرده باشیم.<br />
<br />
<br />
<br />
<b>ملیحه ) شش</b><br />
<br />
<br />
¥<br />
طبیعی ست که باران جنون بریزد . . از روی شانه های تو . . . روی جدول . . روی مداد . . روی . . خیابان . . وقتی نمی آید<br />
آمدی راه شوی . . هم راه شوی . . آسمان را شنا کردی<br />
<br />
<br />
<br />
<b>ملیحه ) هفت</b><br />
<br />
<br />
<br />
¥<br />
ملیحه دل م هوای ت را کرده است؛ هوای شب های با هم بودن را؛ و راه رفتن را و راه رفتن را؛<br />
وقتی چشم را می بستم و تو می دانستی و لبریز بودی از آن چه سرشار م می کرد؛ مضطرب م می کرد؛<br />
تعریف من از زندگی و آدم ها، آن اندازه نیست که در چار چوب ها و مقیاس ها بگنجد. به اندازه ی من.<br />
من سر فرود می آورم به احترام شرافتی که هر چند بسیار اندک و متراکم به من هدیه می شود.<br />
هیچ گاه حادثه را این قدر نزدیک حس نکرده بودم. هیچ وقت، واژه ها از دست من در گریز ند؛ مثلن زندگی، مثلن آدم ها.<br />
اگر ننویسم – دست ِ کم برای تو برای خودم – می میرم. انگشتر مان جای ش را دوست ندارد؛ خسته است؛ حوصله ندارد. صلیب را پنهان کرده باشم؛ داشت خفه ام می کرد. حالا بهتر می شود.<br />
مسائل من و بحران های من هم، در مختصات وجود من تعریف می شوند. دروغ است اگر کسی بگوید که ضعف درحال رشد من هیچ اهمیتی ندارد. دروغ است اگر بگویم دیدن در سرنوشت من موثر نیست.<br />
شبی که آسمان ستون می شود به روی پیکر م و من جوانه می زنم؛ درخت می شوم و سیب می دهم.<br />
شب ی که گیتار می زند فرشته ی باران<br />
و چه می دانی شب قدر چه شبی ست!<br />
شب ی که با تو دست می دهد<br />
زمین می خوری<br />
کثیف می شوی<br />
درد می کشی و گریه می کنی<br />
و دوست ش داری<br />
و دوست ت دارد<br />
او<br />
که اسارت خاک را، بدین گونه دل پذیر کرده است<br />
و . . . . . . . . ناگزیر<br />
او<br />
قدرت هر لحظه را پریشان می کند<br />
هر شب بر من می گذرد . . . . . قدر ش می دانم<br />
و او<br />
<br />
<b>ملیحه ) هشت</b><br />
<br />
<br />
¥<br />
وقتی حرف های ت تمام می شود؛ حال م مثل خمودی بعد از سر خوشی است.<br />
چرا احساس می کنم داری از من دور می شوی؟<br />
چرا امروز مثل ِ بستنی بودی و من آب شدم در هرم احساسی که تشویش ِ حس بودن تو بود؟<br />
من دوست ت دارم ملیحه و از تو جز انعکاس حس دوست داشته شدن چیزی نمی خواهم.<br />
"اگر عشق عشق باشد؛ زمان حرف ابلهانه ای ست"<br />
و فاصله حجابی ست که تشویش را موقر جلوه می دهد.<br />
نگذار هم زیستی ِ شریف و بی قاعده ی ما مبتذل شود از هم نشینی با اغراق و روزمرگی.<br />
اگر جاودانگی میسر نیست من سقوط در اوج را بیش تر می پسندم.<br />
من به قابلیت و ایمان ِ نا خود آگاه مؤمن ام و من می دانم چه وجود دیر پذیر و لجوجی دارم.<br />
من در تلاش ام برای بهبود زخم های روح م. ولی مگر می شود؟!<br />
من هنوز صدای کودک مجروحی - که کنار آوار ناله می کرد - در گوش م زنگ می زند: ای خدای من! ای خدای من!<br />
ملیحه می ترسم.<br />
تو مرا به نام نمی خوانی. چرا؟<br />
نقاب نقاب نقاب می دانی چرا کتاب «فوکو» را نشان ت دادم؟<br />
«این یک چپق نیست»<br />
<br />
من خیال می و مستی و انجیر ندارم<br />
من هستم<br />
باور کن<br />
یک غزل برای م بخوان<br />
لطفن<br />
<br />
<br />
مثل یک آکورد ماژور بعد از نواختن با سری که با احترام فرود می آید<br />
روی پیانو<br />
<b><br />
</b><br />
<b>ملیحه ) نه</b><br />
<br />
<br />
¥<br />
خب من هم آدم ام؛<br />
از نوع دیوانه اش، از نوع بد اخلاق ش، و البته خسته.<br />
آدمی که راه می رود؛ راه می رود و . . افق عمودی ست . . و حرکت . . .<br />
مشتاق ام ولی نه مشتاق کسی یا چیزی یا روی دادی. نه حتا خیس از ترنم غمی یا زخمی یا عشقی.<br />
با من کسی نیست. من ریشه ها یم را باز یافته ام و خاک . . خاک ِ پذیرنده . .<br />
. . اشارتی ست به . . . .<br />
نه، اشتیاق سزاوار نیست که مسکوت بماند. سکوت ِ . . .<br />
. . . بین کلام های خوش بختی . . . . . . من صلیب سرنوشت م را به روی قتل گاه ِ خویش . . . . پیوستن و شهادت در شهود وهم ناک یک فیلم پلیسی.<br />
مرا<br />
تو<br />
بی سبب از بودن؛ تعریف های محبت به چار میخ م می کشی.<br />
من رام ام<br />
که رم کنم؛ . . که بیابان به زیر پای من، مسخر طعم های بکر سعادت باشد.<br />
با من سپیده را بنوش؛ در امتداد درک هستی، آلوده ی زمین که من به هستن ِ تو معتاد م.<br />
و این خمودی بعد از سکر مضبح چشم های من است.<br />
کال است اشراق برای تمتع<br />
چیزی به من بگو<br />
حرفی به من بزن<br />
<b><br />
</b><br />
<b>ملیحه ) ده</b><br />
<br />
<br />
¥<br />
ملیحه! تو فراموش کار نیستی ولی من را از جنس دیگر می خواهی.<br />
آسمان وقتی نیلی ست – نزدیکی ِ سحر یا غروب – به خصوص اگر ابری باشد؛ راست گو تر است.<br />
<br />
ملیحه! ملیحه! مـ مـ من . . . . . . . . . . حرفی ندارم اگر تو مایل به شنیدن نیستی.<br />
دوست ت ولی من دوست دارم بودن در جوار آرامش؛<br />
ملیحه! تو حق داری ابعاد ِ . . . . نه وجود آدم ها این قدر ها هم رامش پذیر نیست. شاید هم من حق ندارم. فرقی هم انگار نمی کند.<br />
یک چیزی مرا دارد به کله توی زمین می کوبد؛ زمینی که پوسته اش مذاب است.<br />
شیطان در من حلول کرده است یا شاید دچار پارادوکس فلسفی شده ام.<br />
مثل ِ قوطی PEPSI زیر پای این و آن صدا می دهم.<br />
دنگ دنگ دنگ و رنگ می بازم.<br />
آه شاید تماشای یک دشت وسیع شجاع م کند برای . . . .<br />
باور کن تقصیر من نیست؛ حس می کنم خیلی خیلی تنها یم. حس می کنم دیگر خدا هم مهربان ِ مهربان ِ مهربان نگاه م نمی کند. خجالت می کشم با او حرف بزنم؛ می ترسم. می ترسم.<br />
<br />
<br />
ملیحه!<br />
گور پدر هر چه آدم و درخت و هندوانه و دشت و . . . . . . هر چه هست و نیست.<br />
. . . . . . . . بی خیال<br />
. . . . . . . . تو باش<br />
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . من راضی ام به<br />
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . بودن ت<br />
. . . . . . . . . . . . . . . . . . نا مرد . . . . نازنین<br />
<br />
<b>ملیحه ) یازده</b><br />
<br />
<br />
¥<br />
امروز آسمان به طعم هندوانه بود. آمدی؛ نشستی؛ ریختم؛ روی تمنّای لب های ت. گوش دادم.<br />
چه کسی روی چشم های تو خم شده قدم می کشد در امتداد بوی جنون؟<br />
من که نیستم؟!<br />
نشد که نباشی ها را بنویسم روی این حاشیه های قرمز خونی. نشد. نشد بنویسم نبودی و من مثل زهر شده بودم بهتر بود. نشد. نشد روی این سطرها دانه دانه ستاره ببارم از سیاه چاله های عزیزم. نشد. نشد مرا به انکار پنج حرف بکشی و من کشان کشان به الف های تو معترض باشم. نشد ولی شد که غزل نخوانی و من ترانه شوم. شد به جلبک های زیبای تو اقتدا نکنم.<br />
<br />
<br />
من عاشق سرود خوش بختی ماهیان هستم وقتی که می گویند:<br />
<br />
ای آب که دوست ت داریم به تو هدیه می دهیم حباب های تسلسل را<br />
<br />
<b>ملیحه ) دوازده</b><br />
<br />
<br />
¥<br />
ملیحه، دهان م هجا هجا آواز بوقلمون دارد. دل م خط به خط خبط خطا دارد. من از حسادت دهلیز ها دورم ولی بطن این صفحه حرف ها یی دارد. گاهی خون م از حرکت باز می ماند و به فکر می افتد. فکر می کند و فکر می کند؛ و تفکر را از سلول های جوان مغز من می گیرد. خون م تعصب دارد نسبت به حباب های اکسیژن، نسبت به لنف های امتداد مسیر ش.<br />
در انسداد زاویه های بی مکان و کمان های دایره ای که میل دارد روزی مثلث باشد و کاهش می دهد – مدام – اعشار کم می کند دور از چشم انگشت ها و مثلثی که از بی رنگی به تنگ آمده است و دوست دارد با طول موج کوتاه بتابد و از خلاء خارج شود. و خلاء مستور مکان های حجیم.<br />
هجرت به سوی تو کار آسانی ست ولی سوای این همه حرکت، بنشین که چای دم کشیده است و خون من ترس می خورد که حمال رنگ دانه های بی خاصیت مدفوع است.<br />
ولی من<br />
. . . . . . . . . مشتاق آفرینش ام<br />
<br />
<b>ملیحه ) سیزده</b><br />
<br />
<br />
¥<br />
فاعل ضمیر تو را قورت می دهد: باران زده ی تریاک، تخدیر زاویه های جنون سوی ش از این جهت که من نمی دانم کمی نمی دانم از بشقاب ها بپرس و از زبان من، مست واژه ی بلعیدن.<br />
<br />
<b>ملیحه ) چهارده</b><br />
<br />
<br />
¥<br />
چه قدر دیر آمدی<br />
وقتی چشم های نارنج های گرم سیر دم کشیده بود<br />
سه بار عطسه می کنم<br />
برای خواب دیدن در نیمه شب<br />
وقتی که حنجره ات<br />
کفش هات<br />
غریبه اند<br />
دوستت دارم مـ لـ یـ حـ ـه جان آب می شود<br />
خالی شو از من ام آشیانه ات<br />
<br />
<b>ملیحه ) پانزده</b><br />
<br />
<br />
¥<br />
ملیحه جان!<br />
این چشم های من روایت گر چه می تواند باشد؛ در تقلای پیله بستن هستی ِ من؟<br />
تا درخت های سپیدار هزار مورچه را شماره کردم. هزار و چهار صد و پنج جوجه تیغی که عاشق دست های من بودند. چند هندوانه شمرده باشم خوب است؟<br />
مگر چند مفهوم را می توان به نام خواند؟ چند سکوت ِ نفس های عمیق را؟ چند نفر می توانند مگر کاتالیزور باشند؟ چند خرگوش زیبای ساکت و ممنوع، پریده از پله های نارنجی ِراه راه، با لبخندی به مفهومی که نامی ندارد؟<br />
آه من پژواک اساطیری ِ سر زمین ام؛ تنیده در تنـ هایی و تنـ هایی و منگ از تراکم حماقت و جهل در بنیاد م.<br />
تو در من گریستی و من گریه ام را به آسمان دادم و آسمان هم با من بیگانه شد.<br />
من دوره می کنم؛ گهواره ام را، طعم ِ نعناع را روی ماست وَ بوی جوراب های نشسته تا همیشه برای همیشه.<br />
عبور می کنم از سطر ها، گوشت های منجمد، سال های بی کبیسه و کلاه های شعبده.<br />
<br />
<b>ملیحه ) شانزده</b><br />
<br />
<br />
¥<br />
ملیحه، پرت گاه بزرگ سالی ِ من بود.<br />
دستی که کوچک بود ولی سوال داشت.<br />
بزرگ شدم و عشق با من بود. همیشه عشق با من بوده است؛ در تیر رس آهوان وحشی.<br />
کمین گاه بزرگ سالی من بود<br />
عریان از تصادم ترادف ها<br />
ردیف نیمکت های خیس<br />
هر صندلی می تواند پرت گاهی باشد<br />
نُه ساله بودم که ملیحه نام گرفت<br />
نوزده ساله بودم و با من راه رفت<br />
بیست و دو سال دارم که برای نشستن است<br />
ملیحه پرت گاه بزرگ سالی ِ من بود<br />
من در ارتفاع امکان ایستاده ام<br />
<br />
.<br />
.<br />
.<br />
.<br />
.<br />
.<br />
.<br />
.<br />
.<br />
.<br />
.<br />
.<br />
.<br />
.<br />
.<br />
.<br />
.<br />
.<br />
.<br />
<b>پایان</b><br />
<br />
.<br />
<br />
<b>نشر گیلگمیشان منتشر کرده است</b><br />
:<br />
<span style="font-size: x-small;">قهوه خانه داستان خشایار خسته</span><br />
<span style="font-size: x-small;">ذهن دگرجنسگرا مقاله مونیک ویتیگ – حمید پرنیان</span><br />
<span style="font-size: x-small;">All Of a Sudden, We’re Here شعر ساقی قهرمان</span><br />
<span style="font-size: x-small;">بستنی شعر الهام ملک پور</span> <br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
ISBN: 978-0-9865090-0-1<br />
Gilgamishaan – 2010<br />
<br />
<br />
<br />
No part of this book may be reproduced or utilized in any form or by any means, except for review purposes, without written permission from the publisher and/or author.<br />
<br />
Copyright © 2010 by Gilgamishaan Publishing</div>
Ketabkhaneh Degarbashhttp://www.blogger.com/profile/10084207466319457038noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7153275793567409316.post-44419814393464112222010-07-28T17:05:00.001-07:002012-10-06T07:58:43.810-07:00قهوهخانه (داستان) - نوشتهی خشایار خسته<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGJIsY80l1s4YqqH6uiki_KCqsnyk6mtOdI2Wsh73DiYLtHpYezHZM-XkhOoljWTw1ZoO0m5_hnQS2omQOmBKdxxg5sbAxanDKyhXb70li37JydSwrmNdRRxjGUEMUaVpYpk2tS-wb7LA/s1600/ghahvekhaneh-khashayar-khasteh-large.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5499112840551215746" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGJIsY80l1s4YqqH6uiki_KCqsnyk6mtOdI2Wsh73DiYLtHpYezHZM-XkhOoljWTw1ZoO0m5_hnQS2omQOmBKdxxg5sbAxanDKyhXb70li37JydSwrmNdRRxjGUEMUaVpYpk2tS-wb7LA/s320/ghahvekhaneh-khashayar-khasteh-large.jpg" style="display: block; height: 320px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 226px;" /></a><br />
<div align="center">
<br />
کتاب را می توانید از<br />
<a href="https://docs.google.com/open?id=0ByR9k_W_W_bJR21pVXYtbmRDRFk" style="color: #444444; text-decoration: none;">اینجا</a><br />
دانلود کنید<br />
و<br />
<a href="http://ketabkhaneh88.blogspot.com/2010/07/blog-post_8987.html" style="color: #444444; text-decoration: none;">اینجا</a><br />
متن کتاب را بخوانید</div>
Ketabkhaneh Degarbashhttp://www.blogger.com/profile/10084207466319457038noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7153275793567409316.post-63937131752507502442010-07-28T17:04:00.000-07:002012-10-06T07:56:56.976-07:00فقط یک روز - رضا پسر<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzTUIXQRFo2Gj2vPig8v3WFEsrVDrTcyxcTyN1eWMKwWUOipl0HZoJNC0_Ey2lOETiL1fV5OyziV1gPxtXgdLvsYdh4-LUjFi0VXkXRR_BJvhxyl3OzwfLoTtUHKNtBgJOG5i-mDHnl0s/s1600/faghatyekroozrezapesarl.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5499112554900419106" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzTUIXQRFo2Gj2vPig8v3WFEsrVDrTcyxcTyN1eWMKwWUOipl0HZoJNC0_Ey2lOETiL1fV5OyziV1gPxtXgdLvsYdh4-LUjFi0VXkXRR_BJvhxyl3OzwfLoTtUHKNtBgJOG5i-mDHnl0s/s320/faghatyekroozrezapesarl.jpg" style="display: block; height: 320px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 225px;" /></a><br />
<div align="center">
<br />
کتاب را میتوانید از<br />
<a href="https://docs.google.com/open?id=0ByR9k_W_W_bJZnhJc0ttNmw3a00" style="color: #444444; text-decoration: none;">اینجا</a><br />
دانلود کنید و بخوانید</div>
Ketabkhaneh Degarbashhttp://www.blogger.com/profile/10084207466319457038noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7153275793567409316.post-4163408633401196722010-07-28T17:03:00.000-07:002013-01-02T10:04:30.430-08:00بستنی (شعر) - ال...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrpTxYg_k4bV3guRBtZs7GezRTqo9mieLPQrwE-Thnv3ExWNNVwcAt5Nf4w8UbGLoxeQRjM5YNnC2RkrB8EfF7vfQfdAzxKRmpx5Kj2n01lKhV-pNaGXb96VY5oxtjUGkj6D5dKjNz5qM/s1600/icecreamellarge.jpg"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrpTxYg_k4bV3guRBtZs7GezRTqo9mieLPQrwE-Thnv3ExWNNVwcAt5Nf4w8UbGLoxeQRjM5YNnC2RkrB8EfF7vfQfdAzxKRmpx5Kj2n01lKhV-pNaGXb96VY5oxtjUGkj6D5dKjNz5qM/s320/icecreamellarge.jpg" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5499112361628041954" style="cursor: hand; display: block; height: 320px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 226px;" /></a><br />
<div align="center">
<br />
کتاب را میتوانید از<br />
<a href="https://docs.google.com/open?id=0ByR9k_W_W_bJQWpRcnN2S0w0RFE" style="color: #444444; text-decoration: none;">اینجا</a><br />
دانلود کنید<br />
و<br />
<a href="http://ketabkhaneh88.blogspot.com/2010/07/blog-post_7513.html" style="color: #444444; text-decoration: none;">اینجا</a><br />
متن کتاب را بخوانید</div>
Ketabkhaneh Degarbashhttp://www.blogger.com/profile/10084207466319457038noreply@blogger.com0